“A Rainy Day in New York” toch te zien in België en Nederland!

A Rainy Day in New York is de vijftigste film van de 83-jarige Woody Allen. De romantische komedie duurt 92 minuten en de hoofdrollen worden vertolkt door Elle Fanning, Timothee Chalamel en Selena Gomez. Jude Law is eveneens van de partij. Uiteraard gebeurden de opnames van deze film in New York. Ze vonden plaats tussen 14 september en eind oktober 2017. Door het ontstaan van de #MeToo beweging dreigde A Rainy Day in New York niet uitgebracht te worden. Woody Allen werd in de jaren ’90  immers verdacht van seksueel misbruik van zijn adoptiedochter Dylan Farrow. Eind 2017 herhaalde ze deze beschuldigingen en werd hij persona non grata in de filmwereld (ondanks dat hij werd vrijgesproken). Amazon Studios weigerde de film in de Verenigde Staten uit te brengen. Timothy Chalamel en Selena Gomez namen afstand van de prent en doneerden hun salaris aan Time’s Up, een organisatie die zich inzet voor slachtoffers van seksueel geweld. In Europa ging de film in september in première op het filmfestival van Deauville. A Rainy Day in New York is nu toch te zien in sommige Europese landen, waaronder België en Nederland.

Ashleigh mag voor de schoolkrant de befaamde regisseur Roland Pollard interviewen. Zij en haar vriend Gatsby besluiten het weekend samen in Manhattan door te brengen. Ashleigh laat zich door de filmwereld zo meeslepen dat ze Gatsby verwaarlooost…

Ondanks dat A Rainy Day in New York op ImdB maar 6.9/10 kreeg en de meningen op Rotten Tomatoes verdeeld waren, vond ik het toch een leuke film. Vooral Elle Fanning leverde een sterke prestatie en zette Ashleigh op een schitterende wijze neer. Het is een romantische komedie met mooie muziek, perfect geschikt voor een druilerige herfstdag.

 

Review: BO – EINDELIJK VROUW

Eind januari 2018 sloeg het nieuws in als een bom: Boudewijn Van Spilbeeck – die we kenden als een journalist gespecialiseerd in vrij mannelijke disciplines – zou Bo Van Spilbeeck worden! Ook in Wallonië en Nederland kreeg de outing heel wat aandacht en Bo werd zelfs gevraagd voor een praatprogramma op de Franse televisie.
Een jaar later kwam het boek “Bo – eindelijk vrouw” uit en dat wilde ik graag lezen.

Het verhaal is op een serene manier geschreven zoals ik van Van Spilbeeck verwacht had. De ganse transitie komt aan bod: van de gesprekken met de psychiater, over de hormoonbehandeling en gezichtschirurgie, tot de geslachtsverandering.
Op jonge leeftijd waren er al gevoelens van genderdysforie. Bo wilde altijd al een meisje/vrouw zijn, maar moest zich gedragen als een jongen/man. Dat lijkt me intriest, al kan ik me niet echt voorstellen hoe het is om met dit soort gevoelens te worstelen.
Ondanks het zich vrouw-voelen en zo ook steeds meer naar buiten komen, was een coming-out toch nog iets anders. Het ging gepaard met heel veel twijfels – wat met vrouw, kinderen en baan bij de televisie – en daarom nam Bo pas op 58-jarige leeftijd de beslissing om vrouw te worden.
De bezorgdheid voor haar gezin komt vaak ter sprake. Ook al steunen ze Bo ongelooflijk, toch moet dit voor hen heel moeilijk geweest zijn.
Bo krijgt veel steun van VTM. De tijdsgeest is gelukkig heel anders dan vroeger, toen een transgenderjournalist op het televisiescherm ondenkbaar zou geweest zijn.  Bovendien kan ze beroep doen op een team van stylisten, visagisten en kapsters om als een mooie dame naar buiten te komen.

De coming out van Bo bracht heel wat teweeg en ik denk dat ze de perceptie van veel mensen tegenover transgenders op een positieve manier heeft veranderd.  Het boek vertelt haar moeilijk, maar hartverwarmend verhaal, hoe ze uiteindelijk toch is gegaan voor haar geluk. Heel veel respect voor Bo,  een straffe madame!

Filmreview: AT ETERNITY’S GATE

Zondag gingen we kijken naar At Eternity’s Gate, de film over de laatste levensjaren van de Nederlandse schilder Vincent Van Gogh. Het is een Amerikaans-Brits-Franse film geregisseerd door de 67-jarige schilder en cineast Julian Schnabel. De naam van de film verwijst naar het schilderij “Op de drempel van de eeuwigheid” dat Van Gogh schilderde in mei 1890, twee maanden voor zijn dood. Het hangt in het Kröller-Müller Museum in Nederland.

De film duurt 111 minuten en ging in première op 3 september 2018 op het Filmfestival van Venetië. Willem Dafoe vertolkt, ondanks de grote leeftijdskloof, op een sublieme wijze de rol van Van Gogh. De schilder overleed op 37-jarige leeftijd, terwijl de acteur 62 jaar was ten tijde van de filmopnames. Dafoe kreeg zijn vierde Oscarnominatie, maar greep ook deze keer weer naast het beeldje. Verder zien we ook Oscar Isaak en Mads Mikkelsen in een kleine rol.

In 1886 verhuist Van Gogh naar Parijs in de hoop door te breken als kunstenaar. Hij komt er terecht in een groep avant-gardistische kunstenaars met onder andere Paul Gauguin. Het klikt absoluut niet met de anderen en op aanraden van Gauguin vertrek hij naar Zuid-Frankrijk waar het licht om te schilderen veel beter is. Van Gogh is een erg gedreven kunstenaar en schildert in die periode soms zelfs twee schilderijen per dag!
Door het camerawerk met de speciale  effecten – extreme close-ups, wazige beelden en veel bewegingen – kijken we precies door de ogen van de getormenteerde schilder en zien we zijn verwarde geest steeds verder achteruit gaan.

Van Gogh was ongetwijfeld één van de grootste kunstenaars van de 19^e eeuw maar de erkenning voor zijn werk kwam pas veel later. Ondanks zijn zieke geest is hij lucide genoeg om te begrijpen dat er een andere kunststroming op komst is, dat het impressionisme op zijn einde loopt. Van Gogh probeert niet meer zijn waarneming te schilderen, maar wel zijn gevoelens en gedachten en dit door gebruik te maken van kleuren en vormen. Op sommige momenten begrijpt hij niet dat de anderen niet zien dat zijn schilderijen iets met de mensen doen, dat het kunstwerken zijn.

Naast de geweldige acteerprestatie van Dafoe en het knappe camerawerk helpt ook de muziek ons begrijpen hoe Van Gogh in de wereld stond. Ondanks dat ik niet echt een fan ben van hem, vind ik deze film zeker een aanrader. Op ImdB krijgt hij een score van 6.9 en op Rotten Tomatoes krijgt hij 80%.

Zoeken naar “De Mol”…

Vorig weekend was een echt “Mollenweekend” met de ontknoping van de Nederlandse en de start van de Vlaamse reeks. Ik vind het een ongelooflijk leuk programma!

Zaterdag volgden we de ontknoping van het 19^e seizoen op de Nederlandse televisie. “Wie is de Mol?” speelde zich dit jaar af in Colombia. Bij onze noorderburen wordt sinds de vijfde reeks met bekende Nederlanders gespeeld, maar vermits ik nooit naar de Nederlandse televisie kijk, kende ik er niemand van behalve dan onze landgenote Evi Hanssen (die spijtig genoeg als eerste het spel moest verlaten). Journaliste Merel Westrik bleek een heel goede mol te zijn want er werd slechts 10.150 euro verdiend. In Nederland worden er – in tegenstelling tot de Vlaamse editie – “bondjes” gesloten en dat terwijl ze elkaar niet vertrouwen 🙂 . Gelukkig gebeurde dat dit jaar al minder dan vorig jaar! De slotaflevering met de ontknoping was een groots opgezet evenement in het Vondelpark in Amsterdam, maar lang niet zo spannend als de ontknopingen in Vlaanderen.

Zondag ging dan de 7^e Belgische editie van “De Mol” van start in Viëtnam. In Vlaanderen zijn de deelnemers geen bekende mensen. Eerlijk gezegd – chauvinistisch als ik ben – vind ik de Vlaamse editie veel beter gemaakt dan de Nederlandse. Deze keer startte de reeks wel heel speciaal: er bleek immers nog geen Mol te zijn want die moest nog gekozen worden… Van een grote verrassing gesproken! Bovendien moest er ook nog niemand het spel verlaten. Ik ben benieuwd naar de volgende afleveringen.
Om nu al op een Mol te gokken, vind ik eigenlijk haast onmogelijk. Toch ga ik al een gokje wagen en zet in op Axel….

En jij, volg jij De Mol?

 

6e editie: https://genieteninstijl.wordpress.com/2018/04/24/zondagavond-in-cafe-de-mol/

5e editie: https://genieteninstijl.wordpress.com/2017/03/17/de-mol-nadert-de-ontknoping/

4e editie: https://genieteninstijl.wordpress.com/2016/03/10/de-mol/

Morgen danst Hanne voor de laatste keer op Canvas

Vorig jaar keken heel wat mensen in Vlaanderen naar “Thomas Speelt het Hard”, waarin Thomas Vanderveken een muzikale uitdaging aanging en een jaar lang oefende om het pianoconcerto van Edvard Grieg te spelen samen met het Brussels Philharmonic in de Gentse Bijloke.
Om cultuur dichter bij de mensen te brengen, besloot Canvas dit jaar ballet in de kijker te zetten. Hanne Decoutere, nieuwsanker op Eén, zette haar zinnen op het dansen van de balkonscène uit Romeo en Julia in een choreografie van Jean-Christophe Maillot van Les Ballets de Monte Carlo.

Vanaf 15 januari volg ik iedere dinsdagavond het traject dat Hanne gedurende één jaar aflegde. Het was haar meisjesdroom om prima ballerina te worden bij een gerenommeerd balletgezelschap. Vanaf haar zesde volgde ze balletles in Zonhoven. Hanne is intussen 39 jaar en danste de laatste 15 jaar nog amper. Ze plande haar balletlessen in tussen haar werk als nieuwsanker en haar leven als vrouw en moeder van twee kleine kinderen. We zagen Hanne zoals we haar niet kenden. Het nieuwsanker maakte kennis met de veeleisendheid van ballet op topniveau. Haar traject ging dan ook gepaard met ontzettend hard werken, pijn, blessures en revalidatie. Gelukkig kreeg ze goede ondersteuning.

Vermits ze de choreografie van Jean-Christophe Maillot wilde dansen, moest ze naar Monaco om zijn toestemming te vragen. Later moest ze er samen met haar danspartner Gabor Kapin van Ballet Vlaanderen de balkonscène gaan dansen om te zien of het goed genoeg was volgens Maillot om op de planken vertoond te mogen worden. Maillot gaf zijn toestemming maar het was wachten tot de dag ervoor om te weten of Hanne de balkonscène op pointes zou mogen dansen of niet!

Op 12 februari was het dan de grote dag! Hanne danste in het Concertgebouw in Brugge na een avondvullend dansprogramma de balkonscène uit Romeo & Julia. Toen ze er een jaar geleden aan begon, leek het een onmogelijke opdracht! Toch is het haar gelukt dankzij haar doorzettingsvermogen. Zo zie je maar dat als je door iets gepassioneerd bent en dat heel graag wilt, iets waarvoor je bereid bent keihard te werken, je het vaak kan bereiken. Het is onwaarschijnlijk dat een vrouw van 38 en moeder van 2 kinderen die jaren amper gedanst heeft, zo’n prestatie kan neerzetten. Knap, Hanne! Morgen kijken we naar de laatste aflevering, maar ik weet nu al dat ik de dinsdagavonden ga missen…

Miss België 2019 Elena Castro Suarez komt weer uit Antwerpen!

Zaterdagavond keken we naar de 90^e editie van de verkiezing van Miss België, die opnieuw plaatsvond in het Plopsatheater in De Panne. Het evenement werd uitgezonden op Ment TV in Vlaanderen en op AB3 in Wallonië. Ik was benieuwd wie Angeline Flor Pua zou opvolgen…

De Vlaamstalige presentatie gebeurde spijtig genoeg niet meer door Veronique De Kock, maar door Virginie Claes. Virginie was de eerste Miss België onder Darline Devos (in 2006).
In de jury zaten o.a. Ilse De Meulemeester (Miss België 1994, 6^e op Miss World en nog altijd een supermooie vrouw), Annelien Coorevits (Miss België 2007) en Nina Derwael.

Normaal moesten 30 meisjes het tegen elkaar opnemen, maar dit jaar waren het er maar 29. Eentje was helaas ziek, wat moet dat meisje gebaald hebben…

De uitslag zou erg dicht bij elkaar gelegen hebben, maar het kroontje ging uiteindelijk naar Elena Castro Suarez. Deze 18-jarige met Spaanse roots kreeg tranen in de ogen toen haar naam werd afgeroepen. Elena droomde als klein meisje al van het kroontje van Miss België! Ze volgt een opleiding rechtspraktijk, maar gaat haar studies een jaartje onderbreken om haar te focussen op haar Miss-jaar. Eerder werd ze ook al uitgeroepen tot Miss Charity.

Ik had haar niet als nieuwe Miss België getipt, maar ik heb er dit jaar blijkbaar geen goed zicht op. De meisjes uit mijn top drie waren wel bij de laatste twaalf, maar grepen allemaal naast het kroontje!

Elena is de zesde Vlaamse Miss België op rij en de vierde Antwerpse in vijf jaar tijd. De mooiste meisjes van België wonen dus duidelijk in Antwerpen 😊!

Hebben jullie gekeken naar de verkiezing van Miss België?

Filmreview: Mary Poppins Returns

Vorige week gingen we kijken naar Mary Poppins Returns. Wij opteerden voor de originele versie, maar je kan de film natuurlijk ook in het Nederlands gaan bekijken. Het is ondertussen alweer 54 jaar geleden dat Julie Andrews de legendarische rol van de Britse supernanny speelde.

Deze keer geeft Emily Blunt gestalte aan Mary Poppins, die net als in de eerste film uit de hemel komt neergedaald aan een paraplu! Naast Blunt zien we ook nog Colin Firth, Meryl Streep en Angela Lansbury. De film – die 130 miljoen dollar kostte – werd geregisseerd door Rob Marshall, de Amerikaanse musicalspecialist die we kennen van o.a. Chicago. Terwijl de originele Mary Poppins zich afspeelde in Londen rond 1910, komen we met Mary Poppins Returns in de jaren ’30 terecht.

Michael en Jane Banks, de kinderen uit de eerste film, zijn ondertussen volwassen. Michael is weduwnaar geworden en heeft drie kinderen. Alsof dit alles nog niet moeilijk genoeg is, probeert de bankdirecteur, gespeeld door Colin Firth, ook nog beslag te leggen op zijn huis. Mary Poppins wordt opnieuw de nanny en neemt de kinderen mee in een kleurrijke fantasiewereld met vrolijke deuntjes.

Ik vond het wel spijtig dat er geen enkel liedje uit de originele film hernomen werd.
Een sequel is bijna nooit zo goed als het origineel. Onlangs konden we dat nog eens vaststellen bij Mama Mia! Here we go again en ook Mary Poppins Returns vind ik minder dan de eerste film.
Toch geeft deze film je een warm gevoel en is het een mooie film om in deze tijd van het jaar te zien.

Boekreview: De Blue Zones Methode – Dan Buettner

Een tijdje geleden leerde ik via “Open Keuken” van Sandra Bekkari “De Blue Zones” kennen. Ik was er erg door geïntrigeerd en schafte me het boek van Dan Buettner aan.

De Blue Zones zijn vijf plaatsen op de wereld waar mensen merkelijk gezond ouder worden dan elders in de wereld. Deze plaatsen zijn Ikaria (Griekenland), Okinawa (Japan), Ogliastra (Sardinië), Loma Linda (California) en Nicoya (Costa Rica).Het geheim van een lang en gezond leven zou berusten op gezonde voeding, lichte beweging, een hechte gemeenschap, een stressvrij leven en een doel hebben als je ’s morgens opstaat. Het blijkt dat de gezonde voedsel- en lifestylekeuzes die de mensen in de Blue Zones maken automatisch voortvloeien uit de omgeving.

Het boek is opgebouwd uit vier delen.
In het eerste deel maken we kennis met de verschillende Blue Zones, met hun eetgewoonten en een aantal andere factoren die er bijdragen tot een gezond en lang leven.
Deel twee werpt een blik op hoe het Blue Zones concept werd toegepast in een aantal steden. We zien dat gezondheidsgewoonten aanstekelijk werken (zijn er rondom jou veel mensen met overgewicht/rokers, dan is de kans groot dat jij dat ook hebt/doet).
In het derde deel worden er tips gegeven hoe je die regels kunt invoeren in je leven.
Het vierde deel bevat een aantal recepten.

Een aantal tips:

• Ontbijt als een koning, lunch als een prins en dineer als een bedelaar
• Kook thuis en reserveer uit eten gaan voor speciale gelegenheden (zo heb je controle over de ingrediënten en het vergt ook lichte activiteit)
• Stop met eten als je voor 80% voldaan bent
• Mensen in de Blue Zones eten niet alleen om te leven, ze leven ook om te eten. Geniet van je eten en weet dat je lichaam een herstellend vermogen bezit na af en toe een verwennerij
• Eet meer plantaardig voedsel en maximum 2x/week vlees
• Eet minder zuivel en suiker en maximum 3 eieren per week
• Eet elke dag minstens 3 superfoods te kiezen uit: bonen, bladgroenten, zoete aardappel, noten, olijfolie, haver, gerst, fruit, kurkuma, groene thee of kruidenthee
• Natuurlijke lichamelijke beweging overdag is veel beter dan ’s avonds een uur naar de sportschool te gaan
• Richt je eigen omgeving in zodat de Blue Zones keuzes altijd de makkelijkste keuzes gaan zijn
• Schep het eten in de keuken op en gebruik geen te grote borden
• Vervang electrische apparaten door handmatige (vb. klopper ipv mixer)
• Zet een schaal vers fruit op een strategische plaats
• 8 uur slaap per nacht en een middagdutje van 30 minuten zouden ideaal zijn
• De slaapkamer moet koel (18°), stil en donker zijn
• Geen televisie, computer of smartphone in de slaapkamer

Wat ik vond van het boek? Eigenlijk koesterde ik erg hoge verwachtingen en bleef daardoor misschien wel een beetje op mijn honger zitten. Er stonden voor mij niet echt veel  nieuwe dingen in.  Wat ik echter zeker meeneem is meer bonen te eten want dat is iets dat bij ons niet zo vaak op tafel komt. Leuk om te lezen was dat lichte beweging overdag eigenlijk belangrijker en beter is dan een uur te gaan sporten! Gerechtjes heb ik nog niet gemaakt uit het boek want op het eerste gezicht spraken die me niet echt aan.

 

Filmreview: Girl

“Girl” is het filmdebuut van de 27-jarige Gentenaar Lucas Dhont. Hij schreef het script samen met Angelo Tijssens en is tevens de regisseur van de film.
Op 12 mei was de première op het Filmfestival in Cannes. “Girl” kreeg er een staande ovatie die 25 minuten aanhield en won vier prijzen, waaronder de Caméra d’Or (beste debuutfilm) en beste acteerprestatie (Victor Polster).
Victor Polster is een 16-jarige Belgische jongen die nog school loopt aan de Koninklijke Balletschool in Antwerpen. In “Girl” – ook zijn filmdebuut – speelt hij de rol van Lara, een transgender ballerina in opleiding.
De film is gebaseerd op het leven van Nora Monsecour, eveneens een toekomstige balletdanseres.
Ze voelde zich als kind al een meisje in het lichaam van een jongen. De film is echter geen exacte verfilming van haar leven.

Lara is een 15-jarig transgender meisje dat met haar vader en broer net is verhuisd. In haar familie heeft ze niet veel problemen om als meisje aanvaard te worden, maar op haar nieuwe school – de Koninklijke Balletschool – is dit soms niet zo evidend. Daarnaast heeft ze ook een serieuze achterstand in de zware dansopleiding. Tot nog toe volgde ze balletles bij de jongens en die oefenen op andere facetten dan de meisjes. Toch is Lara vastbesloten om haar achterstand weg te werken met alle lichamelijke ongemakken die daarbij komen kijken. Daarnaast volgen we ook haar transitie en zien we dat ze het heel moeilijk heeft met de hormoonbehandeling, die in haar ogen niet snel genoeg gaat.

Het is een heel mooie en gevoelige film, waarin we getuige zijn van de prachtprestatie van Victor Polster. De jonge acteur zet Lara enerzijds erg fragiel neer, maar anderzijds ook heel krachtig.
Ik vind het schitterend dat een jongen van 16 jaar die rol zo mooi kan vertolken. We zijn getuige van Lara’s dagelijkse innerlijke en uiterlijke strijd. De dansprestatie is heel sterk, maar het is vooral het gevoelsleven van Lara dat fantastisch wordt neergezet.

Filmreview: Niet schieten

 

Zondag gingen we kijken naar “Niet Schieten”, de nieuwste film van Stijn Coninx. De  waargebeurde feiten kon je reeds lezen in het boek “Niet schieten, dat is mijn papa!” van David Van de Steen en Humo-journaliste Annemie Bulté. Van de Steen heeft er zelf op toegekeken dat het verhaal waarheidsgetrouw werd verfilmd. Een tijdje geleden kwam het dossier rond de Bende van Nijvel opnieuw in het nieuws toen een ex-rijkswachter op zijn sterfbed bekende dat hij de “Reus” van de Bende zou geweest zijn.

Op 9 november 1985 overleefde David Van de Steen als enige van zijn gezin de bloedigste overval van de Bende Van Nijvel, namelijk die op de Delhaize in Aalst. Voor zijn ogen werden zijn ouders en zijn zusje doodgeschoten, hijzelf werd in het been geraakt. Na het drama werd David door zijn grootouders opgevangen. Oma Metje (gespeeld door Viviane De Muynck) wil alles zo snel mogelijk vergeten, terwijl opa Petje (weergaloos vertolkt door Jan Decleir) op zoek gaat naar antwoorden…

Ik heb de tijd van de Bende van Nijvel zelf meegemaakt. In die periode ging ik ’s avonds of in het weekend niet naar de Delhaize uit veiligheidsoverwegingen (en ik was toen zeker niet de enige).
Het is hallucinant dat na meer dan 30 jaar de daders nog steeds niet gevat zijn. Voor de overlevenden en nabestaanden moet niet enkel de overval verschrikkelijk geweest zijn, maar ook de manier waarop het onderzoek is gevoerd.

Decleir en De Muynck spelen de rollen van Petje en Metje voortreffelijk. Jan Decleir zet echt een indrukwekkende vertolking neer, hij is zonder twijfel één van de beste acteurs van Vlaanderen. Louis Talpe (papa van David) en Jonas Van Geel (de volwassen David) konden mij dan weer niet echt overtuigen. Ik vind “Niet Schieten” een film die zeker het bekijken waard is.

Wat is de laatste film die jullie in de bioscoop gezien hebben?