Een zonnig dagje in Den Bosch

Het was jaren geleden dat ik nog in ‘s Hertogenbosch was geweest en woensdag, een mooie zomerse dag, stond het eindelijk nog eens op de planning.
Samen met Diana reed ik naar parking Transferium in de Deutersestraat (buiten het centrum) om daar de bus te nemen richting centrum. Voor 5.10 € kan je je auto er achterlaten en krijg je een rit voor maximum 4 personen naar en terug van het stadscentrum.
Eerst besloten we met een fluisterbootje de historische vaarroute op de Binnendieze te doen. In de Molenstraat kochten we kaartjes en 15 minuten later vertrokken we. De schippersgids vertelde boeiende verhalen over de geschiedenis van de stad. De Binnendieze stroomde vroeger al achter de huizen en daarom zie je het water niet zo vaak als je door de stad loopt. We vaarden ook echt onder de stad door en ontdekten zo de bruidstrap onder het stadhuis. Daar kunnen bruidsparen afstappen om dan via deze trap het stadhuis te betreden en – zowel letterlijk als figuurlijk – in het huwelijksbootje te stappen. Af en toe moesten we ook opletten want het bootje kon vaak maar net door de smalle waterloopjes en net onder de bruggetjes. We vaarden ook buiten de stadswallen in de vrije natuur.

Na de gezellige lunch besloten we wat te shoppen want ik was op zoek naar een donkerblauw rokje voor mijn reis naar Malta. Dat was blijkbaar niet zo evident, maar bij Steppin Out vond ik exact wat ik zocht!
Afsluiten deden we met een Bossche Bol bij Jan De Groot, die hiervoor erg gekend is. Toen we de winkel bereikten, stond er een lange rij buiten te wachten om patisserie te kopen. Het verkeerlicht naast de deur stond op groen, wat betekende dat er binnen een tafeltje vrij was. Een Bossche Bol zou een typische specialiteit uit ’s Hertogenbosch zijn. Ik was verbaasd om te zien dat het eigenlijk, zoals wij het hier in België noemen, een gewone grote slagroomsoes met chocolade is, of een extra grote profiterole zoals ze het in Frankrijk noemen. Ondanks dat het eigenlijk niet echt iets nieuws was, heeft het mij ontzettend goed gesmaakt en was het een mooie afsluiter van onze heerlijke dag in Den Bosch.

OP STAP AAN DE OPAALKUST – BOULOGNE SUR MER en CAP BLANC/GRIZ NEZ

Na een rustige dag in Calais, stonden Boulogne-sur-Mer, Cap Blanc Nez en Cap Gris Nez op de planning.

Boulogne-sur-Mer wordt beschouwd als dé hoofdstad van de Opaalkust. Je kan het onmogelijk op een halve dag ontdekken en daarom moesten we keuzes maken. Ik besloot om te gaan voor de oude bovenstad en parkeerde de wagen op parking Esplanade Mariette.
In de prachtige tuin naast de parking met obelisk, piramide van Saqqara, representatie van de Nijl, zonneboot,… waan je je in Egypte. Boulogne-sur-Mer is de geboorteplaats van François Auguste Ferdinand Mariette (1821-1881), één van de grondleggers van de Egyptologie. Bij het zien van een mummie in het kasteelmuseum begon zijn fascinatie voor Egypte! (twee bovenste foto’s)

Een beetje verderop kan je naar boven en bereik je de ommuurde oude bovenstad waar je tijdens een wandeling over de stadswallen kan genieten van de mooie uitzichten. Deze wallen werden in de 13^e eeuw gebouwd op de fundamenten van een Gallo-Romeinse muur. De basiliek Notre-Dame is geïnspireerd op St Paul’s Cathedral in Londen en San Pietro in Rome. Het neo-klassieke gebouw met koepel op de top werd gebouwd tussen 1827 en 1866 op de ruïnes van een oude middeleeuwse kathedraal. Het interieur is heel eenvoudig, maar het beeld van de Notre-Dame op haar boot trok in het verleden al veel mensen die op bedevaart waren. Je kan er ook één van de grootste cryptes van Frankrijk bekijken, maar daar ontbrak ons de tijd voor. Ook het kasteel-museum ziet er prachtig uit en kan bezocht worden. Het is gebouwd in de 13^e eeuw en ondertussen al verschillende keren gerenoveerd.

Na Boulogne-sur-Mer reden we richting Cap Blanc Nez. Ik had gelezen dat het erg mooi is om via Cran d’Escalles – een smalle doorgang via de rotsen – het strand te betreden. Op de parking (28, rue de la Mer, Escalles) waren gelukkig ook propere toiletten aanwezig. Zoals verwacht was dit een heel mooie omgeving en bij het terug naar de wagen gaan, passeerden we een charmant barretje waar je iets kon drinken.

Vervolgens zetten we nog even koers naar Cap Gris Nez, wat ons eigenlijk een beetje is tegengevallen. We vonden deze grijze rotsen veel minder mooi dan de witte krijtrotsen. Het was er ook veel drukker waardoor je soms wat moest wachten om op een punt te kunnen kijken.

Daarna zetten we koers richting Rijsel, één van onze favoriete Franse steden, waar we onze laatste dag zouden doorbrengen.

OP STAP AAN DE OPAALKUST – CALAIS

Normaal gezien gaan we rond deze periode naar het tennistoernooi Roland Garros in Parijs. Helaas konden we dit jaar geen tickets bemachtigen en daarom besloten we het over een andere boeg te gooien en enkele dagen naar Noord-Frankrijk te trekken.

Begin juni vertrokken we naar Calais, waar we nog nooit geweest waren. Het was een grijze dag en ook een vrij grauwe stad, maar gelukkig regende het niet. De wagen parkeerde ik op parking du Bassin Ouest en vandaar had ik een stadswandeling uitgestippeld die ons langs de belangrijkste plaatsen in Calais leidde.
Zo ontdekten we op Place d’Armes de ”Tour du Guet”, het oudste monument van de stad dat dateert uit de 13^e eeuw en waarop de vlag van Calais wappert. Het heeft gediend als telegraafzender, als vuurtoren  en als observatiepost tijdens de eerste Wereldoorlog.
Sinds 2013 staat hier ook het beeld van de ex-president Charles de Gaulle met zijn echtgenote Yvonne. Er is altijd een sterke band geweest tussen Calais en de Gaulle. Hij werd geboren in Rijsel (1890) en leerde in 1920 de 10 jaar jongere Yvonne Vendroux kennen, wiens vader een bekende man was in Calais. Ze zijn er getrouwd, kregen drie kinderen maar hebben nooit in Calais gewoond.

Een beetje verder, op de Place du Soldat Inconnu, zien we het stadhuis dat volgens velen één van de mooiste van Frankrijk is. Het werd gebouwd in Neo-Vlaamse en Renaissance stijl tussen 1911 en 1924. In Calais is men volop bezig met de voorbereidingen voor de Olympische Spelen, wat merkbaar is op het plein voor het stadhuis. Daar staat ook het bronzen meesterwerk van Rodin, “Les 6 Bourgeois de Calais”(1888). Van dit kunstwerk zijn er twaalf gegoten en de anderen kan je bewonderen in oa Musée Rodin (Parijs) en Victoria Tower Gardens (Londen). Tijdens de 100-jarige oorlog werd Calais door hongersnood gedwongen zich over te geven. Zes voorname burgers met de strop reeds om hun nek, gingen de sleutels van de stad aan de Engelse koning Edward III geven in ruil voor het sparen van de stad en de inwoners (1347). Edward’s vrouw smeekte hem hen te laten leven, wat uiteindelijk gebeurde, maar Calais bleef nog wel 200 jaar Engels grondgebied.

Na de lunch bij het Italiaanse restaurant Le Milano trokken we richting kust waar we de grote schepen van en naar Groot-Brittannië zagen aankomen en vertrekken.
Een ritje op “De Draak van Calais” lieten we aan ons voorbij gaan. De dagen ervoor was het niet duidelijk of het droog zou zijn en daarom had ik geen kaartjes besteld.
We passeerden het beeld van Tom Souville (1777-1839), een kaper en eveneens de man die aan de basis lag van de eerste officiële reddingsboot van Calais. Hij raakte bekend om het feit dat hij drenkelingen redden belangrijker vond dan buit binnenhalen! Zo kwamen we bij Fort Risban dat door de eeuwen heen vaak verbouwd werd. Edward III richtte het op om de bevoorrading van overzee te beletten en zo de bevolking uit te hongeren (zie ook “de 6 burgers van Calais”).

Ik ben blij dat ik Calais bezocht heb, maar vermoedelijk zal ik niet snel terugkeren want ik vond het niet echt een aangename stad. De tweede dag van onze trip bezochten we Boulogne-sur-Mer, Cap Blanc Nez en Cap Gris Nez (waarover binnenkort wat meer) en onze laatste dag brachten we door in Rijsel.

Gelezen – AROMA – Ann Galland

Ann Galland (°1964) is vertaler van opleiding en daarna werkte ze als marketeer bij enkele internationale bedrijven. Vanwege haar liefde voor Italië woont ze afwisselend in Gent en in Rome. Bovendien is ze ook gepassioneerd door kunst en cultuur.
“Aroma” was haar debuutroman en verscheen in juni 2022.  Zes maanden na publicatie was er reeds een zesde druk, van een bestseller gesproken! Op 17 april 2024 is haar tweede boek “Bitter” verschenen dat zich eveneens in Rome afspeelt en waar één van de personages uit “Aroma” ook aan bod komt.

Alba Almato is een jong weesmeisje dat in koffiebar Gli Scalini in Venetië aan de slag kan.
Ze wordt gedomineerd door haar baas, raakt zwanger en staat voor een moeilijke keuze die haar leven enorm zal beïnvloeden…

Deze roman speelt zich af in Italië en brengt je onmiddellijk in een zomerse sfeer. Je waant je ook echt in het zuiderse land door de gedetailleerde beschrijving van de Italiaanse kunststeden. Het is een Italiaans familieverhaal waarin ook België aan bod komt. Uiteraard is het fictie, maar alles wat erin staat klopt wel. Galland heeft zich zelfs verdiept in het Italiaanse familie- en erfrecht.

Het boek bestaat uit vier delen met telkens korte hoofdstukken en dat vind ik erg fijn want dan kan je het boek gemakkelijk even wegleggen. Er komen af en toe Italiaanse zinnetjes en woorden in voor die op een vlotte manier vertaald worden. Ik vind het een prachtige cover en een goedgekozen titel. De subtitels geven ook duidelijk aan wat je te wachten staat.

AROMA
Een onwaarschijnlijk fortuin
Een onmogelijke keuze
Een onvoorwaardelijke liefde

Het boek leest als een trein dankzij de goed uitgewerkte personages, de liefde, de zomerse setting en het leuke plot. Enkel het laatste deel vond ik wat te snel gaan, er werden voor mij te grote sprongen gemaakt. “Aroma” gaat over keuzes maken, het is een verhaal van liefde en vriendschap. Ik vond het een echte aanrader en ben van plan om ook “Bitter” te lezen!

Aroma door Ann Galland
ISBN 9789463938204
Uitgeverij Borgerfhoff&Lamberigts
405 blz – 19.99 euro