Lunchen in Grand Café De Singel

Een tijdje geleden ging ik met mijn moeder en mijn dochter eten in Grand Café De Singel. Om af te spreken met iemand die niet van Antwerpen is, is het dé ideale locatie. Het is immers gelegen pal naast de autostrade. Je moet het centrum niet in en zit op een locatie met een fantastisch uitzicht. Parkeren kan gratis op straat of in de betalende parking van het concertgebouw. Grand Café De Singel is gevestigd in de nieuwe, met hout beklede vleugel van het kunstencentrum in Berchem. Het is er erg licht en het eerste wat opvalt bij het binnenstappen, is de grote mooie kroonluchter. Het interieur is trendy en strak met zwart als dominerende kleur. De ruimte is indrukwekkend en vooral het uitzicht over de autostrade, de spoorlijnen en de Jan Van Rijswijcklaan. Het publiek dat je er aantreft is heel gevarieerd: zowel zakenmensen, bezoekers van de kunstencampus, studenten als mensen die gezellig iets willen eten of gewoon iets gaan drinken. Grand Café De Singel is van dezelfde eigenaars als het Zuiderterras (eveneens in Antwerpen), Dijk 34 (in Lier), Grand Café Lamot (in Mechelen) en Tasso (in Brussel, Tour & Taxis).

Over het eten dan:
Toen we het aperitief bestelden, brachten ze ook broodjes met boter. Ik had steak tartaar besteld en die was erg lekker. De frietjes mochten best wel wat krokanter gebakken zijn.

Ik had over deze zaak zowel al positieve als negatieve verhalen gehoord. Meest gehoorde kritiek was dat het er erg duur is. Mijn steak tartaar kostte 20,50 euro en dat vond ik een correcte prijs. Het eten was lekker, de bediening supervriendelijk en de locatie vond ik geweldig! Voor mij hangt er een unieke sfeer en ik zal er vast nog terug naartoe gaan.

 

Advertentie

Afscheid en verhuizen

De voorbije week was voor mij niet echt fijn. Het appartement aan zee, dat wij reeds meer dan tien jaren huren, hebben we opgezegd. Soms gingen we maar één keer per maand en met de herfst voor de deur zou dat zeker niet verbeteren. Het was zonde van het geld, maar het gaat wel vreemd zijn na al die jaren…

Het appartement is door ons bemeubeld, dus daar dook het eerste probleem al op: wat doen we met de meubelen? Gelukkig kunnen we het meeste thuis zetten! Alleen een slaapkamer met 2 eenpersoonsbedjes, een nachttafel, een tweedeurskast en 2 bureautjes met stoelen kunnen we niet kwijt. Dan maar op internet: Kapaza en Tweedehands.be. Iedereen blijkt op het internet te verkopen, maar ik heb maar weinig reactie gekregen; enkel van een heel twijfelachtige persoon waaraan we niet wensen te verkopen.  Nu is me aangeraden om het niet als slaapkamer aan te bieden, maar als afzonderlijke items. Ik ben benieuwd…

Vermits we onze slaapkamer thuis gaan vervangen door die van aan zee, moest ik niet enkel het appartement, maar ook onze slaapkamer leegmaken.

Verbodsborden voor op straat zodat de verhuisfirma voor de deur kon staan, was blijkbaar ook niet zo eenvoudig. Vermits wij op een hoek verbleven en daar geen parkeerstrook aanwezig is, moest er ook een speciale aanvraag ingediend worden om de ladderlift op het voetpad te plaatsen. Toen ik gisterenmorgen aan zee  kwam,  stonden de borden te ver; dus voor het gebouw naast ons. Gelukkig was dit snel opgelost!

Vanmiddag staat hopelijk alles bij ons thuis, maar dan begint het uitpakken en de kasten thuis herschikken. Daar zal ik ook nog wel een tijdje zoet mee zijn.

 

Onze eerste keer Saint-Jean-Cap-Ferrat

Tijdens onze jaarlijkse trip naar Nice, ontdekken we altijd graag nieuwe plekjes. In een reisgids had ik gelezen over Villa Ephrussi de Rothschild en ook Kathleen had mij aangeraden eens een bezoekje te brengen aan de villa.

Cap Ferrat hadden we nog nooit bezocht. Het is gelegen tussen Nice en Monaco. Op het schiereiland staan enkele van de meest luxueuze villa’s van de Franse Rivièra en Villa Ephrussi de Rothschild wordt door velen beschouwd als dé allermooiste.

Met bus 81 reden we in een half uurtje tijd naar de haven van Saint-Jean-Cap-Ferrat. We kuierden er wat rond en tegen de middag begaven we ons dan naar de villa (de bus stopt bijna voor de deur!) De roze villa is gelegen op het hoogste punt van Cap Ferrat en wordt omgeven door prachtige tuinen. De inkomprijs per persoon bedraagt 13.50 euro. We besloten eerst te lunchen. Omdat het zo warm was, aten we binnen in de mooie dining-room met prachtig uitzicht op de baai van Villefranche! Ik koos voor een salade Camelia, een variant op salade Niçoise. Het was net een schilderijtje en bovendien superlekker (16 euro).

Na de lunch haalden we aan de receptie een gratis audiogids die beschikbaar was in 9 talen. De dame stond ons in het Nederlands te woord (dat hadden we helemaal niet verwacht!).

Béatrice de Rothschild (1864-1934) was een telg van de bankiersfamilie de Rothschild en huwde op haar 19e met Maurice Ephrussi, een Parijse bankier van Russische afkomst. Hij was een vriend van haar ouders en 15 jaar ouder dan zij. Door een ziekte die ze via hem opliep, kon ze geen kinderen krijgen. Na 21 jaar eindigde het huwelijk met een echtscheiding. Toen haar vader overleed in 1905 en haar een fortuin naliet, ontdekte Béatrice Cap Ferrat. Ze kocht de grond waar ook Leopold II van België zijn oog op had laten vallen en liet er haar prachtige villa op bouwen.

Béatrice Ephrussi de Rothschild leek me een heel speciale. Ze hield van roze (wat je ziet aan de kleur van de villa), van casinospelen (er staan verschillende speeltafels in haar huis) en van kunst (enorme kunst- en porseleincollectie). Haar vele dieren beschouwde ze als haar kinderen. In de Belle Epoque kon het niet gek genoeg zijn. Zo organiseerde ze een groot hondentrouwfeest en op die manier dreef ze de spot met haar eigen mislukte huwelijk.

De negen tuinen die de villa omringen zijn eveneens prachtig. Ze zijn een weerspiegeling van de talrijke reizen die Béatrice in de loop van haar leven maakte. Elke 20 minuten wordt er in de Franse tuin een muzikaal waterspel ten gehore gebracht. De fonteinen spuiten weelderig op klassieke muziek. Prachtig!

Vorig jaar bezochten we Villa Eilenroc in Juan-les-Pins (Antibes), ook een heel mooie villa. Villa Ephrussi de Rothschild is echter veel groter en wordt ook veel commerciëler uitgebaat. Je kan er heel gemakkelijk de ganse dag doorbrengen.

Het was een prachtige villa en ik vond het de leukste uitstap die we dit jaar maakten.
Volgende keer een verslag over Cannes.

De waarheid achter broodpudding

Zoals jullie misschien wel weten, was mijn papa banketbakker. Wanneer ik vroeger uit school kwam, mocht ik altijd iets kiezen uit de winkel en frangipane genoot toen mijn voorkeur. Ik lust dat nog steeds heel graag. Wat ik toen nooit zou kiezen, was broodpudding…
Eén keer per week werd dat bij ons gemaakt, maar wij zelf aten het nooit! Waarom niet, zal je je misschien afvragen, het is toch lekker?  Ik leg het je even uit en dan begrijp je het vast wel. Wat niet verkocht werd – en dan ging het om sandwiches, koffiekoeken, frangipannetjes, …  – ging in een bak in de koelkast en daar werd één keer per week broodpudding van gemaakt. Wij bestempelden dat dus als afvalverwerking en dat was de reden waarom wij het zelf niet aten!

Toen ik mijn man leerde kennen, bakte mijn schoonmoeder regelmatig zelf broodpudding en de ganse familie vond dat heel lekker. Ik durfde natuurlijk niet te zeggen dat wij dat niet aten en proefde er schoorvoetend van. En wat vond ik dat lekker!

Broodpudding zal ik nog altijd niet bij de bakker kopen, maar ik maak het wel af en toe zelf volgens het recept van mijn schoonmoeder. Hieronder deel ik het met jullie.

½ l melk
200 gr donkerbruine suiker
400 gr brood
2 eieren
1 eetlepel kaneel
150 gr rozijnen
3 eetlepels zelfrijzende bloem

• het brood in stukjes breken
• melk en suiker laten koken
• van het vuur nemen en het brood onder de melk roeren
• eidooiers, kaneel, rozijnen en bloem er ook onder roeren en alles zeer goed mengen
• eiwitten stijf kloppen en er voorzichtig onder spatelen
• 1 uur bakken in een voorverwarmde oven van 180

Onze jaarlijkse vakantie in Nice

Ondertussen kunnen we terugkijken op weer een leuke vakantie aan de Côte d’Azur! Het weer was super, misschien zelfs een beetje té warm (‘s avonds om 18 uur was het vaak nog 35 graden), maar beter dat dan regen…

Voor de eerste keer hadden we een appartementje gehuurd via airbnb en dat is ons heel goed bevallen. Het was gelegen op de Promenade des Anglais en de bushalte waar bijna alle buslijnen passeerden, lag vlakbij. Dit jaar hadden we geen wagen gehuurd omdat je met de bus praktisch alle plaatsen in de omgeving kan bereiken. Laura, onze gastvrouw, was heel behulpzaam. Het appartement was zoals op de foto’s van de website. Er was een ruim terras waarop we elke dag hebben ontbeten, hoe zalig om te ontbijten met zicht op de Middellandse zee! De keuken was ook heel modern en had alle comfort. Alleen de badkamer was ouderwets, maar dat was het enige minpuntje.

Na de aanslagen van 14 juli was er duidelijk veel minder volk in Nice. Aan de lift voor Colline du Chateau moesten we vorig jaar heel lang aanschuiven en nu was het onmiddellijk aan ons. Het plein Albert I was de centrale plaats waar men de slachtoffers kon herdenken. Ook op andere plaatsen lagen er nog bloemen en knuffels.

Het was niet onze bedoeling om op het strand te gaan liggen. We wilden de omgeving verder verkennen en hebben Saint-Jean-Cap-Ferrat, Cannes, Antibes, Cagnes-sur-Mer en Saint-Paul-de Vence bezocht. Daarover breng ik de komende weken uitgebreid verslag uit.

 

Nieuwigheden op de blog!

Tijdens de vakantiemaanden is het bloggen een beetje onregelmatig geweest. Ook andere blogs lezen kwam er vaak niet van. Ondertussen gaat alles terug zijn gewone gangetje. Mijn 100^e blogpost “Verjaardagagsetentje in de Jachthoorn” is op 28 augustus verschenen. Wat gaat de tijd snel…

Maar vanaf nu is het terug tijd voor enige regelmaat. Daarom mag je elke dinsdag en vrijdag een nieuw blogbericht verwachten. Ik heb ook besloten om ze meer te variëren. Elke maand een blogpost over styling, eentje over verzorgingsproducten, een restaurantbezoekje, een uitstapje en dan nog een paar wisselende.

Voor mijn activiteiten als kleur- en stijlconsulente/styliste staan er ook een aantal nieuwigheden op stapel, maar daarover hou ik de spanning er nog even in… Je kan het volgen op de facebookpagina van het Kleur-en Stijlatelier.

Een toppertje : garnaalkroketten bij Brasserie Rubens in Knokke

Als ik naar Knokke ga, lunch ik graag bij brasserie Rubens, gelegen op het Rubensplein. De brasserie behoorde bij een hotel dat gebouwd werd in 1926, maar tijdens de tweede wereldoorlog zwaar beschadigd werd. Ondanks dat het terras zo groot is, moet je er toch vaak wachten tot er een plaatsje vrijkomt. Het doet me een beetje denken aan Parijs waar de tafeltjes ook vaak vrij dicht bij elkaar staan. Mijn dochter noemt het “de refter”; ze vindt het er niet gezellig, maar ik kom er heel graag. Het is een zaak waar je mensen van alle leeftijden treft: ik ga er zowel met mijn moeder naartoe als met mijn dochter en natuurlijk ook met de echtgenoot. Ook komen de mensen er in hun vrije tijd, maar steevast zie je er ook een aantal zakenmensen.

Je kan binnen zitten in een mooi Engels interieur (wat ik nog nooit gedaan heb, alhoewel ik er al vele tientallen keren geweest ben). Ik zit graag op het terras (ook in de winter), wat zuidelijk georiënteerd is. Als het weer het niet toelaat, kan het volledig afgesloten worden en worden de vuurtjes aangestoken. In de kerstvakantie is het er altijd heel mooi gedecoreerd.

Op de tafeltjes komt, wat je ook eet, een mooi wit tafelkleed of een witte tafelloper en een mandje brood. Bij het aperitief wordt zoute chips op tafel gezet. Ik heb het nooit anders geweten. De huiswijn is heel lekker en wordt geserveerd in ouderwetse wijnglazen die tot boven toe gevuld zijn. Je kan zeker niet klagen dat je te weinig krijgt! De roséwijn is heel licht van kleur – je zou haast denken dat het witte is – maar hij is superlekker!

Het meest gekend is Brasserie Rubens voor zijn garnaalkroketten. Ze liggen met zijn twee op een piepklein bordje, met wat gefrituurde peterselie en een kwartje citroen. Wij nemen er altijd een gemengd slaatje bij met een lekkere frisse vinaigrette. Sommige mensen eten er frietjes bij, maar ik verkies een broodje. Soms eet ik er ook steak of américain préparé, twee andere aanraders.

Ondanks het feit dat het er altijd ontzettend druk is, is de bediening supervriendelijk. Ook de prijs/kwaliteitverhouding is optimaal.

Typerend voor Brasserie Rubens is voor mij het superlekkere eten, de fantastische bediening, de kleine bordjes met garnaalkroketjes en de tot boven gevulde glazen heerlijke huiswijn!

 

Sonia Rykiel is niet meer…

Op 25 augustus overleed Sonia Rykiel op 86-jarige leeftijd aan de gevolgen van Parkinson, een ziekte die in 1995 bij haar werd vastgesteld. Sonia kwam uit een bourgeoisfamilie, waar een carrière in de modewereld not-done was. Voor ze ontwerpster werd, was ze etaleur, schrijfster en illustratrice.  Een modeopleiding heeft ze nooit gevolgd. Haar modeverhaal begon met een eenvoudige trui die in de winkel van haar man lag en heel veel succes had.  Het magazine Elle riep haar daarom uit tot “koningin van de trui”.

Ze staat gekend als de Parisienne met de iconische look en een uitgesproken mening.  Als  ontwerpster van de protestmode maakte ze kleding met zichtbare naden, zonder zomen en schoudervullingen, ze gebruikte de stoffen omgekeerd,…  Haar mode was voor de vrijgevochten vrouw waar comfort voorop stond. Sonia voerde een kruistocht tegen korsetten en bh’s. Zwart was bij haar alom tegenwoordig en soms mixte ze het met felle kleuren. Haar ontwerpstijl heeft een onmiskenbare Parijse flair. In haar modeshows liepen modellen babbelend, dansend, grappend en lachend over de catwalk en dit in tegenstelling tot de défilés van haar collega ontwerpers waar de modellen één voor één met een heel serieus gezicht de kleding showden.

De eerste winkel opende ze in mei 1968 in Parijs (Rue de Grenelle). In de jaren ’70 en ’80 was Sonia één van de weinige vrouwen aan de top van de modewereld. In 2007 opende ze een winkel in Antwerpen en in 2008 vierde ze haar 40 jaar in de modewereld. Om luxe naar een breed publiek te brengen werkte ze eerst samen met 3 Suisses en was ze in 2009 gastontwerpster voor H&M met een lingeriecollectie en later met een kleine pret-à-porter collectie.

In 2012 stopte ze en volgde haar dochter Nathalie Rykiel haar op. Er waren forse investeringen nodig en daarom werd het bedrijf aan het Chinese Fung Brands verkocht dat in 2011 Delvaux al had overgenomen.

Ze speelde zichzelf in “Prêt-à-Porter”, een film uit 1994 van Robert Altman.
In samenwerking met een journaliste publiceerde ze “N’oubliez pas que je joue”, een boek over haar leven en haar ziekte.

Rykiel zullen we ons altijd blijven herinneren als de rosse ontwerpster met een sterke persoonlijkheid die bijdroeg aan de emancipatie van de vrouw.

10 kleuren Herfst/Winter 2016-2017

Stilaan hangen de nieuwe collecties in de winkels en daarom wil ik jullie deze week laten kennismaken met de herfst- en winterkleuren. Binnenkort komen natuurlijk ook de nieuwste trends aan bod.

Pantone – wereldwijde autoriteit op het gebied van kleur – brengt ieder seizoen een Fashion Color Report uit met daarin de belangrijkste kleurentrends. Deze tinten zijn niet enkel voor mode, maar ook voor accessoires, make-up en interieur.
Blauwtinten zullen het komende seizoen prominent aanwezig zijn. Het is de kleur van de lucht en straalt harmonie en optimisme uit. Daarnaast vind je ook veel grijs en warme aardetinten!

De tien kleuren op een rijtje:
Riverside: jeansblauw
Airy blue: zacht lichtblauw
Sharkskin: onopvallend mediumgrijs (sharkskin: huid van de haai)
Dusty cedar: oudroze, bruinroze
Aurora red: levendige rode kleur
Warm taupe: grijsbruin
Lush meadow: opvallend energiek groen
Spicy mustard: geel dat naar bruingroen neigt
Potter’s clay: steenrood tot cognac (doet denken aan jaren ’70)
Bodacious: gedurfd paars

Je hoeft echt niet een ganse garderobe in deze kleuren te kopen! Met één kledingstuk of een accessoire in een trendkleur ben je al volledig mee! Je zal in de winkels ook niet exact deze kleuren vinden, maar eerder een wat lichtere of donkerdere, wat koelere of warmere, wat helderdere of gedemptere tint.

Hoewel velen nog voor zwart gaan, wordt het in modeland veel minder dominant. Grijs – sharkskin – is dé ideale vervanger! Het is een zachtere kleur waardoor het veel meer mensen flatteert. Door het te combineren met andere kleuren krijg je telkens iets heel anders en kan iedereen grijs dragen! Als je jouw kleurenpalet kent, kan je ontzettend mooie combinaties maken die jou doen stralen!