De Zeven Zussen van Lucinda Riley – serie & podcast

Deze boekenreeks was internationaal al jaren een immens succes toen ik uiteindelijk besloot er ook aan te beginnen. Ondertussen heb ik het zevende deel bijna uit en wacht vol spanning op het laatste verhaal!

De Zeven Zussen zijn geschreven door Lucinda Riley die op 11 juni 2021 op 56-jarige leeftijd overleed aan kanker. Deel 1 verscheen in 2017, maar het achtste en laatste boek van de reeks heeft ze helaas niet kunnen afmaken. Gelukkig stonden de belangrijkste lijnen al op papier en had ze de nodige aantekeningen achtergelaten zodat haar oudste zoon Harry Whittaker het verhaal kon voltooien dat verschijnt op 11 mei 2023.

De Zeven Zussen werden allemaal als baby door Pa Salt geadopteerd. Ze zijn afkomstig uit verschillende werelddelen en hebben diverse achtergronden. Hij vernoemde ze naar het Zevengesternte of de Plejaden, een groep sterren en tevens ook een mythe. De zes zussen genoten van een onbezorgde kindertijd en jeugd in een prachtig landhuis aan het meer van Genève. Na de plotselinge dood van hun vader krijgen de zes allemaal een brief met een geheimzinnige verwijzing naar hun afkomst.

De eerste zes boeken gaan over de zoektocht van telkens één van de zusjes D’Aplièse naar hun verleden, naar wie ze werkelijk zijn. De serie is geweldig opgebouwd met afwisseling tussen heden en verleden. De fictie wordt geplaatst tegen interessante historische achtergronden uit verschillende landen en culturen.
In boek zeven gaan de zes zussen op zoek naar de zevende zus die ze nooit gekend hebben en in deel acht zal het mysterie rond Pa Salt ontsluierd worden. Wie is hij, waarom adopteerde hij hen en hoe zit het met zijn plotse dood?

Sinds 23 maart is er nu ook elke donderdag, zeven weken lang, De Zeven Zussen Podcast te beluisteren. Merel Wildschut, van blog De Groene Meisjes, neemt je mee in de wereld van De Zeven Zussen. Het initiatief gaat uit van Xander Uitgevers en is te beluisteren via Spotify.

Advertentie

Handelsbeurs van Antwerpen – “de Moeder aller Beurzen”

Toen ik de tentoonstelling IKONEN van de wereldberoemde Nederlandse portretfotograaf Anton Corbijn bezocht, kwam ik voor het eerst in de gerenoveerde Antwerpse Handelsbeurs. Na vijftien jaar leegstand en een restauratie van drie jaar schittert de “Moeder aller Beurzen” als nooit tevoren!

In de 16^e eeuw was Antwerpen een Europese economische metropool. De Handelsbeurs, naar een ontwerp van Domien de Waghemakere, dateert van 1531. Dit oudste beursgebouw ter wereld stond – in de Antwerpse Gouden Eeuw – model voor heel wat andere Europese beurzen zoals Londen, Rijsel en Amsterdam. In 1583 brandde het gebouw volledig af maar werd onmiddellijk heropgebouwd naar dezelfde plannen. Het Beleg van Antwerpen (1584-1585) legde het handelsleven zo goed als stil en daarom bracht kunstschilder David Teniers de Jonge in 1661 de kunstacademie naar het pand. Jacob Jordaens was één van de schilders die voor de prachtige plafondschilderingen zorgde. Helaas gingen deze verloren in 1858 toen het gebouw opnieuw volledig afbrandde. Antwerpenaar Joseph Schadde tekende de plannen van de nieuwe neogotische Handelsbeurs die in 1872 werd ingehuldigd.

In 1997 sloot de Antwerpse effectenbeurs en verhuisde ze naar Brussel. Het pand lag er daarna verlaten bij en in 2003 werd het gebouw gesloten omwille van de brandveiligheid. In 2016 startte de renovatie en op 4 oktober 2019 werd het gebouw ingehuldigd door Antwerps burgemeester Bart De Wever. Na bijna 20 jaar vinden er opnieuw evenementen plaats en kunnen we terug genieten van het prachtige gebouw!

De Antwerpse Handelsbeurs is gelegen in de Twaalfmaandenstraat, een klein zijstraatje van de Meir. Er staan een aantal informatieborden met architecturale en historische weetjes. Op maandag en dinsdag is het gebouw gesloten, maar de andere is het vrij toegankelijk als er geen andere evenementen plaatsvinden (best eerst even checken op de website).

Pantone trendkleuren lente/zomer 2023

Pantone, de wereldwijde autoriteit op gebied van kleur, onthulde in hun Fashion Colour Trend Report voor de lente/zomer 2023 tien opvallende kleuren en vijf nieuwe klassiekers die we kunnen verwachten in de modecollecties. Volgens Pantone combineren deze kleuren onze behoefte aan energie en levendigheid met kleuren die troosten en een rustig gevoel bieden.” Leatrice Eiseman, uitvoerend directeur van Pantone Color Institute, stelt verder “Terwijl we anticiperen op de toekomst, omarmen we de vrijheid om onze individualiteit in kleur uit te drukken zonder beperkingen” en “We ervaren een creatieve bevrijding die eerdere normen overschrijdt, we passen ons aan, bedenken nieuwe combinaties en vinden een nieuwe harmonie in contrasten”.

De 10 trendkleuren

Beeld: Pantone, LFW SS 2023

Cherry Tomato, een helder rood dat om aandacht vraagt
Persimmon, een honingkleurig koraal
Iced Mango, een zacht oranje
Blazing Yellow, een zonnestraal-geel
Titanite, een warm geelgroen
Andean Toucan, een koel exotisch groen
Airy Blue, lichtblauw zoals de lucht
Electric Blue Lemonade, helder “electrisch” blauw
Spring Crocus, paars zoals de krokus
Pink Cosmos, een mooi speels roze

De 5 nieuwe klassiekers hebben een rustige uitstraling:

Beeld: Pantone, LFW SS 2023

Oyster Mushroom, een discreet lichtgrijs
Grayed Jade, zacht mintgroen
Tender Peach, zacht perzik
Mocha Mousse, melkchocolade bruin
Bluing, inktachtig blauw

Ik vind er heel wat mooie kleuren bij. Uiteraard gaat mijn voorkeur naar de verschillende blauwen, maar ook het roze, paars en mint vind ik prachtig!

Welke kleur is jullie favoriet?

Een nieuw wafelijzer!

Mijn wafelijzer is al behoorlijk oud en het was tijd om uit te kijken naar een nieuw. Nu vind ik het wel handig dat je er naast wafels ook croques kan mee maken en kan grillen. Tegenwoordig vind je een toestel met deze 3 functies niet meer zo vaak. Een tijdje geleden kwam ik in contact met Karin en via haar kreeg ik de kans om een wafelmaker/tosti (op zijn Nederlands😊) te testen.

Toen ik het wafelijzer ontving vond ik het meteen een mooi apparaat, de rode kleur staat beeldig in mijn keuken. Het is wel een vrij klein toestel in vergelijking met mijn vorige. Handig is dat je door middel van een gemakkelijk kliksysteem en vier lipjes de platen supermakkelijk kan plaatsen en verwijderen. Het toestel bevat drie setjes platen: één voor wafeltjes, één voor de typisch Nederlandse tosti’s en één om te grillen. Het leek me wel een goed toestelletje, de enige reserve die ik had, was dat het wel erg klein was…

Drie weken later en na veelvuldig gebruik, vind ik dat echter een pluspunt! Om Brusselse wafels te maken is het toestel niet geschikt – daar is het echt te klein voor – maar die maak ik nooit. Ik kan genieten van een Brusselse of Luikse wafel, maar de calorieën van een wafel zijn me een beetje aan de hoge kant om regelmatig thuis te eten, dus dat houd ik eerder voor een dagje uit.

Wat ik wel heel vaak bak, zijn gezonde ontbijtwafeltjes. Receptjes vind je tegenwoordig overal, maar de amandel-vanillewafeltjes van Claudia Van Avermaet vind ik de lekkerste en hiervoor is het toestel ideaal! Omdat het zo een compact apparaat is, blijft het tegenwoordig gewoon op mijn keukenaanrecht staan, wat eigenlijk erg handig is.

Ondertussen heb ik ook al eens een croque monsieur gemaakt, maar daarvoor moet je het brood in de vorm van de plaat snijden en dat had ik niet echt optimaal gedaan, volgende keer beter!

Jullie raden het al, ik ben heel blij met mijn nieuw wafelijzer! Bakken jullie soms wafels?

Pavlova Bar – Antwerpen

Begin november opende de Pavlova Bar haar deuren in de Kammenstraat in Antwerpen. Traiteur Fonteyne The Kitchen die hier vroeger huisde, verkaste naar Brasschaat, maar dezelfde eigenaar opende hier de Pavlova Bar. Naast pavlova’s kan je er ook andere lekkere zoetigheden verkrijgen en zelfs enkele salades en een avocado toast.

Pavlova is een dessert genaamd naar de Russische ballerina Anna Pavlova. Tijdens haar tournee door Australië en Nieuw-Zeeland (rond 1920) kwam een chef kijken naar de balletvoorstelling. Hij was zo onder de indruk van hoe “luchtig” ze danste, dat hij een dessert creëerde op basis van meringue, room en bessen en het naar haar vernoemde. De pavlova is ontzettend populair downunder en zowel Australië als Nieuw-Zeeland claimen beiden de oorsprong.

In de Pavlova Bar kan je naast de klassieke pavlova met rood fruit, ook varianten verkrijgen met mango, citroen, chocolade, speculoos en caramel. De smaken wisselen een beetje mee met de seizoenen. Ik opteerde voor de klassieke pavlova (8 euro) en die was heerlijk! De crème en de meringue, afgewerkt met rode vruchten en een coulis, werden opgediend in een diep bloemetjesbord. Mijn koffie, naar mijn gevoel een beetje aan de slappe kant (2.20 euro), kreeg ik in een bijpassend schattig ouderwets kopje zoals vroeger bij mijn oma.
Het roze interieur is zeer instagrammable. Beneden is het wat drukker met de toonbank, maar boven kan je even ontsnappen aan de drukte van ’t stad.

Omdat het zo lekker was besloot ik nog twee pavlova’s (rode vruchten en mango) mee naar huis te nemen. Je kon kiezen tussen een klein en een groot formaat en ik opteerde voor de kleine (4.25 euro). Thuis werd het ook zeer gesmaakt!

Zijn jullie fan van pavlova?

IKONEN – Anton Corbijn

Van 17 december 2022 tot 16 april 2023 vindt in de Handelsbeurs in Antwerpen de tentoonstelling IKONEN van fotograaf Anton Corbijn plaats. De 67-jarige Nederlander is één van de invoedrijkste portretfotografen ter wereld. Hij is de vaste fotograaf van Depeche Mode en U2. Daarnaast maakt hij ook videoclips, decors en speelfilms (o.a. The American met George Clooney).

De naam IKONEN verwijst niet naar zijn iconische foto’s, maar naar de oorspronkelijke betekenis: afbeeldingen waar mensen steun bij zoeken, het beeld als een brug naar degenen die niet meer bij ons zijn. Centraal staan immers de dood en herinneringen. Typerend voor Corbijn zijn de zwart-wit foto’s met grove korrel, maar voor deze tentoonstelling in Antwerpen heeft hij ook een aantal kleurfoto’s toegevoegd.
De Covid-periode was een tijd van reflectie, reizen kon niet meer en daarom dook hij in zijn groot archief met als resultaat deze prachtige expositie. IKONEN bestaat uit drie reeksen: Cemeteries, a.somebody en Lenin, USSR.

De tentoonstelling start met een projectie van portretten, te beginnen met zijn zelfportret. Vervolgens passeren een aantal grootheden de revue, voornamelijk muzikanten, maar ook Karel Appel, Steven Spielberg, Naomi Campbell, Ann Demeulemeester,… Op de muur ernaast staat de naam van de persoon vermeld, net als de plaats en het jaar dat de foto geschoten werd (tussen 1976 en 2022).

In de volgende zaal krijgen we een film te zien waarin Corbijn vertelt over zijn leven en werk. Ook de tentoonstelling wordt nader toegelicht en dan kunnen we langs de werken die in de verschillende ruimtes hangen. Bij elk van de drie reeksen tref je eerst een bord aan met meer informatie.

Cemeteries

In een donkere bui, na privéproblemen, bezoekt Corbijn een aantal kerkhoven in Italië, Parijs en Wenen en maakte een serie intrigerende foto’s van grafstenen. Als zoon van een protestantse dominee is hij vertrouwd met de praktisch aandoende graven van zijn geloof, maar niet met de overweldigende katholieke graven.

a.somebody

Hier zie je een reeks zelfportretten naar overleden grootheden uit de muziekwereld gefotografeerd in zijn geboortedorp Strijnen. Deze zijn conceptueel en nieuw voor hem. Naast het zelfportret hangt telkens ook de foto van zijn muzikale held zodat je de treffende gelijkenis kan vaststellen, zelfs een vrouw – Janice Joplin – komt aan bod en is zeer geslaagd.

Lenin, USSR

In 1982 werd Corbijn bij een trip naar Leningrad, ondertussen terug Sint-Petersburg, overweldigd door de iconische beeltenissen van Lenin, de eerste leider van de Sovjet-Unie. Wat opmerkelijk was: in die tijd zag je ook nog niets van reclame in het straatbeeld.

Ik vond de tentoonstelling heel mooi en duidelijk opgebouwd. Corbijn kende ik eigenlijk nog niet en daarom was het fijn om in de eerste twee zalen een overzicht te krijgen van zijn werk en wie hij was. Vooral de reeks “a.somebody” vond ik geweldig. Daar komt nog bij dat deze expo plaatsvindt in de prachtige Antwerpse Handelsbeurs die je dan ook kan bekijken!

Ingang via Twaalfmaandenstraat of Borzestraat
Open van woensdag tot en met zondag van 11 tot 18 uur (tijdens schoolvakanties alle dagen)
Tickets online 10 euro (aan de kassa 12 euro)

Menton – de parel van Frankrijk

Tijdens onze vakantie in Nice bezochten we naast Ventimiglia ook Menton. Deze laatste stad voor de Italiaanse grens – die vooral bekend staat omwille van de citroenen en Jean Cocteau – wilde ik al heel lang eens bezoeken.

Vanuit Nice ben je in een dik half uurtje met de trein in Menton. Een retourticket kost 11.20 euro. Aan de uitgang van het station kan je gratis de electrische navette nemen die je tot bij het museum Jean Cocteau brengt, maar je kan natuurlijk ook te voet gaan wat wij deden (sportievelingen dat we zijn 😊 ) Na een dikke 10 minuten bereikten we de Promenade du Soleil, tijd voor koffie met zicht op zee!

Daarna wandelden we verder langs het museum Jean Cocteau en zijn Bastion. Jean Cocteau (5/7/1889 – 11/10/1963) is een Franse dichter en romanschrijver en tevens filmmaker en ontwerper. Zijn belangrijkste werk is Les Enfants Terribles (1929). In de jaren ’50 van de vorige eeuw verhuisde hij naar de Franse Rivièra. Hij was bevriend met Pablo Picasso, Coco Chanel en Marlène Dietrich. Er zijn drie sites in Menton die je van hem kan bezoeken: het museum Jean Cocteau, het Bastion en de Salle de Mariages. Het museum is momenteel gesloten na een overstroming. Het bastion is een klein fort dat uitkijkt over de Middellandse Zee en dat hij gedesigned heeft. Beiden liggen dicht bij elkaar op de wandelboulevard. De trouwzaal die Cocteau in 1955 decoreerde ligt meer in het centrum en daar wilde ik graag een kijkje gaan nemen, maar helaas was ze in het weekend gesloten.

Bastion van Jean Cocteau

Het was bijna middag toen we in de gezellige haven arriveerden. Na daar nog wat rondgekuierd te hebben, gingen we lunchen. We zochten een leuk terrasje uit en bestelden de dagschotel: inktvis met een macedoine van groenten en een glas wijn voor 15 euro. De groenten waren worteltjes, komkommer en knolselder in een heerlijke vinaigrette. Wat kan je toch lekker en goedkoop lunchen aan de Côte d’Azur!

Na de middag besloten we de oude stad in te trekken. Het was heerlijk slenteren in de smalle straatjes. Ik wilde graag de basiliek zien en de begraafplaats. Deze ligt helemaal bovenaan en bied je een prachtig uitzicht, maar het was een verschrikkelijke klim! Eigenlijk vond ik het ook een beetje ongepast, al die toeristen die tussen de graven liepen om mooie uitzichtfoto’s te maken…

In onze tocht naar beneden kwamen we de citroenbomen tegen waar de stad zo voor bekend staat. Gans het jaar door staan ze in bloei vanwege het microklimaat. Ik wilde in de winkel “Au Pays du Citron” een kijkje gaan nemen en een fles limoncello kopen, maar deze was ook gesloten in het weekend.

Na nog een koffietje besloten we met de navette terug naar het station te gaan. Menton is mij erg goed bevallen en ik sluit niet uit om het in de toekomst vaker te bezoeken maar dan wel op een weekdag!

Bezoek aan het Provinciehuis van Antwerpen

Het markante gebouw met de ontelbare driehoekige ramen aan de Koningin Elisabethlei was ik al zo vaak gepasseerd en het voorbije weekend kon ik er eindelijk eens een kijkje gaan nemen!

De bouw van het vorige Provinciehuis was voltooid in 1970, maar in 2013 werd het al gesloopt. Het vertoonde heel wat gebreken (betonrot, waterinsijpeling, asbest) en was niet meer echt geschikt en aangepast aan de tijd. Vermits renoveren te duur zou zijn, werd beslist het af te breken en er een nieuw gebouw op te trekken. Op de open oproep voor de ontwerpopdracht voor de bouw van een nieuw Provinciehuis kwamen een 80-tal inzendingen binnen waaruit er tien werden weerhouden, vijf Belgische en vijf internationale. Uiteindelijk won het ontwerp van de Brusselse architect Xaveer De Geyter.

Kenmerkend voor het gebouw zijn de 683 identieke driehoekige ramen en de zwenk in het torengebouw. Met zijn 14 verdiepingen en een hoogte van 57 meter is het lager dan het vorige provinciehuis, wat opportuun is omdat het op de vliegroute van de luchthaven van Deurne ligt. Ook de vloeroppervlakte is kleiner dan bij het vorige gebouw. De duurzame passiefbouw werd eind 2018 in gebruik genomen.
We konden een kijkje nemen in de raadzaal, de bibliotheek, het auditorium en de verschillende kabinetten. We gingen ook voorbij de schilderijen van de verschillende gouverneurs die allemaal op een rij hangen. Alleen Cathy Berx ontbreekt nog maar dat zal niet lang meer duren, er wordt momenteel gewerkt aan haar portret!

De betonstructuur van de wanden is bijna overal zichtbaar. Door de vele schuine muren is het niet zo evident om kunstwerken op te hangen. Daarom voorzag Nico Dockx in de publieke zone een kunstenkabinet waar heel wat te bewonderen is. Momenteel kan je de tentoonstelling bekijken “KOPPEN – Portretten en Bustes”, die nog loopt tot 30 maart. Daarna komt weer een ander thema aan bod.

Voor de grote tuin die het gebouw omringd moest het bovengronds parkeerterrein wijken, een parking bevindt zich nu ondergronds. Samen met het Harmoniepark en het Albertpark is er heel wat groen in de buurt aanwezig.
Deze Antwerpse landmark vind ik een prachtig modern gebouw waar het binnen erg licht en ruim is zonder kil en ongezellig aan te voelen.

Films kijken met mijn UGC+ kaart

Een tijdje geleden schafte ik me een UGC+ kaart aan omdat er verschillende films waren die ik graag wilde bekijken. Dit is een formule van 5 tickets voor 35 euro en te gebruiken van zondag 18.30 tot vrijdag 18.30 uur. De tickets zijn 60 dagen geldig en niet strikt individueel, je kan dus makkelijk meerdere ticketjes samen opnemen. Sommige films werden in de VIP zaal gespeeld en dat is erg comfortabel. Het is een kleinere zaal met luxe zetels, een tafeltje en een lampje per zitplaats. Van de vier films die ik gekeken heb, waren er bovendien drie van Belgische makelij!

Zillion is gebaseerd op waargebeurde feiten van 25 jaar geleden. Het vertelt het verhaal van de controversiële discotheek en zijn eigenaar Frank Verstraeten, de “kleine” man uit Meise die absoluut “groot” wilde worden. Ik had lang uitgekeken naar deze geweldige film en hij is mijn favoriet uit het rijtje. De blog die ik erover schreef kan je hier nalezen.
Speelduur: 138 minuten
Rating IMDb: 7.7

I Wanna Dance with Somebody vertelt het verhaal van Whitney Houston (1963-2012). Ze is de bestverkopende artiest ooit met 200 miljoen verkochte platen en de enige die zeven opeenvolgende  nummer 1-hits had en dus beter deed dan Elvis Presley en The Beatles! In deze muzikale biopic geeft Naomi Ackie gestalte aan Whitney vanaf haar 17^e tot aan haar dood. Ackie zingt uiteraard niet zelf, ze heeft zich vooral toegelegd op lipsynchronisatie. De film focust vooral op de songs, haar tragische leven wordt niet echt uitgediept (verboden liefde, overmatig druggebruik, ongelukkig huwelijk met Bobbi Brown, klaplopende vader). Ook werd nagelaten om aan te geven waar/wanneer we ons bevonden waardoor de film een zekere flow miste.  Ondanks dat ik Houston een geweldige zangeres vind, stelde de prent me enigzins teleur door zijn oppervlakkigheid.
Speelduur: 144 minuten
Rating IMDb: 6.9

De Acht Bergen is de verfilming van de internationale bestseller “Le Otto Montagne” (2016) van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti. Deze film van Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch is gedraaid in het Italiaans. De levenslange vriendschap die ontstaat tussen twee jongens start tijdens een vakantie in de Italiaanse Alpen en overleeft een heel lange periode dat ze elkaar niet zien. Iedereen vind dit blijkbaar een geweldige film, maar ik vond het een eerder matige film die naar het einde toe wel beter werd. Wat ik wel heel mooi vond was het vierkante filmformaat waarin deze prent vertoond werd. Hierdoor kwam het mooie landschap met de hoge bergen heel goed tot zijn recht.
Speelduur: 147 minuten
Rating IMDb: 7.8

Close is de tweede langspeelfilm van Lucas Dhont en voor mij even geslaagd als Girl, zijn debuutfilm. Close gaat over de hechte vriendschap tussen twee 13-jarige jongens Rémi en Léo. Ze zijn zo onafscheidelijk met als gevolg dat hun klasgenoten denken dat ze wel meer dan vrienden zijn. Léo begint zich hierdoor anders te gedragen en daar heeft Rémi het ontzettend moeilijk mee… Deze meeslepende film is erg mooi in beeld gebracht. Alle acteurs, zowel de jongens als Kevin Janssens die we in een bijrol zien, zetten hun rol stuk voor stuk ijzersterk neer. Bovendien weet Dhont door middel van close-ups en stiltes tijdens de gesprekken de gepaste sfeer te creëren.
Speelduur: 105 minuten
Rating IMDb: 8.0

Welke film zouden jullie het liefst bekijken?

Daguitstap naar Ventimiglia

Tijdens ons verblijf in Nice besloten we eindelijk eens een daguitstap naar Italië te maken. Vermits Ventimiglia vlakbij de Franse grens ligt, aan de Ligurische kust, was de keuze snel gemaakt. Thuis had ik de bezienswaardigheden al gegoogeld, maar echt veel bleek er niet te zien te zijn.

We besloten de trein te nemen, een retourticket kost 16.40 euro per persoon. De rit van een klein uurtje passeert langs de mooie dorpjes aan de Franse Rivièra en laat je genieten van schitterende uitzichten.

Het treinstation bevindt zich in het centrum van Ventimiglia. Je loopt gewoon rechtdoor langs de Via della Republica tot aan de rivier Roia, die de stad in twee verdeelt. Je komt langs de overdekte markt die alle voormiddagen open is behalve op zondag.  Net na het park bereik je de rivier met de ontelbare vogels en eenden. Als je naar links gaat, ben je iets sneller aan de zee wat we besloten te doen.

Daarna keerden we terug naar de Roia en een eindje verder staken we de brug over naar het andere stadsgedeelte. Na een wandeling in de moderne haven, dronken we koffie op een leuk terras; super lekkere koffie en zo goedkoop (4 euro voor een cappuccino en een espresso). In de tunnel (Galleria Scoglietti) kan je de lift naar het hoger gelegen stadsgedeelte nemen (wat was dat handig!) en genieten van prachtige uitzichten. Lunchen deden we bij Bar Canada (naast de overdekte markt) waar heel veel volk zat, maar de pasta in Frankrijk was veel lekkerder 🙂

De letterlijke vertaling van Ventimiglia is 20 mijlen en soms zie je in het straatbeeld ook “XXmiglia” staan. Het grote verschil met de Franse badsteden viel ons onmiddellijk op, Ventimiglia is wat ruwer en minder hip, maar we hebben er ons zeker niet onveilig gevoeld.

Het kuststadje leent zich goed voor een ontspannend  uitstapje met leuke terrasjes. Een halve dag was voor ons zeker voldoende. Ik ben blij dat ik er geweest ben, maar denk niet dat ik er de eerste jaren nog zal terugkeren. Volgende keer proberen we San Remo!