Lunchen in Brasserie La Rotonde – Hotel Le Negresco in Nice

Nice en Hotel Le Negresco, de stad en het iconische hotel van wijlen Jeanne Augier… ze worden vaak in één adem genoemd. Na een renovatie van zes maanden werd  Brasserie La Rotonde in het najaar opnieuw geopend en in november gingen we er lunchen.

Op de Promenade des Anglais, zie je Le Negresco al van ver. Voor het hotel staat Miles Davis – gemaakt door Niki de Saint Phalle – sinds 1999 op zijn klarinet te spelen. Kunst speelt hier een heel belangrijke rol.

La Rotonde is helemaal gerenoveerd in prachtige wit- en goudtinten, chique en met een eigentijdse uitstraling. Dit is echt een stijl die je aan de Côte d’Azur verwacht. Het restaurant is nog steeds opgebouwd zoals een draaimolen, met in het midden een wit paard.
Aan het hoofd van zowel Brasserie La Rotonde als het duurdere Restaurant Le Chantecler staat tweesterrenchef Virginie Basselot. Onze verwachtingen lagen dus hoog…

Ik twijfelde tussen een steak tartare of de dagschotel, osso bucco. Zoals heel wat andere gasten opteerde ik voor de kalfsschenkel (19.50 euro). We bestelden ook ieder een glaasje rosé (15 euro 🙂 ) dat samen met een amuse werd gebracht. Toen het gerecht op tafel kwam, was ik een beetje teleurgesteld. Ik vond het nogal magertjes gepresenteerd. Het smaakte wel goed, doch ik had al betere osso bucco gegeten. De steak tartare werd naast ons aan tafel bereid (een nieuwe trend die je echter nog niet zo vaak ziet) en ook de vis werd een beetje verder aan tafel gefileerd. Nadien namen we nog een koffie (5 euro), waar we een chocolaatje bij kregen.

Ondanks dat het eten ons enigszins teleurstelde, vond ik het toch de moeite om er te lunchen. ’s Nachts heb ik echter bijna niet geslapen omdat mijn maag in de knoop lag en ook mijn dochter voelde zich niet gezond. Dit kan volgens mij geen toeval zijn en had ik echt niet verwacht na een lunch in Hotel Le Negresco.

 

 

 

Advertentie

Villa Kérylos – het Oude Griekenland aan de Côte d’Azur

Vorig jaar brachten we in het najaar enkele dagen door in Nice. We bezochten toen Villa Kérylos in Beaulieu-sur-Mer. Het dorpje ligt ongeveer in het midden tussen Nice en Monaco. Bus 15 bracht ons in 35 minuten tot halte “Kérylos”, op 200 meter van de villa.

De bouwheer van deze Griekse villa was Théodore Reinach (1860-1928), jongste zoon van een rijke Frans-Joodse bankiersfamilie. Zijn twee broers en hij waren zeer verstandig en met de eerste letters van hun voornamen – Joseph, Salomon, Théodore – werden ze samen “Je Sais Tout” genoemd! Théodore was gepassioneerd door archeologie en de Griekse Oudheid. Hij wilde een exacte kopie laten bouwen van de mooie Griekse villa’s die je in de tweede eeuw voor Christus vond op het eiland Delos, toen het centrum van de Griekse Cycladen. Hiervoor nam hij architect Emmanuel Pontrémoli (1865-1956) uit Nice onder de arm. Door middel van oude tekeningen en beschrijvingen en met de meest gespecialiseerde ambachtslui werd de villa waarheidsgetrouw nagebouwd en ingericht. De bouw vond plaats tussen 1902 en 1908 en kostte 46 miljoen euro! Een deel werd gefinancierd door de familie van Reinachs echtgenote Fanny Kann, lid van de familie Ephrussi. De echtgenote van Maurice Ephrussi – Béatrice de Rothschild – liet in Saint-Jean-Cap-Ferrat ook een prachtige villa bouwen die we reeds bezochten

De naam “Kérylos” verwijst naar “alcyoon” een geluksbrengende ijsvogel uit de Griekse mythologie. De villa toont tot in de kleinste details de verfijnde decoraties van de antieke Griekse paleizen. Bovendien is alle comfort er aanwezig: elektriciteit, stromend water, sanitaire voorzieningen, een keuken, …

De bezoeker wordt in de inkomhall onmiddellijk verwelkomd door de Griekse uitdrukking “Xaipe” die zich in de mozaïekvloer bevindt en eigenlijk “vermaak je” betekent. Daarachter zie je een afbeelding van een haan, een kip en kuikentjes die de familie symboliseren en je een warm welkomgevoel moeten geven. Het gelijkvloers is gebouwd rond de Péristyle. Je ontdekt prachtig carrara marmer, een mooie waterpartij, fresco’s geïnspireerd door scènes uit de mythologie, mozaïekvloeren,… schitterend gewoon!

Reinach verbleef in de villa tot zijn dood in 1928. Via zijn schenking kwam ze daarna in handen van het Institut de France dat haar in perfecte staat hield. Reinach’s familie woonde er nog tot 1967. Daarna werd de villa opengesteld voor het publiek. Op 24 maart 2019 dineerden president Macron er samen met zijn vrouw en de president van China Xi Jinping en diens echtgenote.

Het gelijkvloers van deze Griekse villa vond ik ronduit prachtig, de verdieping kon mij  persoonlijk iets minder bekoren. Het gebouw wordt langs drie kanten omringd door de zee en het uitzicht is geweldig. Ons bezoek duurde een dik uurtje. Ik vond het wel spijtig dat er geen mogelijkheid was om iets te eten of te drinken.
Het bezoek is evenwel niet te vergelijken met dat aan Villa Ephrussi de Rothschild. Die is veel groter en nog mooier, heeft uitgestrektere tuinen en een schitterende restaurant met democratische prijzen. Daar kan je makkelijk langer dan een halve dag vertoeven.

Adres: Impasse Gustave Eiffel, 06310 Beaulieu-sur-Mer
Inkom: 11,50 euro (audiogids inbegrepen)

PARK PHOENIX – EEN GROENE OASE IN NICE

Tijdens onze trip naar Nice bezochten we Park Phoenix. De naam is afkomstig van de palm “phoenix canariensis”. Het park is gelegen tegenover het vliegveld in de wijk Arénas. De aanleg nam 26 maanden in beslag en in februari 1990 werden de deuren geopend. Aan het 7000 m² grote park hing een kostenplaatje 40 miljoen euro.
De inkomprijs bedraagt 5 euro en kinderen beneden de 12 jaar mogen gratis binnen. In het domein is ook het museum van Aziatische kunst gelegen en met je inkomkaart zou je daar ook gratis binnen mogen (maar dat hebben wij nog niet gedaan)

Bij het betreden van het park, loop je onmiddellijk op een mooie grote fontein. In de botanische tuin vind je meer dan 2500 plantensoorten en in de kleine zoo meer dan 2000 dieren. Grote dieren tref je hier niet aan, maar wel aapjes, kangoeroe’s, pauwen, kooikarpers, leguanen,… Verder is er ook nog een kleine boerderij met kippen, geiten, paardjes,…

De piramidevormige serre “Diamant Vert” is één van de hoogste in Europa (hoogste punt 25 meter). Hier worden tropische en subtropische klimaten nagebootst en vind je oa flamingo’s en heel wat orchideeën.

Bij bijna elke boom, plant en dier staat een bordje met de naam en wat meer informatie. Er is ook een kleine snackbar met democratische prijzen en een speeltuin. Verder staan er ook heel wat zitbanken zodat je er wat kan rusten of een boek lezen.

In Parc Phoenix kan je even ontsnappen aan de drukte van de stad. Je komt er terecht in een oase van groen en rust waar het heerlijk vertoeven is.

ILLIA PASTA – authentieke Italiaanse pastabar in Nice

Op Tripadvisor hadden we over Illia Pasta al heel wat goede recensies gelezen. Tijdens onze trip naar Nice trokken we op een middag naar de rue Droite in het oude centrum. Als je op zoek bent naar een mooi restaurant, stapt u Illia Pasta beter niet binnen, maar als je een lekkere authentieke Italiaanse pasta wil, is het de place to be! Het is een piepklein zaakje, waar binnen nauwelijks een man of acht kan zitten, maar buiten stonden er ook nog enkele tafeltjes.

 De vriendelijke man die de zaak alleen runt, vroeg of we de kaart in het Frans of in het Engels wensten. Ondertussen waren wij al omgedoopt tot Belgium en een koppeltje aan het tafeltje voor ons, was China!

De kaart is erg beperkt, er waren slechts een 6-tal pasta’s. Wij gingen voor pasta funghi en pasta ratatouille (beiden 10.90 euro). De man die zowel de rol van gastheer, kok als ober op zich nam, vroeg bij het opnemen van de bestelling of er kaas bij de pasta mocht. Wij keken verbaasd omwille van deze vraag en stemden toe. Je ziet de pasta bereiden in het kleine keukentje. Als er nog volk is, moet je wel eventjes wachten tot hij aan jouw gerecht begint. De verse pasta kwam op tafel in stenen potjes met heel veel parmezaan, heerlijk! Je kreeg enkel een vork om te eten 🙂  We voelden er ons thuis en proefden dan ook ongegeneerd uit elkaars potje. De man keek naar ons, lachte en zag dat het goed was…

pasta ratatouille

pasta funghi

De colablikjes zijn ook Italiaans! Aan de muur hangen enkele certificaten van Illia zijn opleidingen tot barrista, blijkbaar zijn tweede passie na de Italiaanse pasta! Een dessert hebben we niet meer gegeten omdat de portie vrij groot was, nochtans zag de panna cotta er superlekker uit. We kregen wel nog een glaasje limoncello!

Het is een piepklein no-nonsens pastabarretje in een leuk straatje in het oude Nice waar de vriendelijke man voor jou een authentieke pasta bereidt tegen een zeer schappelijke prijs!

Andere leuke eetplekken in Nice:
Sentimi
Asian Factory

NICE IN APRIL

Ondertussen zijn we terug thuis van een weekje Nice. We gaan er al enkele jaren in de maand november naartoe, maar nu hadden we besloten om eens terug in de lente te gaan.

Onze gebruikelijke eerste aankoop op de luchthaven is een 7-dagen pas (15 euro) zodat we ons gans verblijf onbeperkt gebruik kunnen maken van bus en tram. De nieuwe tramlijn van de luchthaven tot Magnan (net waar wij moeten zijn 😊) was in gebruik en dat was met onze koffer nog veel handiger dan de bus!

Toen we aankwamen was het verschrikkelijk slecht weer, het regende niet, maar het goot werkelijk pijpestelen! We besloten een hapje te gaan eten in de winkelstraat. Daarna was de regen gelukkig gestopt en konden we nog wat shoppen. Onze jassen, sneakers en jeans waren ondanks onze paraplu doorweekt. We hoopten dat ze de volgende morgen droog zouden zijn, wat gelukkig zo was. De tweede dag was het nog wat bewolkt, maar vanaf dag drie hadden we prachtig weer.

Colline du Château

Er stond niets gepland, we zouden gewoon wat rondkuieren en genieten op onze favoriete plekjes: de bloemenmarkt, la Colline du Château en de Promenade des Paillons. Uiteindelijk hebben we wel een bezoek gebracht aan Parc Phoenix, de botanische tuin met zoo aan de luchthaven.

Parc Phoenix

Veel mensen denken dat het leven in Nice duur is. Uiteraard zijn er de toeristische zaken waar de verhouding prijs/kwaliteit niet altijd correct is,  maar wij ontdekten enkele charmante en soms meer verborgen adresjes (o.a. Ornato, Illia Pasta en Kooc Bao). ’s Middags namen we meestal de dagschotel (aan een erg aantrekkelijke prijs) met een glaasje wijn en een (gratis) karaf water.

Het was weer leven als God in Frankrijk…