Bezoek aan het Provinciehuis van Antwerpen

Het markante gebouw met de ontelbare driehoekige ramen aan de Koningin Elisabethlei was ik al zo vaak gepasseerd en het voorbije weekend kon ik er eindelijk eens een kijkje gaan nemen!

De bouw van het vorige Provinciehuis was voltooid in 1970, maar in 2013 werd het al gesloopt. Het vertoonde heel wat gebreken (betonrot, waterinsijpeling, asbest) en was niet meer echt geschikt en aangepast aan de tijd. Vermits renoveren te duur zou zijn, werd beslist het af te breken en er een nieuw gebouw op te trekken. Op de open oproep voor de ontwerpopdracht voor de bouw van een nieuw Provinciehuis kwamen een 80-tal inzendingen binnen waaruit er tien werden weerhouden, vijf Belgische en vijf internationale. Uiteindelijk won het ontwerp van de Brusselse architect Xaveer De Geyter.

Kenmerkend voor het gebouw zijn de 683 identieke driehoekige ramen en de zwenk in het torengebouw. Met zijn 14 verdiepingen en een hoogte van 57 meter is het lager dan het vorige provinciehuis, wat opportuun is omdat het op de vliegroute van de luchthaven van Deurne ligt. Ook de vloeroppervlakte is kleiner dan bij het vorige gebouw. De duurzame passiefbouw werd eind 2018 in gebruik genomen.
We konden een kijkje nemen in de raadzaal, de bibliotheek, het auditorium en de verschillende kabinetten. We gingen ook voorbij de schilderijen van de verschillende gouverneurs die allemaal op een rij hangen. Alleen Cathy Berx ontbreekt nog maar dat zal niet lang meer duren, er wordt momenteel gewerkt aan haar portret!

De betonstructuur van de wanden is bijna overal zichtbaar. Door de vele schuine muren is het niet zo evident om kunstwerken op te hangen. Daarom voorzag Nico Dockx in de publieke zone een kunstenkabinet waar heel wat te bewonderen is. Momenteel kan je de tentoonstelling bekijken “KOPPEN – Portretten en Bustes”, die nog loopt tot 30 maart. Daarna komt weer een ander thema aan bod.

Voor de grote tuin die het gebouw omringd moest het bovengronds parkeerterrein wijken, een parking bevindt zich nu ondergronds. Samen met het Harmoniepark en het Albertpark is er heel wat groen in de buurt aanwezig.
Deze Antwerpse landmark vind ik een prachtig modern gebouw waar het binnen erg licht en ruim is zonder kil en ongezellig aan te voelen.

Advertentie

Films kijken met mijn UGC+ kaart

Een tijdje geleden schafte ik me een UGC+ kaart aan omdat er verschillende films waren die ik graag wilde bekijken. Dit is een formule van 5 tickets voor 35 euro en te gebruiken van zondag 18.30 tot vrijdag 18.30 uur. De tickets zijn 60 dagen geldig en niet strikt individueel, je kan dus makkelijk meerdere ticketjes samen opnemen. Sommige films werden in de VIP zaal gespeeld en dat is erg comfortabel. Het is een kleinere zaal met luxe zetels, een tafeltje en een lampje per zitplaats. Van de vier films die ik gekeken heb, waren er bovendien drie van Belgische makelij!

Zillion is gebaseerd op waargebeurde feiten van 25 jaar geleden. Het vertelt het verhaal van de controversiële discotheek en zijn eigenaar Frank Verstraeten, de “kleine” man uit Meise die absoluut “groot” wilde worden. Ik had lang uitgekeken naar deze geweldige film en hij is mijn favoriet uit het rijtje. De blog die ik erover schreef kan je hier nalezen.
Speelduur: 138 minuten
Rating IMDb: 7.7

I Wanna Dance with Somebody vertelt het verhaal van Whitney Houston (1963-2012). Ze is de bestverkopende artiest ooit met 200 miljoen verkochte platen en de enige die zeven opeenvolgende  nummer 1-hits had en dus beter deed dan Elvis Presley en The Beatles! In deze muzikale biopic geeft Naomi Ackie gestalte aan Whitney vanaf haar 17^e tot aan haar dood. Ackie zingt uiteraard niet zelf, ze heeft zich vooral toegelegd op lipsynchronisatie. De film focust vooral op de songs, haar tragische leven wordt niet echt uitgediept (verboden liefde, overmatig druggebruik, ongelukkig huwelijk met Bobbi Brown, klaplopende vader). Ook werd nagelaten om aan te geven waar/wanneer we ons bevonden waardoor de film een zekere flow miste.  Ondanks dat ik Houston een geweldige zangeres vind, stelde de prent me enigzins teleur door zijn oppervlakkigheid.
Speelduur: 144 minuten
Rating IMDb: 6.9

De Acht Bergen is de verfilming van de internationale bestseller “Le Otto Montagne” (2016) van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti. Deze film van Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch is gedraaid in het Italiaans. De levenslange vriendschap die ontstaat tussen twee jongens start tijdens een vakantie in de Italiaanse Alpen en overleeft een heel lange periode dat ze elkaar niet zien. Iedereen vind dit blijkbaar een geweldige film, maar ik vond het een eerder matige film die naar het einde toe wel beter werd. Wat ik wel heel mooi vond was het vierkante filmformaat waarin deze prent vertoond werd. Hierdoor kwam het mooie landschap met de hoge bergen heel goed tot zijn recht.
Speelduur: 147 minuten
Rating IMDb: 7.8

Close is de tweede langspeelfilm van Lucas Dhont en voor mij even geslaagd als Girl, zijn debuutfilm. Close gaat over de hechte vriendschap tussen twee 13-jarige jongens Rémi en Léo. Ze zijn zo onafscheidelijk met als gevolg dat hun klasgenoten denken dat ze wel meer dan vrienden zijn. Léo begint zich hierdoor anders te gedragen en daar heeft Rémi het ontzettend moeilijk mee… Deze meeslepende film is erg mooi in beeld gebracht. Alle acteurs, zowel de jongens als Kevin Janssens die we in een bijrol zien, zetten hun rol stuk voor stuk ijzersterk neer. Bovendien weet Dhont door middel van close-ups en stiltes tijdens de gesprekken de gepaste sfeer te creëren.
Speelduur: 105 minuten
Rating IMDb: 8.0

Welke film zouden jullie het liefst bekijken?

Daguitstap naar Ventimiglia

Tijdens ons verblijf in Nice besloten we eindelijk eens een daguitstap naar Italië te maken. Vermits Ventimiglia vlakbij de Franse grens ligt, aan de Ligurische kust, was de keuze snel gemaakt. Thuis had ik de bezienswaardigheden al gegoogeld, maar echt veel bleek er niet te zien te zijn.

We besloten de trein te nemen, een retourticket kost 16.40 euro per persoon. De rit van een klein uurtje passeert langs de mooie dorpjes aan de Franse Rivièra en laat je genieten van schitterende uitzichten.

Het treinstation bevindt zich in het centrum van Ventimiglia. Je loopt gewoon rechtdoor langs de Via della Republica tot aan de rivier Roia, die de stad in twee verdeelt. Je komt langs de overdekte markt die alle voormiddagen open is behalve op zondag.  Net na het park bereik je de rivier met de ontelbare vogels en eenden. Als je naar links gaat, ben je iets sneller aan de zee wat we besloten te doen.

Daarna keerden we terug naar de Roia en een eindje verder staken we de brug over naar het andere stadsgedeelte. Na een wandeling in de moderne haven, dronken we koffie op een leuk terras; super lekkere koffie en zo goedkoop (4 euro voor een cappuccino en een espresso). In de tunnel (Galleria Scoglietti) kan je de lift naar het hoger gelegen stadsgedeelte nemen (wat was dat handig!) en genieten van prachtige uitzichten. Lunchen deden we bij Bar Canada (naast de overdekte markt) waar heel veel volk zat, maar de pasta in Frankrijk was veel lekkerder 🙂

De letterlijke vertaling van Ventimiglia is 20 mijlen en soms zie je in het straatbeeld ook “XXmiglia” staan. Het grote verschil met de Franse badsteden viel ons onmiddellijk op, Ventimiglia is wat ruwer en minder hip, maar we hebben er ons zeker niet onveilig gevoeld.

Het kuststadje leent zich goed voor een ontspannend  uitstapje met leuke terrasjes. Een halve dag was voor ons zeker voldoende. Ik ben blij dat ik er geweest ben, maar denk niet dat ik er de eerste jaren nog zal terugkeren. Volgende keer proberen we San Remo!

Genieten van thee – Leaves with Hugs

In de winter is genieten van een kopje thee een echt me-time momentje. Bovendien vind ik nieuwe theesoorten proeven altijd erg fijn. Admar, de eigenaar van Leaves with Hugs, had me drie zakjes thee bezorgd en op zijn aanraden probeerde ik ook nog eens een nieuwe manier van thee zetten!

In een ver verleden gebruikte ik thee-eitjes en vervolgens stapte ik over op theezakjes die ik vulde met losse thee. Toen vernam ik dat deze twee methodes eigenlijk niet optimaal waren omdat de theeblaadjes zo niet voldoende ruimte hadden om een lekkere thee te geven. Sindsdien gebruik ik een theefilter – waarin ik thee doe – die ik dan in mijn kopje plaats. Admar adviseerde nog een aantal andere zetmethodes en ik opteerde – met de nodige reserves – voor de “opa-style” methode. Dit is een oude en heel makkelijke manier van thee zetten. Je doet de losse blaadjes in een mok en voegt heet water toe. Als je kop half leeg is, voeg je weer warm water toe en zo kan je een tijdje doorgaan. Ik vroeg me af of de theeblaadjes/takjes niet in mijn mond zouden terechtkomen, maar neen hoor, het ging heel goed! Wel even meegeven dat deze methode niet geschikt is voor elke thee.

Mijn pakketje bevatte twee rode theesoorten en een witte. Meestal drink ik groene of zwarte thee, dus ik was heel benieuwd! Na even op de website van Admar te kijken zag ik dat rode thee – buiten China – eigenlijk zwarte thee wordt genoemd. Ik merkte dat mijn drie zakjes echt kwalitatieve thee bevatten met mooie grote stukjes. Alle drie komen ze uit Yunnan, een Chinese provincie gelegen in het zuiden van de volksrepubliek. Ik gebruik per kop ongeveer 1 gram thee.

Red Empress
Als je het zakje opent, ruik je chocolade! Eens de thee gezet, proef je eerder iets nootachtig. Ik at er een stukje chocolade bij en dat was een supercombinatie! Een heerlijke revitaliserende thee voor overdag.

Wild Tree Purple Red
Door de paarse toppen ruikt de thee in het zakje extra zoet. Hij heeft een erg fijne smaak, een tikkeltje zoet (niet geschikt voor ’s avonds volgens Admar).

Moonlight White
Gemaakt van “big leaf” bomen waar normaal puer thee van gemaakt wordt. Dit is de minst bewerkte thee want na het plukken droogt hij gewoon in de zon. Een zachte ietwat zoete thee, te drinken op elk moment van de dag.

Ik heb genoten van deze theesoorten en een makkelijke en nieuwe zetmethode ontdekt. Op deze manier kan je een ganse namiddag zonder veel moeite te moeten doen op de bank genieten van je thee met een goed boek!

Van welke thee houden jullie het meest?