Happy Halloween!

Morgen, 31 oktober, is het Halloween. Toen ik nog een kind was, kenden we dat slechts als een eng feest uit de Verenigde Staten. Het was hier helemaal nog niet ingeburgerd…

De naam Halloween is afkomstig van All Hallows’ Eve, wat letterlijk de avond voor Allerheiligen betekent. Het is een oud Keltisch feest. Kelten uit Ierland en Groot Brittannië noemden het Samhain. Ze vierden de laatste dag van het jaar, de dag dat de oogst binnen moest zijn en het begin van de winter. Bovendien dacht men dat de geesten van alle mensen die het afgelopen jaar overleden waren, die dag zouden terugkomen.

Halloween is eigenlijk per toeval in Amerika beland. In 1845 toen er grote aardappelschaarste in Ierland was, emigreerden vele Ieren naar de Verenigde Staten. Ze gingen er op zoek naar een beter leven en namen Halloween mee naar hun nieuwe thuisland. Daar ontstond ook de traditie van de Jack-o’-Lantern (een uitgeholde pompoen die op een gezicht lijkt met een kaars erin). Een andere traditie is “Trick or treat”: kinderen gaan eng verkleed langs de huizen en als ze geen snoep krijgen halen ze kattenkwaad uit.

Halloween is één van de meest gevierde feesten in de Verenigde Staten, maar nog steeds geen officiële feestdag. Via de Amerikaanse cultuur heeft het zich ondertussen verspreid naar Europa en de rest van de wereld.
Huizen zijn ook hier gedecoreerd met o.a. pompoenen en in sommige steden worden Halloweentochten georganiseerd. Vele mensen verkleden zich om ter griezeligst.
Rond deze periode liggen in de supermarkten pompoenen in alle mogelijke vormen en in tijdschriften en op blogs vind je ontzettend veel pompoenrecepten.

 

Advertentie

Hoe Essie nagellak mij verbaasde…

Een tijdje geleden ontdekte ik in de Deautybox een nagellakje van Essie. Het was bovendien een kleurtje dat ik ook zelf zou kopen, ik had dus geluk!

Essie Weingarten is de oprichtster van het merk. Nadat ze afgestudeerd was aan het New York Fashion Institute bracht ze in 1981 haar eerste 12 nagellakjes op de markt. Eigen aan het merk is dat de prachtige kleuren allemaal leuke namen hebben. Mijn kleurtje noemt “sweet tart”, een lichte zachte kleur die zich situeert ergens tussen roze, nude en taupe.

Het borsteltje is vrij breed waardoor de nagellak makkelijk aan te brengen is. Je moet wel oppassen dat je niet teveel product neemt. De nagellak verdeelt heel mooi en lakt streeploos! Uiteraard heb ik eerst een basislaag aangebracht. Eén laagje geeft al een mooie dekking en dus hou ik het bij dat ene laagje wat ook scheelt in droogtijd (ik ben namelijk niet de meest geduldige persoon 😊 )

Wat mij het meest verbaasde, was de houdbaarheid. Mijn nagels bleven een volledige week mooi, wat ik nog nooit meegemaakt heb! Ik heb al verschillende merken – zowel duurdere als goedkopere – gebruikt, maar ben nog nooit zo tevreden geweest over de houdbaarheid. Het enige minpuntje is, dat hij iets moeilijker te verwijderen is dan de meeste andere merken, maar dat neem ik er graag bij!

Brasserie ’t Vierbunder in het centrum van Kontich

Brasserie ’t Vierbunder was voor mij altijd een erg leuke plek om iets te gaan drinken vlakbij huis, maar ik was nooit echt geneigd om er te gaan eten… Dat veranderde toen mijn dochter me er uitnodigde voor een etentje!

Het is een vrij grote zaak, die doorloopt van de Mechelsesteenweg tot het Sint-Martinusplein. Op dat plein vind je met wat geluk wel parking. Als je de zaak binnengaat langs de winkelstraat heerst er altijd een gezellige drukte, maar het kan er wel wat rumoerig zijn. Achteraan in de zaak is het rustig zitten. De inrichting is modern en de tafeltjes zijn hedendaags en mooi gedekt.

Onmiddellijk kwamen er broodjes en lekkere olijfjes op tafel. Het potje was al half leeg gegeten toen ik eraan dacht een foto te maken 😊 Ik bestelde een koninginnehapje (€15.50) en mijn dochter tagliatelle met scampi in tomatensaus (€17.50).

De vol-au-vent bevatte mooie stukken kip en ook het bladerdeeggebakje was lekker. De vidé werd vergezeld van een lekker slaatje en frietjes. Zonder dat ik het gevraagd had, kreeg ik er een potje mayonaise bij. De scampi’s bij de pasta waren van zeer degelijke kwaliteit.

Ook over de bediening waren we zeer tevreden. ’t Vierbunder was geen zaak waar ik spontaan naartoe zou zijn gegaan om te eten, maar eigenlijk is het me er erg goed bevallen. Ik keer beslist nog eens terug!

Camoufleren met optische illusies

Als ik mensen kleur- en stijladvies geef, wil ik hen er zo goed mogelijk laten uitzien. Pluspunten ga ik accentueren, minpuntjes ga ik subtiel camoufleren. Hiervoor gebruik ik optische illusies. Dit is eigenlijk gezichtsbedrog: je oog neemt iets waar wat door de hersenen anders geïnterpreteerd wordt. In de styling gebruiken we hiervoor lijnen, kleuren, contrasten en verhoudingen. Zo wekken we de illusie dat iets anders lijkt dan het in werkelijkheid is.

Iedereen weet dat horizontale strepen meestal korter en dikker maken, in tegenstelling tot verticale lijnen. Met verticale lijnen wekken we de illusie dat iemand langer en slanker is, iets wat de meeste vrouwen wel willen. Wil dat zeggen dat we allemaal in een gestreept jurkje moeten lopen? Gelukkig niet, wat zou de wereld saai zijn…

Je kan het effect van verticale lijnen dus gebruiken voor je ganse silhouet maar ook voor een deel van je lichaam. Zo zullen een broek en trui in dezelfde kleur je langer en slanker laten lijken, lange oorbellen je gelaat verlengen en versmallen, kousen en schoenen in dezelfde kleur laten je benen dan weer langer lijken,  …

En zo komen we bij een volgende optische illusie: kleuren en contrasten. Vele vrouwen dragen zwart omdat ze denken dat zwart verslankt en dat is ook zo. Toch zal ik zeker geen pleidooi voor zwart houden (het flatteert immers maar weinig mensen 🙂 ), een andere donkere kleur heeft net datzelfde afslankend effect! Een zwarte broek en een zwarte trui laten je langer lijken, terwijl een zwarte broek met witte blouse je kleiner laten lijken. Dit komt door het contrast, je creëert als het ware een horizontale lijn!

En zo komen we bij het laatste middel: verhoudingen. Als je zware benen hebt, draag je beter een iets stevigere hak, een naaldhak zal je benen immers nog zwaarder laten lijken. Probeer naar zoveel mogelijk harmonie te streven tussen je persoon, je kledij en je  accessoires!

Zo spelen wij stylisten met verhoudingen. Je merkt het, er kan heel wat subtiel gecamoufleerd worden. Wil je hierover meer weten, maak dan eens een afspraak voor een stijladvies! Meer info op www.kleurenstijlatelier.be.

Hieronder zie je nog een filmpje met optische illusies.

 

 

Fado in Porto – een geweldige avond!

Tijdens onze trip naar Porto wilden we iets typisch Portugees ervaren en zo kwamen we uit bij Fado. Het komt van het Latijnse Fatum wat (nood)lot betekent. De muziek komt uit het hart en gaat over gevoelens van melancholie, verdriet, fatalisme… Fado werd in 2011 opgenomen in de lijst van Werelderfgoed van de Unesco. Fadista’s zijn steeds in het zwart gekleed en de zwarte sjaal die ze dragen is een eerbetoon aan Maria Severa, die de muziek bekendmaakte in de eerste helft van de 19^e eeuw. Traditioneel bestaat de begeleiding uit een Portugese gitaar.

“O Fado” is een typisch Portugees restaurant – waar je zonder reservatie niet binnen geraakt – gelegen in een klein straatje in het oude centrum. Op de kaart stond een toeristenmenu (37,50 euro) dat blijkbaar erg veel genomen werd en wij besloten dat ook te doen. Vooraf kregen we brood, tonijnsla, feta en olijven. Daarna proefden we de typische soep van Porto: caldo verdo. Dit is een vrij dikke soep van aardappelpuree, boerenkool en chorizo, iets wat ik normaal niet zou kiezen, maar ze was zeker niet slecht. Voor het hoofdgerecht hadden we de keuze tussen kabeljauw, zalm of varkensvlees. Wij opteerden voor de kabeljauw die met chips errond op tafel kwam. Het was een groot en lekker stuk kabeljauw in de oven gegaard met ajuin, tomaat, paprika en olijven. Nadien kon je kiezen uit een aantal taarten en wij gingen voor die met frambozen. Het bladerdeeg was heel lekker en vers, maar in plaats van verse frambozen lag er heel zoete confituur tussen (een tegenvallertje). In de prijs van het menu zat ook een fles water, een fles wijn per twee personen en achteraf nog een koffie. Het eten was typisch Portugees: grote porties met verse ingrediënten maar niet echt verfijnd, een beetje grootmoeders keuken.

 

Om half tien startte het eerste fado optreden: de lichten werden gedoofd en de service stilgelegd. De eigenaar kondigde fadista Patricia Costa aan die een drietal liedjes zong, waarna de lichten terug aan gingen en de volgende schotel werd opgediend. Daarna volgde hetzelfde ritueel (lichten uit en service gestopt) en kwam Antonio Laranjeira aan de beurt. Ze verzorgden elk twee optredens. Uiteraard verstonden we er niets van maar het was wel heel fijn om mee te maken. Het tafeltje naast ons werd ingenomen door een Nederlands koppel. De man was er enkele jaren geleden reeds geweest en kwam vooral voor de muziek (eigenlijk voor de fadista, waarop hij verliefd bleek te zijn 🙂 ). Bij ieder optreden begon hij te huilen en dus was het een erg geslaagde avond want fado is geen succes als het publiek niet tot tranen bewogen wordt!

Hier ervaarden wij het echte Portugal zowel in het eten als in de muziek. Rond middernacht vertrokken we terug naar ons hotel nadat de supervriendelijke ober voor ons een taxi had gebeld. Deze avond was voor ons zeker één van de hoogtepunten van onze trip naar Porto

Opleidingsdag Femma 2018: een nieuwe uitdaging!

Femma organiseert ieder jaar in oktober een studiedag voor de nieuwe workshops. Dit jaar had ik me voor het eerst ingeschreven voor een culinair thema “Tijd voor brunch en ontbijt met Koken voor elke dag”. De opleiding vond plaats in ’t Grom, het Groentemuseum in Sint-Katelijne-Waver.

Dit jaar waren er twee nieuwe culinaire thema’s “Tijd voor brunch en ontbijt” en “Koken op drukke weekdagen”. In de voormiddag behandelde Sabine Martens de twee thema’s en bereidde voor ons enkele gerechtjes. De porridge en granolarepen behoorden bij wat ik ga geven, de borsjtsj en shakshuka waren voorbeelden van het andere thema. En uiteraard mochten we ook proeven!

In de namiddag kwam Vickà Versele van Gezond Leven (het vroegere Vigez) het nieuwe voorlichtingsmodel toelichten. Ik ben al erg lang geïnteresseerd in alles wat met gezonde voeding te maken heeft. Het allerbelangrijkste is om meer plantaardige voeding te eten en zoveel mogelijk te kiezen voor onbewerkte voeding. Wit vlees is te verkiezen boven rood vlees (iedereen weet dat kip beter is dan steak) en onbewerkt vlees beter dan charcuterie (ook geen verrassing). Maar rood vlees blijkt niet enkel rundsvlees te zijn, het is vlees afkomstig van alle diersoorten die op vier poten lopen, dus ook lam, varken, kalf. Dat was nieuw voor mij en ook voor vele anderen die aanwezig waren. Het was een superinteressante lezing!

Ondertussen heb ik het boek besteld  “Koken voor elke Dag” en kijk al uit naar het nieuwe jaar: een nieuwe uitdaging, weer eens iets heel anders…

Dag 1 in Porto: Palacio da Bolsa

Zoals jullie misschien reeds gelezen hebben in een vorig blogje, zijn we enkele dagen naar Porto geweest. Nadat we in het hotel waren ingecheckt, besloten we het Palacio da Bolsa te gaan bezoeken. Het was een goede beslissing want op weg ernaar toe begon het te stortregenen. We waren dus heel tevreden dat we iets leuks binnen konden doen. Door onze Porto Card kregen we hier 50% korting (4.25 € per persoon). De Engelstalige rondleiding zat helemaal vol en we moesten anderhalf uur wachten op de volgende. Daarom besloten we iets te gaan drinken, maar op het prachtige plein is slechts één drankgelegenheid: de mooie en gezellige Mercado Ferreira Borges. We werden er op een vrij botte manier doorgestuurd naar het kleine overdekte terras dat al helemaal vol zat omdat je binnen enkel kon eten. Gelukkig spotten we een tafeltje dat net vrij kwam. Na een tijdje kwamen naast ons twee meisjes zitten die hetzelfde hadden meegemaakt: ook zij kregen binnen geen koffie en chocolademousse. Maar op het terras werd enkel drank geserveerd… en daarom belde de vriendelijke ober naar binnen om te zeggen dat ze daar de meisjes een koffie met chocolademousse moesten geven. Dit vond ik tekenend voor Porto: op sommige plaatsen zijn de mensen supervriendelijk, maar heel veel Portugezen zijn vrij bot en onvriendelijk.

Bij een bezoek aan Porto is het beursgebouw met de prachtig gedecoreerde ruimtes  een absolute must-see!  Palacio da Bolsa  is het symbool van de rijke handelsgeschiedenis uit de 19^e eeuw. Je kan het gebouw enkel met een gids bezoeken en de onze was erg goed: enthousiast, duidelijk en zeker niet langdradig. Wonder boven wonder was hij heel vriendelijk en even dachten we door deze sympathieke jongeman dat ons eerste beeld van de onvriendelijkheid van de Portugezen fout was, maar hij bleek gewoon één van de uitzonderingen te zijn. De rondleidingen gebeuren met vrij grote groepen van ongeveer 40 personen, zorgen dat je vooraan staat is dus de boodschap.

 

De rondleiding start bij de Patio das Nações. Hier zie je een prachtige glazen koepel met daaronder 20 wapenschilden van landen waarmee Portugal vroeger vriendschappelijke handelsrelaties onderhield.

 

De werkkamer van Gustave Eiffel

 

Deze kamer lijkt volledig in hout te zijn,
maar boven de lambrizering bestaat ze enkel uit plaaster.

 

De rechtbank waar nu feestjes en porto tastings worden georganiseerd

 

Plafonds met veel bladgoud

 

Portrettenkamer van de koningen. Het bleek daar nogal een zwak geslacht te zijn:
velen van hen werden maar rond de 30 jaar. Ook koning Luis I hangt erbij
(naar wie de befaamde brug vernoemd is), net als de laatste koning
die slechts twee jaar regeerde. In 1910 werd Portugal een republiek.

 

Als laatste kwamen we in de Salão Arabe, het hoogtepunt: wat een pracht en praal!
Deze Arabische zaal was duidelijk geïnspireerd door het Alhambra
in het Spaanse Granada.

Het prachtige gebouw geeft een mooi beeld van het welvarende Porto aan het einde van de 19^e eeuw. De echte beurs is ondertussen naar Lissabon verhuisd, maar het gebouw wordt nog steeds gebruikt voor evenementen.

 

Na ons bezoek aan het beursgebouw waren we moe en hadden eigenlijk niet veel zin meer om nog uitgebreid te gaan eten. Op de Praça de Liberdade vind je één van de mooiste vestigingen van McDonald’s ter wereld! Het is een prachtig gebouw uit de jaren ’30 met schitterende glasramen en boven de ingang wordt je verwelkomd door een grote adelaar! De kelderverdieping is hedendaags maar toch ook erg mooi en je zit daar heel wat rustiger dan boven.

 

De Thaise keuken van Yam Thai

Yam Thai – de eerste zaak die Nathalie Meskens en Jeroen Van Dyck op het Antwerpse Zuid openden – bestaat al meer dan drie jaar en wij zijn er nog steeds niet geweest. Hoog tijd dus om eens te gaan proeven!

Een drietal dagen op voorhand had ik online gereserveerd. Je kon kiezen tussen een hoge of een lage tafel. Op de bevestigingsmail las ik dat onze tafel gedurende twee uur voor ons werd gereserveerd.

Het is een vrij klein restaurant met vooraan aan de bar de hoge tafels en achteraan de lage. We mochten een tafeltje van twee uitkiezen dat nog vrij was. Het decor is erg eenvoudig. Door de posters moet je waarschijnlijk het gevoel hebben in de straten van Thailand te vertoeven. Toch is het voor mij een beetje té authentiek.

Erg origineel vind ik de drankkaart in de vorm van een reispas. Op de menukaart staan pepertjes naast de gerechten die de pikantheid aangeven. We gingen beiden voor scampi’s: Pad Thai (roergebakken noodles met scampi’s) en Kao Pad (gebakken rijst met scampi’s). Beiden kosten 18 euro en zijn tevens de duurste gerechten op de kaart. Ondanks het feit dat het alle twee scampischotels zijn, waren de smaken totaal verschillend. Ik vond beide gerechten erg lekker en de porties waren voor ons zeker voldoende. Aanvankelijk wilde ik voor iets anders kiezen maar het meisje informeerde dat ondanks het ene pepertje het toch een erg pikant gerecht was.

Wij waren erg tevreden over de bediening, de meisjes waren supervriendelijk! Na de bestelling werd ons eten erg snel geserveerd. Ondertussen hadden we al opgemerkt dat lege tafeltjes onmiddellijk opnieuw ingenomen werden. Daarom vermoeden we dat we snel zouden “buitengekeken” worden, maar dat was absoluut niet het geval.

Ik vond het eten lekker. Het interieur was niet echt mijn ding, al kan ik me wel voorstellen dat sommige mensen het charmant vinden.
Voor de zaak is ook een leuk terras en het lijkt me heerlijk om daar – als het weer het toelaat – iets te drinken met wat fingerfood!

Porto, de stad van de Douro en de vele heuvels

Misschien hadden jullie op Instagram al gezien dat we enkele dagen naar Porto zijn geweest.
Het is de tweede grootste stad van Portugal (na Lissabon) en ligt aan de oever van de Douro.
Het historisch centrum van Porto behoort sinds 1996 tot het Unesco Werelderfgoed;
In 2001 was de stad Culturele hoofdstad van Europa.

Kenmerkend voor Porto zijn de vele heuvels die echt niet te omzeilen vallen bij het verkennen  van de stad. Als je geen goede conditie hebt, voel je het als je thuis bent nog steeds in je benen 😊

Op de luchthaven kochten we onmiddellijk een Porto Card met vervoer. Daarmee kregen we korting bij vele bezienswaardigheden en restaurants. We konden ook gebruikmaken van de metro en de bussen (ik vind het handig dat je niet elke keer een ticketje moet kopen).

Hotel Dom Henrique  is een leuk hotel met mooie en ruime kamers op 5 minuten wandelen van het stadhuis en de Praça de Liberdade.

De hoogtepunten van onze trip waren voor mij:
– de rondleiding met tasting in Portokelder Calém
– de rondleiding in Palacio da Bolsa (foto)
– het diner in restaurant O Fado waar we een fado optreden bijwoonden

Van onderstaande plaatsen had ik meer verwacht:
– Casa da Musica
– treinstation Sao Bento
– strand van Foz do Douro (foto)

Spijtig genoeg zijn we niet geraakt bij:
– Serralves Stichting
– Café Majestic
– Livrario Lello & Irmão, dat we enkel van de buitenkant hebben gezien (foto)

In volgende blogjes kom ik zeker nog terug op onze trip naar Porto.