Beeldentuin Middelheim – Antwerpen

Het Nachtegalenpark is in de rand rond Antwerpen erg bekend en geliefd. Als kind ging ik er op woensdagnamiddag met mijn mama vaak naartoe om naar de diertjes te kijken, te spelen in de speeltuin en in de Melkerij iets te smullen. Nu doe ik dat soms ook met mijn kleinzoontje, maar deze keer stond het Middelheimpark op de planning.

Het Nachtegalenpark is ongeveer 96 hectare groot en bestaat uit drie domeinen: Vogelenzang, Den Brandt en Middelheim. Enkele weken geleden had ik met Hilde afgesproken om naar Middelheim te gaan, een mooie plek waar kunst en natuur hand in hand gaan. Het was een regenachtige donderdag en even hebben we nog getwijfeld of we ons door het slechte weer zouden laten afschrikken. We besloten toch te gaan en uiteindelijk viel de regen nog mee. We hadden geluk en konden de wagen parkeren aan het kasteel in Lodewijk XVI-stijl. Vind je daar geen plaats is er een ruime parking op de Beukenlaan. Het kasteel is omringd door een gracht en bij mooi weer kan je gezellig zitten op het terras dat uitgeeft op de beeldentuin, maar dat zat er die donderdag helaas niet in 😥

Het gebouw getuigt nog steeds van vroegere glorie. In een ver verleden waren de drie parken in het bezit van welstellende families die er hun weekends doorbrachten. In 1910 kocht de stad Antwerpen ze en stelde ze open voor het publiek. In 1950 besloot burgemeester Lode Craeybeckx (naar wie ook de gelijknamige tunnel is genoemd) er een openluchtmuseum voor beeldhouwkunst op te richten. In 1971 komt het Braempaviljoen er bij waar je kleinere sculpturen en beelden kan zien die niet tegen gure weersomstandigheden kunnen. Renaat Braem (1910-2001) was een toonaangevende naoorlogse Belgische architect. In 2012 gaat het Middelheimmuseum opnieuw open na een serieuze uitbreiding en renovatie.

Het Middelheimmuseum is een beeldenpark van 30 hectare waar je kan rondwandelen tussen de vele beeldhouwwerken en kunstinstallaties. Je treft er zowel moderne als hedendaagse kunst aan, maar daarnaast is het ook gewoon een mooi park om in te vertoeven.

Een plan van het park vind je hier en meer foto’s van het Middelheimpark vind je bij Hilde.

Middelheimlaan 61, Antwerpen – veel parkeergelegenheid op parking Beukenlaan
alle dagen open van behalve op maandag
gratis toegang

Advertentie

Bezoek Kasteel Amerongen

Zoals jullie eerder al konden lezen bezocht ik onlangs Kasteel Amerongen, gelegen in de provincie Utrecht in de uiterwaarden van de Rijn. Het heeft een rijke familiegeschiedenis en behoort tot de 16 topkastelen in Nederland en Vlaanderen. Zowel het kasteel, de tuin als de inboedel vormen een eenheid die je niet vaak meer aantreft.

Mijn auto parkeerde ik op het Margaretha Turnorplein, een gratis parking, recht voor het kasteel. Tijdens de week is het kasteel enkel te bezoeken met een rondleiding (15 euro). Iedere 30 minuten vertrekt er een geleide tour die ongeveer 75 minuten duurt. Je kan kaartjes online bestellen, maar omdat ik me niet aan een tijdslot wilde binden, kocht ik mijn ticket ter plaatse.
Nadat je betaald hebt, kan je al eens in de tuin wandelen tot de rondleiding start. De tuin straalt een enorme rust uit. Hij is 10 hectare groot en perfect onderhouden.

In het kasteel moesten we onze handtas opbergen in een kluisje (gratis) dat we konden afsluiten met een sleuteltje.
Daarna kregen we een film te zien over de geschiedenis van het kasteel die begint in de 13^e eeuw. Vroeger woonde de adel in de winter in de stad en in de zomer kwamen ze naar hun buitenverblijf. Vanaf de 16^e eeuw was Kasteel Amerongen het buitenverblijf van de Utrechtse familie van Reede.
De Franse Zonnekoning, Louis XIV, viel in 1672 de Nederlandse Republiek binnen. Het kasteel was toen in het bezit van Godard Adriaan van Reede en zijn vrouw Margaretha Turnor, naar wie het plein voor het kasteel genoemd is. Op 21 februari 1673 werd het platgebrand door de Franse bezetters omdat Godard Adriaan zich niet liet chanteren en de brandschatting niet wilde betalen. Op de oude fundamenten werd onmiddellijk een nieuw “Huys” gebouwd in Hollands-Classicistische stijl onder supervisie van Margaretha. In 1795 toen de Fransen Nederland opnieuw binnenvielen, vertrok de familie van Reede naar Engeland.
Tegen het einde van de 19^e eeuw werd het kasteel terug bewoond door nieuwe eigenaars, de familie Bentinck. Graaf Bentinck liet het kasteel aanpassen aan de noden van die tijd met aandacht voor het authentieke karakter. In zijn testament stelde hij dat zowel het kasteel, de collectie als de tuin bij elkaar moesten blijven. In 1940 stierf de graaf en in 1977 droegen zijn kleinkinderen het over aan de Stichting Kasteel Amerongen die het in de oorspronkelijk staat liet en het openstelde voor het publiek.

De rondleiding start met enkele ruimtes waar je kennismaakt met de personen die een belangrijke rol hebben gespeeld in de geschiedenis van het kasteel. Daarna bezochten we een aantal vertrekken waar zowel het interieur als de kunstcollectie en de leuke verhalen die erbij verteld werden, een mooi beeld gaven van hoe een adellijke familie leefde in het begin van de 20^e eeuw. 

Na het bezoek genoot ik op het terras van de oranjerie nog van een cappucino met een lekker huisgemaakt walnotentaartje.

terras oranjerie

Daarnaast is er ook nog restaurant Bentinck, ondergebracht is in de voormalige stallen, waar je kan lunchen. Ik kwam spijtig genoeg pas na de lunch aan.
Het kasteel is gelegen in een erg mooie omgeving en volledig omringd door water. Na je bezoek kan je er nog een mooie wandeling maken.

Kasteel Amerongen, Drostestraat 20, Amerongen
open van 11 tot 17 uur
maandag gesloten

Bloesemsafari door de Betuwe

Zoals jullie hier al konden lezen heb ik vorige zaterdag deelgenomen aan een Bloesemsafari in de Betuwe georganiseerd door Uit in de regio. Het was een heerlijke dag waarbij ook de zon van de partij was.

Om 10 uur werden we verwacht bij Natuurlijk GRUUN in Ommeren met heerlijk verse appeltaart en koffie. We werden ook getrakteerd op een ritje tussen de fruitbomen met de Elstar Expres. Dat was echt geweldig, iets heel leuk om ook met kinderen te doen! Van de lekkere elstar appeltjes maken ze cider die ze in hun winkel verkopen. Uiteraard kocht ik een fles want dat wilde ik proeven!

Stichting Bureau Toerisme

Vervolgens namen we plaats in de old- en youngtimers. Wij zaten met drie in een oude Citroën CX uit het jaar 1975. Dit riep voor mij jeugdherinneringen op want mijn vader reed daar vroeger ook mee. Af en toe pruttelde de wagen even tegen en moesten we wat geduld hebben…

Vroeger vond men in de Betuwe vooral hoogstamboomgaarden, maar omwille van economische redenen (voordeliger onderhoud en plukken) hebben vele van deze bomen plaats moeten maken voor laagstam
Bij fruitbedrijf de Hoenderik in Tricht kregen we een korte rondleiding en een glaasje vers fruitsap. Van fotograaf Johan Seijbel kregen we een aantal tips om leukere foto’s te maken..

Onze tocht ging verder naar de Appeldijk in Tricht, zonder twijfel één van de bekendste en schilderachtigste plekjes in de Betuwe. Langs de oevers van de Linge genoten we van de mooie uitzichten, de boomgaarden, de weiden met schaapjes,…
Landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd is 900 hectare groot en sinds 1734 in handen van dezelfde familie. Hier genoten we van een broodjeslunch waarna we via de mooie Notenlaan onze bloesemsafari verderzetten langs Geldermalsen en Tiel.

Na nog een drankje in het Appelcafé van Natuurlijk GRUUN keerde ik terug naar België, een mooie ervaring rijker. De Betuwe wordt ook wel de fruittuin van Nederland genoemd. Nu kan je genieten van de bloesems en binnen enkele maanden van het heerlijke fruit! Ondanks dat de bloesems nog niet op hun mooiste waren, vond ik het een heel mooie regio.

Op ontdekking in Nederland: Amerongen en de Betuwe

Vrijdag vertrok ik voor twee dagen naar een Nederlandse regio die ik nog niet kende. Op zaterdag organiseerde Uitinderegio.nl een bloemensafari in de Betuwe. Om 10 uur moest ik er al zijn en daarom besloot ik last minute op vrijdag al te vertrekken. Op internet keek ik wat er in de buurt nog te beleven viel en boekte ook snel een hotelkamer.

Kasteel van Amerongen zag er interessant uit en er werd om de dertig minuten een rondleiding georganiseerd. Omdat ik het rustig aan wilde doen, besloot ik ter plaatse een kaartje te kopen zodat ik me niet vastpinde op een tijdslot (in een latere blog vertel ik meer over dit mooie kasteel).

Het Fletcher Hotel De Wageningsche Berg leek me ideaal om een nachtje te logeren. Het is gelegen in een natuurrijke omgeving, ver weg van de straat en het verkeer. Bovendien heeft het een mooi terras dat uitkijkt op de Nederrijn, heerlijk om in de late namiddag nog wat te vertoeven met het prachtige weer.

Ik was al lang van plan om naar de bloesems in Haspengouw te gaan, maar het was er nog nooit van gekomen. Toen de mogelijkheid zich voordeed om op zaterdag deel te nemen aan de bloesemsafari op de Betuwe twijfelde ik geen moment. We zouden een mooi beeld krijgen van de bloesempracht en van wat de streek verder nog te bieden heeft. Ook hierover lees je meer in mijn volgende blog.

Het waren twee prachtige dagen. Ik maakte kennis met een – voor mij nieuwe – mooie regio in Nederland en leerde een aantal leuke mensen kennen. Ook het zonnige weer droeg natuurlijk bij aan het aangename weekend.

Hebben jullie de fruitbloesems in België of Nederland al eens bezocht?

IKONEN – Anton Corbijn

Van 17 december 2022 tot 16 april 2023 vindt in de Handelsbeurs in Antwerpen de tentoonstelling IKONEN van fotograaf Anton Corbijn plaats. De 67-jarige Nederlander is één van de invoedrijkste portretfotografen ter wereld. Hij is de vaste fotograaf van Depeche Mode en U2. Daarnaast maakt hij ook videoclips, decors en speelfilms (o.a. The American met George Clooney).

De naam IKONEN verwijst niet naar zijn iconische foto’s, maar naar de oorspronkelijke betekenis: afbeeldingen waar mensen steun bij zoeken, het beeld als een brug naar degenen die niet meer bij ons zijn. Centraal staan immers de dood en herinneringen. Typerend voor Corbijn zijn de zwart-wit foto’s met grove korrel, maar voor deze tentoonstelling in Antwerpen heeft hij ook een aantal kleurfoto’s toegevoegd.
De Covid-periode was een tijd van reflectie, reizen kon niet meer en daarom dook hij in zijn groot archief met als resultaat deze prachtige expositie. IKONEN bestaat uit drie reeksen: Cemeteries, a.somebody en Lenin, USSR.

De tentoonstelling start met een projectie van portretten, te beginnen met zijn zelfportret. Vervolgens passeren een aantal grootheden de revue, voornamelijk muzikanten, maar ook Karel Appel, Steven Spielberg, Naomi Campbell, Ann Demeulemeester,… Op de muur ernaast staat de naam van de persoon vermeld, net als de plaats en het jaar dat de foto geschoten werd (tussen 1976 en 2022).

In de volgende zaal krijgen we een film te zien waarin Corbijn vertelt over zijn leven en werk. Ook de tentoonstelling wordt nader toegelicht en dan kunnen we langs de werken die in de verschillende ruimtes hangen. Bij elk van de drie reeksen tref je eerst een bord aan met meer informatie.

Cemeteries

In een donkere bui, na privéproblemen, bezoekt Corbijn een aantal kerkhoven in Italië, Parijs en Wenen en maakte een serie intrigerende foto’s van grafstenen. Als zoon van een protestantse dominee is hij vertrouwd met de praktisch aandoende graven van zijn geloof, maar niet met de overweldigende katholieke graven.

a.somebody

Hier zie je een reeks zelfportretten naar overleden grootheden uit de muziekwereld gefotografeerd in zijn geboortedorp Strijnen. Deze zijn conceptueel en nieuw voor hem. Naast het zelfportret hangt telkens ook de foto van zijn muzikale held zodat je de treffende gelijkenis kan vaststellen, zelfs een vrouw – Janice Joplin – komt aan bod en is zeer geslaagd.

Lenin, USSR

In 1982 werd Corbijn bij een trip naar Leningrad, ondertussen terug Sint-Petersburg, overweldigd door de iconische beeltenissen van Lenin, de eerste leider van de Sovjet-Unie. Wat opmerkelijk was: in die tijd zag je ook nog niets van reclame in het straatbeeld.

Ik vond de tentoonstelling heel mooi en duidelijk opgebouwd. Corbijn kende ik eigenlijk nog niet en daarom was het fijn om in de eerste twee zalen een overzicht te krijgen van zijn werk en wie hij was. Vooral de reeks “a.somebody” vond ik geweldig. Daar komt nog bij dat deze expo plaatsvindt in de prachtige Antwerpse Handelsbeurs die je dan ook kan bekijken!

Ingang via Twaalfmaandenstraat of Borzestraat
Open van woensdag tot en met zondag van 11 tot 18 uur (tijdens schoolvakanties alle dagen)
Tickets online 10 euro (aan de kassa 12 euro)

Menton – de parel van Frankrijk

Tijdens onze vakantie in Nice bezochten we naast Ventimiglia ook Menton. Deze laatste stad voor de Italiaanse grens – die vooral bekend staat omwille van de citroenen en Jean Cocteau – wilde ik al heel lang eens bezoeken.

Vanuit Nice ben je in een dik half uurtje met de trein in Menton. Een retourticket kost 11.20 euro. Aan de uitgang van het station kan je gratis de electrische navette nemen die je tot bij het museum Jean Cocteau brengt, maar je kan natuurlijk ook te voet gaan wat wij deden (sportievelingen dat we zijn 😊 ) Na een dikke 10 minuten bereikten we de Promenade du Soleil, tijd voor koffie met zicht op zee!

Daarna wandelden we verder langs het museum Jean Cocteau en zijn Bastion. Jean Cocteau (5/7/1889 – 11/10/1963) is een Franse dichter en romanschrijver en tevens filmmaker en ontwerper. Zijn belangrijkste werk is Les Enfants Terribles (1929). In de jaren ’50 van de vorige eeuw verhuisde hij naar de Franse Rivièra. Hij was bevriend met Pablo Picasso, Coco Chanel en Marlène Dietrich. Er zijn drie sites in Menton die je van hem kan bezoeken: het museum Jean Cocteau, het Bastion en de Salle de Mariages. Het museum is momenteel gesloten na een overstroming. Het bastion is een klein fort dat uitkijkt over de Middellandse Zee en dat hij gedesigned heeft. Beiden liggen dicht bij elkaar op de wandelboulevard. De trouwzaal die Cocteau in 1955 decoreerde ligt meer in het centrum en daar wilde ik graag een kijkje gaan nemen, maar helaas was ze in het weekend gesloten.

Bastion van Jean Cocteau

Het was bijna middag toen we in de gezellige haven arriveerden. Na daar nog wat rondgekuierd te hebben, gingen we lunchen. We zochten een leuk terrasje uit en bestelden de dagschotel: inktvis met een macedoine van groenten en een glas wijn voor 15 euro. De groenten waren worteltjes, komkommer en knolselder in een heerlijke vinaigrette. Wat kan je toch lekker en goedkoop lunchen aan de Côte d’Azur!

Na de middag besloten we de oude stad in te trekken. Het was heerlijk slenteren in de smalle straatjes. Ik wilde graag de basiliek zien en de begraafplaats. Deze ligt helemaal bovenaan en bied je een prachtig uitzicht, maar het was een verschrikkelijke klim! Eigenlijk vond ik het ook een beetje ongepast, al die toeristen die tussen de graven liepen om mooie uitzichtfoto’s te maken…

In onze tocht naar beneden kwamen we de citroenbomen tegen waar de stad zo voor bekend staat. Gans het jaar door staan ze in bloei vanwege het microklimaat. Ik wilde in de winkel “Au Pays du Citron” een kijkje gaan nemen en een fles limoncello kopen, maar deze was ook gesloten in het weekend.

Na nog een koffietje besloten we met de navette terug naar het station te gaan. Menton is mij erg goed bevallen en ik sluit niet uit om het in de toekomst vaker te bezoeken maar dan wel op een weekdag!

Bezoek aan het Provinciehuis van Antwerpen

Het markante gebouw met de ontelbare driehoekige ramen aan de Koningin Elisabethlei was ik al zo vaak gepasseerd en het voorbije weekend kon ik er eindelijk eens een kijkje gaan nemen!

De bouw van het vorige Provinciehuis was voltooid in 1970, maar in 2013 werd het al gesloopt. Het vertoonde heel wat gebreken (betonrot, waterinsijpeling, asbest) en was niet meer echt geschikt en aangepast aan de tijd. Vermits renoveren te duur zou zijn, werd beslist het af te breken en er een nieuw gebouw op te trekken. Op de open oproep voor de ontwerpopdracht voor de bouw van een nieuw Provinciehuis kwamen een 80-tal inzendingen binnen waaruit er tien werden weerhouden, vijf Belgische en vijf internationale. Uiteindelijk won het ontwerp van de Brusselse architect Xaveer De Geyter.

Kenmerkend voor het gebouw zijn de 683 identieke driehoekige ramen en de zwenk in het torengebouw. Met zijn 14 verdiepingen en een hoogte van 57 meter is het lager dan het vorige provinciehuis, wat opportuun is omdat het op de vliegroute van de luchthaven van Deurne ligt. Ook de vloeroppervlakte is kleiner dan bij het vorige gebouw. De duurzame passiefbouw werd eind 2018 in gebruik genomen.
We konden een kijkje nemen in de raadzaal, de bibliotheek, het auditorium en de verschillende kabinetten. We gingen ook voorbij de schilderijen van de verschillende gouverneurs die allemaal op een rij hangen. Alleen Cathy Berx ontbreekt nog maar dat zal niet lang meer duren, er wordt momenteel gewerkt aan haar portret!

De betonstructuur van de wanden is bijna overal zichtbaar. Door de vele schuine muren is het niet zo evident om kunstwerken op te hangen. Daarom voorzag Nico Dockx in de publieke zone een kunstenkabinet waar heel wat te bewonderen is. Momenteel kan je de tentoonstelling bekijken “KOPPEN – Portretten en Bustes”, die nog loopt tot 30 maart. Daarna komt weer een ander thema aan bod.

Voor de grote tuin die het gebouw omringd moest het bovengronds parkeerterrein wijken, een parking bevindt zich nu ondergronds. Samen met het Harmoniepark en het Albertpark is er heel wat groen in de buurt aanwezig.
Deze Antwerpse landmark vind ik een prachtig modern gebouw waar het binnen erg licht en ruim is zonder kil en ongezellig aan te voelen.

Daguitstap naar Ventimiglia

Tijdens ons verblijf in Nice besloten we eindelijk eens een daguitstap naar Italië te maken. Vermits Ventimiglia vlakbij de Franse grens ligt, aan de Ligurische kust, was de keuze snel gemaakt. Thuis had ik de bezienswaardigheden al gegoogeld, maar echt veel bleek er niet te zien te zijn.

We besloten de trein te nemen, een retourticket kost 16.40 euro per persoon. De rit van een klein uurtje passeert langs de mooie dorpjes aan de Franse Rivièra en laat je genieten van schitterende uitzichten.

Het treinstation bevindt zich in het centrum van Ventimiglia. Je loopt gewoon rechtdoor langs de Via della Republica tot aan de rivier Roia, die de stad in twee verdeelt. Je komt langs de overdekte markt die alle voormiddagen open is behalve op zondag.  Net na het park bereik je de rivier met de ontelbare vogels en eenden. Als je naar links gaat, ben je iets sneller aan de zee wat we besloten te doen.

Daarna keerden we terug naar de Roia en een eindje verder staken we de brug over naar het andere stadsgedeelte. Na een wandeling in de moderne haven, dronken we koffie op een leuk terras; super lekkere koffie en zo goedkoop (4 euro voor een cappuccino en een espresso). In de tunnel (Galleria Scoglietti) kan je de lift naar het hoger gelegen stadsgedeelte nemen (wat was dat handig!) en genieten van prachtige uitzichten. Lunchen deden we bij Bar Canada (naast de overdekte markt) waar heel veel volk zat, maar de pasta in Frankrijk was veel lekkerder 🙂

De letterlijke vertaling van Ventimiglia is 20 mijlen en soms zie je in het straatbeeld ook “XXmiglia” staan. Het grote verschil met de Franse badsteden viel ons onmiddellijk op, Ventimiglia is wat ruwer en minder hip, maar we hebben er ons zeker niet onveilig gevoeld.

Het kuststadje leent zich goed voor een ontspannend  uitstapje met leuke terrasjes. Een halve dag was voor ons zeker voldoende. Ik ben blij dat ik er geweest ben, maar denk niet dat ik er de eerste jaren nog zal terugkeren. Volgende keer proberen we San Remo!

Herfstvakantie in Nice

We zijn net terug thuis van een heerlijke week aan de Côte d’Azur. Dit jaar zijn we een beetje vroeger dan gewoonlijk geweest. Het weer was schitterend, op een voormiddag regen na. Voor twee vrouwen is dat echter niet zo erg want dat valt op te lossen door te gaan shoppen 🙂 In de toekomst denk ik dat we wel niet meer in deze periode zullen gaan, het was immers voor velen herfstvakantie en daarom veel drukker dan gewoonlijk.

Onze dag startten we steevast met een koffietje op de bloemenmarkt die iedere dag plaatsvindt behalve op maandag. Dan is het antiekmarkt en dat is niet zo ons ding. Dat was dan ook de reden dat we op maandag een daguitstap maakten.

Een wandeling op de Promenade des Anglais en de klim naar boven tot Colline du Chateau – met de trappen of iets makkelijker met de lift – is ook zeker een must-do als je in Nice bent. De waterval is erg mooi en je kan een beetje verder heerlijk zitten op één van de twee terrassen met schitterend uitzicht. Het is wel oppassen als je er iets eet, want we hebben een meeuw met het broodje van een man aan de haal zien gaan…

’s Middags gingen we elke dag op een andere plaats lunchen. Soms hadden we dan ’s avonds niet veel meer nodig en dan was het heel fijn om de dag af te sluiten bij Mamma Mia en er een pizza te delen bij een cocktail.

Voor het eerst sinds lange tijd hebben we ook twee daguitstappen gemaakt, naar Menton en het Italiaanse Ventimiglia, maar daarover binnenkort meer.

Het Kunstuur – een vernieuwend kunstproject

Met “Het Kunstuur” proberen de broers Hans en Joost Bourlon iedereen warm te maken voor kunst. Zij erfden deze interesse van hun grootvader, kunstschilder Jozef De Bie.

Het Kunstuur is al aan zijn vierde editie toe die nog loopt in Mechelen tot 30 november. De eerste ging van start in 2019, net voor corona uitbrak. Het concept is ondertussen razend populair. In Hasselt loopt ook een tentoonstelling die nog te zien is tot 8 januari en in 2023 kan je het concept in Roeselare gaan bewonderen.

Concept:
1 uur, 30 schilderijen, 22 Belgische kunstschilders en
verhalen van een handvol bekende en minder bekende Vlamingen…

Op vrijdag probeerde ik nog tickets voor zaterdag te bemachtigen, maar enkel voor het tijdsslot van 10 uur kon ik nog twee kaartjes reserveren. De prijzen variëren tussen 10 en 15 euro al naargelang het moment. Het bezoek gebeurt in kleine groepjes van slechts 8 personen.

Je ziet de klok aftellen en als die op 0.00 staat, opent de deur en mag je met je klapstoeltje en hoofdtelefoon naar binnen. De kunstwerken – uit de periode van 1850 tot 1950 – staan opgesteld in drie ruimtes.

Juan (Victor Leclercq), Volle Winter (Valerius De Saedeleer),
Portret van Sophie Willstädter (Firmin Baes)

In de eerste twee kamers vertellen bekende en minder bekende Vlamingen via digitale hologramtechnologie hun persoonlijk verhaal bij een schilderij. De werken worden één voor één belicht en het ene verhaal is al aangrijpender dan het andere. Alexander De Croo, onze premier, bijt de spits af. Het verhaal van Phara De Aguirre maakte het meeste indruk op mij. Ze staat stil bij “Juan” van Victor Leclerq en vertelt hoe haar vader naar België is gekomen. Dirk De Wachter, Annelies Verlinden, Anuna De Wever, Martin Van Steenbrugge, Jan De Smet,… passeren allemaal de revue, maar wie ik niet in dat rijtje had verwacht was Radja Nainggolan.

Mineur à l’accordéon (Prosper De Troyer), Jan De Smet, Radja Nainggolan

Dirk Brossé vertelt ook zijn verhaal en zorgt tevens voor de prachtige achtergrondmuziek tijdens het ganse traject. Werken zien we van o.a. James Ensor, Rik Wouters, Paul Delvaux, René Magritte en Léon Spilliaert.
In de laatste ruimte, de Heilige Geestkapel, voert Jo De Meyere het woord bij de schilderijen.

We waren erg onder de indruk van deze ongewone tentoonstelling. Ook mensen die niet echt van kunst houden kunnen zo op een laagdrempelige manier kennismaken met de Belgische schilderkunst. Ik had al veel positiefs gehoord over Het Kunstuur, maar om eerlijk te zijn heeft het mijn verwachtingen nog ver overtroffen! Nadien praatten we in het gezellige Kunstuur-café er recht tegenover nog wat na.