Ons eerste bezoek aan visbistro Fiskebar

Maandagmiddag wilden we gaan lunchen bij Paris Fleuri op het Antwerpse Zuid, maar ze waren onverwacht gesloten. Dan maar richting Marnixplaats…  Het lunchmenu bij Fiskebar sprak ons wel aan!

Fiskebar bestaat al sinds 2007, maar ik was er nog nooit geweest. Oorspronkelijk was het een trendy maar goedkoop visrestaurant. Ondertussen is het nog steeds een hippe plek, maar zijn de prijzen gestegen. Fiskebar serveert enkel Europese vis en schaaldieren en werkt met lokale seizoensgroentjes. Op maandagmiddag was het vrij rustig, maar ik heb gehoord dat het er op avonden en in weekends erg druk kan zijn.

dav

We werden ontvangen door een supervriendelijke jongedame en mochten zelf een tafeltje uitkiezen. Ze vertelde ons dat er een “catch of the day” is aan 14.50 euro: lipfilet met warme groenten en rozemarijnpatatjes. Er was ook een lunchmenu aan 22.50 euro bestaande uit 2 oesters “asian style”, daarna de “catch of the day” en tenslotte een koffie of thee. Verder is er ook nog de menukaart en zijn er een aantal suggesties (de meeste hoofdgerechten kostten ongeveer 30€). Wij gingen voor het volledige lunchmenu!

Ik bestelde een lekker glaasje fruitige witte wijn. Mijn tafelgenote dronk plat water. De prijs voor water is een vast bedrag van 2.50€ per persoon (inclusief refills). Op tafel werden twee mini ciabattabroodjes (die nog een beetje warm waren) en een kommetje olijfolie geplaatst.

dav

dav

De oesters met oosterse touch waren heerlijk! Van lipfilet – familie van de zeebaars – had ik nog nooit gehoord. De vis was vergezeld van een ruime portie groentjes (worteltjes, broccoli en venkel).
Daarna mochten we nog kiezen tussen thee of koffie, maar helaas bleek de koffiemachine defect en werd het dus voor ons beiden thee.

Wat wij ervan vonden?
De oesters waren superlekker. De hoofdschotel was een ruime portie en bevatte veel groentjes (wat je niet gemakkelijk vindt op restaurant). De wijn was erg lekker en het principe met water-refills vond ik erg fijn. Maar bovenal wil ik de bediening een dikke pluim geven: heel vriendelijk en duidelijk (en met uitgebreide excuses omwille van de defecte koffiemachine).

Ik denk dat ze ons bij Fiskebar nog regelmatig zullen terugzien: de catch of the day en het lunchmenu zijn prijs/kwaliteit super!

 

Advertentie

Zondagavond in Café De Mol

Als trouwe fans van De Mol wilden we graag eens naar Café De Mol en zondag was het zover!
We werden verwacht bij Woestijnvis in Vilvoorde tegen 17.30 uur en het einde was voorzien rond 22.15 uur. Op voorhand kregen we nog een mail waarin vermeld stond waar we konden parkeren en dat we rekening moesten houden met het feit dat het erg warm zou zijn in de studio.

Toen we aankwamen kregen we een contractje dat we moesten ondertekenen om toelating te geven de opgenomen beelden te gebruiken. Op alle tafels stond chips klaar en drankjes mochten we zelf uit de frigo nemen. Vervolgens kregen we ook een plastiek zakje om onze smartphones in te steken die we dan bij het binnengaan van de studio moesten afgeven. Dit was om te vermijden dat we informatie zouden doorspelen (wat een vertrouwen ;) ) Spijtig want ik had hier graag een foto van mezelf in het decor van Café De Mol gedeeld!  Het werd dus een foto van het opgenomen televisieprogramma.

Eens de studio binnen kregen we allemaal een plaatsje en werden onze glazen en de versnaperingen regelmatig bijgevuld. Er hing een leuke en ongedwongen sfeer en ook de presentatoren Gilles Van Bouwel en Frances Lefebure kwamen heel sympathiek over. We keken eerst samen naar de aflevering van De Mol. Daarna was er een pauze en konden we buiten wat afkoelen (wat was dat nodig!). Vervolgens begon de opname van Café De Mol met als gasten James Cooke en Issabel (voormalig kandidate van De Mol in 2016 – de reeks waarin Gilles de Mol was). James denkt dat Pieter de Mol is en Issa gokt op Joke. Ikzelf verdenk Pascale al een hele tijd. Eventjes heb ik ook aan Katrien gedacht, maar dat was dus niet zo 😊

Kijken jullie naar “De Mol” en wie verdenken jullie?

Een handtas van Michael Kors

Een lichtgrijze handtas van Michael Kors is mijn nieuwste aanwinst! Dit bracht me op het idee om deze ontwerper en zijn merk eens in de kijker te zetten. Misschien kennen jullie hem wel als jurylid van het Amerikaanse televisieprogramma Project Runway.

Michael Kors werd geboren als Karl Anderson op 9 augustus 1959 in Long Island (New York). Als zijn moeder hertrouwt met Bill Kors verandert zijn familienaam en besluit hij ook zijn voornaam te laten wijzigen. Karl Anderson heet voortaan Michael Kors!

Hij studeerde 9 maanden aan het Fashion Institute of Technology. In 1979 kreeg hij de kans een collectie te ontwerpen voor een modeboetiek en in 1981 lanceerde hij zijn eigen label. Vanaf het begin had hij een duidelijk eigen stijl waaraan hij altijd trouw is gebleven: Amerikaanse casual chic.

In 1997 werd hij hoofdontwerper bij het klassieke Franse merk Céline en twee jaar later werd hij er creatief directeur. Hij zette het merk terug op de kaart, maar verliet het in 2004 om zich volledig op zijn eigen merk te concentreren.

In 2001 lanceerde hij zijn eerste accessoirecollectie. Michael Kors is expert in het integreren van designertrends in zijn producten. Ze worden verkocht tegen een redelijke prijs en bereiken zo een grote doelgroep. Vooral de handtassen en horloges zijn de paradepaardjes.

Ik heb mijn handtas gekocht in de mooie grote winkel in de Huidevettersstraat in Antwerpen. De verkoopsters zijn er supervriendelijk en erg behulpzaam! Het was niet zo evident om de keuze te maken… Voor mij is een handtas erg belangrijk: hij kan een eenvoudige outfit volledig upgraden. Ik was op zoek naar een vrij groot exemplaar waar veel in kan 😊 De kleur was ook snel gekozen, maar dan moest ik nog kiezen uit twee modellen… Uiteindelijk ging ik voor het klassieke exemplaar dat jullie hierboven kunnen zien. Het viel me op dat de handtassen erg praktisch zijn ingedeeld met veel verschillende opbergvakjes (zelfs een verstevigd vak voor een tablet)!

Enkele dagen later kreeg ik een kaartje… wat een klantvriendelijk gebaar!

Vietnamees restaurant: An Nam

Na een erg goede ervaring bij Fish & Eat besloten we nog eens een restaurant te ontdekken met een Social Deal actie. Deze keer viel de keuze op het Vietnamese restaurant An Nam. Voor de prijs van 14.90 euro zouden we een 3-gangendiner voorgeschoteld krijgen…

Het restaurant bevindt zich in de Pelgrimstraat in Antwerpen. Eerder was op deze locatie een ander Vietnamees restaurant gevestigd: Miss Hanoi. Het werd recent overgenomen en daarom lijkt het van buitenaf nog alsof het nog steeds om het restaurant Miss Hanoi gaat, maar aan het raam hangt wel een blad met daarop de naam “An Nam”. Bij het binnenstappen merkten we dat het restaurant was opgedeeld in 2 verschillende ruimtes: in de ruimte die je eerst binnenstapt stonden de tafeltjes op één lange rij, in de andere – waar wij een plekje kregen – stonden ze meer verspreid. Het was een oud pand met hoge plafonds en een erg mooie inrichting.

mde

Nadat we hadden plaatsgenomen, kregen we een potje kroepoek en de kaart zodat we rustig onze keuze konden maken.  Als voorgerecht opteerden we voor de wantansoep en de loempia. De wantans in de soep waren overheerlijk! Ik kreeg twee dunne loempia’s en een potje saus op een aangepast bordje. Dit presenteerde heel anders dan de loempia met saté die ik bij Chinees restaurant Kambo at. De stijl van An Nam bevalt mij veel meer 🙂

mde

Als hoofdgerecht nam ik gebakken rijst met groenten en scampi’s en mijn dochter nam gewokte noedels met groenten en scampi’s. De groentjes waren fijn gesneden en het was niet exact dezelfde mengeling bij de rijst als bij de noedels. De schotels proefden ook absoluut niet vettig, de Vietnamese keuken is een vrij gezonde en pure keuken.

mde

Als afsluiter konden we kiezen tussen een ijsje, koffie of thee.

We hebben een hele fijne avond gehad bij An Nam. Het eten was lekker en de bediening was uniek. Bij het op tafel zetten van het eten, bleven ze steeds even staan tot je begint te eten om te zien of het wel in orde is. Is dit typisch Vietnamees? Ik weet het niet… We vonden het eerst een beetje vreemd, maar wel charmant (ook een beetje lastig voor het nemen van de foto’s 🙂 )

 

 

Meewerken aan een reportage rond het capsuleconcept

Eind vorig jaar kreeg ik van KVLV de vraag of ik wilde meewerken aan een reportage rond het capsuleconcept voor hun magazine “Vrouwen met Vaart”. Het was de bedoeling dat een proefpersoon gedurende 3 maanden enkel de kledingstukken zou dragen die we samen uitgezocht hadden. Deze kledij moest dus goed te combineren zijn en uiteraard de proefpersoon flatteren.

Op een vrijdagmorgen was het dan zover. De afspraak was bij Davinia thuis in Stekene. Sanne (journaliste), Carl (fotograaf) en ik (styliste) werden om 10 uur verwacht.

Bij het intakegesprek vertelde Davinia dat ze momenteel enkel lange broeken draagt omwille van een revalidatie. Alleen voor de feestdagen zou ze een rok dragen. Normaal selecteer ik een aantal broeken, rokken en jurkjes, maar dat zou nu dus niet nodig zijn. Ik vind het erg belangrijk om de persoon centraal te zetten en dus in dit geval van de regeltjes af te wijken. Als ik rokjes en jurkjes zou selecteren, zou Davinia deze waarschijnlijk niet dragen en andere zaken uit haar kast halen (wat niet de bedoeling is 🙂 ). Ze vertelde me ook dat ze het gemakkelijk koud heeft en altijd nog een extra trui of cardigan draagt. Ook hier diende ik dus rekening mee te houden.

Vervolgens bekeek ik welke kleuren haar flatteerden en of er aan haar figuur zaken waren waar rekening moest mee gehouden worden. Daarna trokken we naar boven en selecteerden haar capsulegarderobe. Naast kledij bevatte deze selectie ook schoenen, handtassen, sjaals, een muts, handschoenen en juwelen. Lingerie, slaapkledij en sportkledij werden niet in de capsulegarderobe opgenomen.

Nadien werden alle items gefotografeerd. Carl had ook al foto’s genomen tijdens het intakegesprek, de kleurbepaling en het selectiegebeuren. Sanne had op haar laptop notities genomen zodat ze een leuke reportage kon schrijven.

Davinia bleek bij mijn vertrek erg tevreden. Ik was benieuwd of het haar zou lukken om zich drie maanden lang te houden aan haar capsulegarderobe….

Dit gebeurde allemaal in december. Ondertussen had ik het artikel mogen nalezen en bericht gekregen dat het in het aprilnummer van “Vrouwen met Vaart” zou gepubliceerd worden.
Ter afsluiting van de reportage werd aan de lezeressen ook nog de mogelijkheid geboden om onder de vorm van een vriendinnenavond kennis te maken met het capsuleconcept aan erg democratische prijzen.

 

Chinees restaurant Kambo in Kontich

Het gebeurt niet zo vaak dat we in eigen dorp gaan eten (tenzij in de Quick 😊 ). In het verleden gingen we al eens naar ‘T Vierbunder en deze keer was restaurant Kambo aan de beurt. Ikzelf ben niet zo’n fan om naar de Chinees te gaan, maar mijn dochter Caroline wilde dat graag nog eens doen (net zoals vroeger toen we dat af en toe deden). Wat ik wel regelmatig doe – als ik geen zin heb om te koken – is Chinees afhalen. Mijn oudste dochter die toch al een stuk meer Chinese restaurants bezocht heeft, vindt dat Kambo nog steeds één van de betere is.

We besloten om er op een zondagmiddag te gaan eten. Buiten ons zaten er nog twee tafeltjes. Het is een vrij groot restaurant en ik vond het niet echt gezellig dat er zo weinig volk zat. Ik heb de indruk dat er veel meer mensen komen afhalen dan dat er in het restaurant zelf gegeten wordt.

We bestelden de Chinese rijsttafel aan 16.80 euro per persoon. Zo konden we een aantal gerechten proeven die we anders nooit afhalen.
Eerst hadden we de keuze uit twee soepjes: bamboesoep of champignonsoep. Het was een lekkere bouillon met – volgens mij – dezelfde basis. Aan de champignonsoep waren champignons toegevoegd en aan de bamboesoep uiteraard bamboescheuten. Ook de soepterrine kwam op tafel (net zoals vroeger).
Daarna werd een loempia met saté geserveerd, natuurlijk vergezeld van een kommetje kerriesaus. Ik vond wel dat de loempia en de saté nogal eenzaam op het grote bord lagen, maar lekker waren ze wel! Om eerlijk te zijn had ik na de loempia en saté al voldoende gegeten…
Toch kwamen er nog drie hoofdschotels: nasi goreng met kip (wat we meestal afhalen), chop-shoy met kip en varkensvlees met groentjes. Ik vond de chop-shoy wel lekker, maar mijn tafelgenoten vonden het iets minder (enkel groenten en kip, te gezond 🙂 ). Het varkensvlees beviel mij dan weer niet zo (een beetje flubberig).  De overschotjes werden in aparte doosjes meegegeven.
Als afsluiter hadden we nog de keuze tussen een ijsje, koffie of thee.
Een glaasje wijn kost er 3 euro en een liter water 6.40 euro.

Mijn echtgenoot en ik waren niet zo enthousiast, maar Caroline had er van genoten. Het eten was zeker niet slecht, maar je zal er ons toch niet zo vaak aantreffen. Om te gaan afhalen, vind ik het wel erg goed.

Blind Getrouwd… de ontknoping

Het derde seizoen van Blind getrouwd is bijna helemaal afgelopen. Drie jaar geleden was ik van plan om enkel naar de eerste aflevering van het programma te kijken omdat ik erg nieuwsgierig was. Het was voor mij erg vreemd dat er zou getrouwd worden zonder dat de partners elkaar ooit ontmoet hadden. Ik vroeg me af of de programmamakers een programma wilden maken dat uit was op sensatie… Ondertussen ben ik een trouwe fan van “Blind Getrouwd”! Maandag zijn we te weten gekomen welke koppels “ja” zegden tegen elkaar in plaats van tegen het wetenschappelijk experiment en volgende week zien we hoe het nu met hen gaat.

Vorig jaar hebben we gemerkt dat het in de loop van het experiment kan verkeren… Het had me toen niet verbaasd dat Nuria in de trouwzaal “neen” zou gezegd hebben tegen Stijn en nu een jaar later hebben ze een zoontje!
Totaal het tegenovergestelde speelde zich in deze editie af tussen Marjolein en Mike. In de eerste aflevering spatten de vonken eraf, maar na een paar afleveringen hing er een ijzige sfeer tussen beiden. En voor de vraag kwam of ze getrouwd bleven, waren ze al apart gaan wonen. Hier was dus al geweten dat het antwoord “neen” zou zijn.

Frie en Toon hadden volgens de wetenschappers de hoogste slaagkans, namelijk 96%. Iedereen verwachtte een “ja” wat ook gebeurde. Vraag of ze nu nog samen zijn… ik denk het wel.

Bij Esther en Tim spatten de vonken er niet af, maar toch was ik er praktisch zeker dat ook hier een wederzijdse “ja” ging komen. Of ze nu nog samen zijn… ook hier ben ik positief.

Lieve en Aljosja konden het erg goed met elkaar vinden, maar was dat genoeg om door te gaan? De “ja” van  Aljosja was niet onverwacht maar of Lieve ermee door zou gaan, was voor mij minder duidelijk. Uiteindelijk kwam van dit goedlachse koppel toch een “ja”. Of ze nu nog samen zijn… ik denk het niet…

En tenslotte Wendy en Damiano, het paar dat iedereen in Vlaanderen waarschijnlijk wel kent …  Bij Damiano waren er geen vonken te bespeuren, al gaf hij blijkbaar wel veel om Wendy en wilde haar vooral niet kwetsen. Dus ook hier tot Wendy’s spijt een “neen”.

Uiteindelijk vind ik het een geslaagd experiment. Drie op de vijf koppels besloten getrouwd te blijven. Benieuwd hoeveel er maandag nog een paar zijn…

Hebben jullie “Blind Getrouwd” gevolgd?

Donuts van Donuttello

Als bakkersdochter ben ik opgegroeid met zoetigheden. Op zondag een pateeke vind ik heerlijk, maar ook een gewone tompouce, eclaire of een frangipanneke kan er altijd in 🙂 Donuts kenden we in mijn kindertijd nog niet, die kwamen pas later overgewaaid uit Amerika. Nu zie je ze hier bij de bakker en in de supermarkt liggen, maar me echt aanspreken deden ze tot voor kort niet. Dat veranderde toen mijn oudste dochter een doos van Donuttello bij had en ik hun donuts proefde!

In september 2017 opende stand-upcomedian Kamal Kharmach (presentator van “Het Collectief Geheugen” op één en momenteel deelnemer van “Boxing Stars” op vtm) zijn eerste donutshop op de Oude Koornmarkt in Antwerpen (vlak aan de Groenplaats). Een tijdje later volgde een tijdelijke stand in foodmarket Mercado en sinds januari 2018 ook een filiaal in het shoppingcenter Grand Bazar.

Wij gaan meestal naar het opvallende winkeltje in de Oude Koornmarkt. Het is een klein gezellig winkeltje met kleurrijke stickers op het raam, een echt authentiek smulwinkeltje. Voor bestellingen moet je echter in het shoppingcenter zijn. Het is een opvallend feit dat het winkeltje in de Oude Koornmarkt  toch wel een heel andere look en feel heeft dan de stand in het shoppingcenter. Het eerste heeft een meer old school vibe, terwijl de stand in Grand Bazar veel moderner, strakker en flitsender oogt. Vaak tref je Kamal aan die met iedereen een praatje doet. Ook al koop je maar één donut, in het smulwinkeltje wordt hij steevast in een doosje gedaan. Koop je er eentje in Donuttello Grand Bazar, dan krijg je die in een zakje met een servetje! Ze mikken er duidelijk op een ander publiek… studenten of dagtoeristen die hun donut meteen opeten.

Je kan kiezen tussen een 12-tal donuts die allemaal echt een verschillende smaak hebben.
Er zijn een aantal “klassiekers” en een aantal “specials”. Geregeld komen er ook nieuwe bij en vallen andere af. Opmerkelijk is dat de prijs van de donuts verschillend is in beide vestigingen. Voor een “classic” betaal je in het leuke winkeltje 2 euro en in het shoppingcenter 2.50 euro, hoewel de studenten er 50 cent korting krijgen.

Ik vind de bananendonut en de oreodonut het lekkerst.
Mijn dochter Caroline vindt die met kers ook heel lekker!
Lusten jullie graag donuts?