Filmreview: Niet schieten

 

Zondag gingen we kijken naar “Niet Schieten”, de nieuwste film van Stijn Coninx. De  waargebeurde feiten kon je reeds lezen in het boek “Niet schieten, dat is mijn papa!” van David Van de Steen en Humo-journaliste Annemie Bulté. Van de Steen heeft er zelf op toegekeken dat het verhaal waarheidsgetrouw werd verfilmd. Een tijdje geleden kwam het dossier rond de Bende van Nijvel opnieuw in het nieuws toen een ex-rijkswachter op zijn sterfbed bekende dat hij de “Reus” van de Bende zou geweest zijn.

Op 9 november 1985 overleefde David Van de Steen als enige van zijn gezin de bloedigste overval van de Bende Van Nijvel, namelijk die op de Delhaize in Aalst. Voor zijn ogen werden zijn ouders en zijn zusje doodgeschoten, hijzelf werd in het been geraakt. Na het drama werd David door zijn grootouders opgevangen. Oma Metje (gespeeld door Viviane De Muynck) wil alles zo snel mogelijk vergeten, terwijl opa Petje (weergaloos vertolkt door Jan Decleir) op zoek gaat naar antwoorden…

Ik heb de tijd van de Bende van Nijvel zelf meegemaakt. In die periode ging ik ’s avonds of in het weekend niet naar de Delhaize uit veiligheidsoverwegingen (en ik was toen zeker niet de enige).
Het is hallucinant dat na meer dan 30 jaar de daders nog steeds niet gevat zijn. Voor de overlevenden en nabestaanden moet niet enkel de overval verschrikkelijk geweest zijn, maar ook de manier waarop het onderzoek is gevoerd.

Decleir en De Muynck spelen de rollen van Petje en Metje voortreffelijk. Jan Decleir zet echt een indrukwekkende vertolking neer, hij is zonder twijfel één van de beste acteurs van Vlaanderen. Louis Talpe (papa van David) en Jonas Van Geel (de volwassen David) konden mij dan weer niet echt overtuigen. Ik vind “Niet Schieten” een film die zeker het bekijken waard is.

Wat is de laatste film die jullie in de bioscoop gezien hebben?

Advertenties

Filmreview: Mama Mia! – here we go again

De eerste Mama Mia! was een daverend succes. Een vervolg kon niet uitblijven… Toch liet deze tweede film tien jaar op zich wachten. Uiteindelijk kwam ook Meryl Streep aan boord, zij het in een uiterst beperkte rol.

Mamma Mia! – Here We Go Again werd in tegenstelling tot de eerste Mamma Mia! – die opgenomen werd op het Griekse eiland Skopelos – gedraaid op het Kroatische eiland Vis en in de Shepperton Studios in Surrey (Engeland).
De eerste film ging over de zoektocht van Donna’s dochter Sophie naar haar vader. In de tweede prent staat het leven van Donna – die een jaar geleden overleed – centraal. De film start met de voorbereidingen van de heropening van het hotel van Donna. Sophie gaat het nu uitbaten onder de naam ‘Hotel Bella Donna’. We komen te weten hoe de jonge Donna op het eiland is terechtgekomen en hoe ze de drie vaders van Sophie ontmoette…  De originele castleden konden de vertolkingen van de jongere versies van hun personages uiteraard niet op zich nemen. De jonge Donna werd op een voortreffelijke wijze vertolkt door de bloedmooie Lily James. Ook de andere jonge acteurs werden zeer goed gecast. Op het einde verschijnt ook Donna’s moeder, gespeeld door Cher (die in werkelijkheid slechts 3 jaar ouder is dan Meryl Streep!) Cher brengt in haar eerste filmrol in acht jaar op geheel eigen wijze de monsterhit “Fernando”.

De film – die van 17 juli in de zalen speelt – duurt 120 minuten. Hij werd geregiseerd door Ol Parker die o.a. ook The Best Exotic Marigold Hotel maakte. Op Imdb kreeg de film 7.3 en op Rotten Tomatoes 80%.

Mama Mia! – here we go again is een leuk vervolg op de eerste film, die ik persoonlijk toch beter vond. Ook indien je Mama Mia! niet gezien hebt, zal je toch van deze nieuwe release kunnen genieten. Ondanks dat de jonge garde het heel goed doet, misten we toch Meryl Streep en de rest van de topcast uit de eerste prent (hoewel ze allemaal nog wel een kleine rol spelen). Uiteraard komen de bekende ABBA-klassiekers aan bod, maar ook een aantal van hun minder bekende nummers passeren de revue. Deze film is bij momenten echt wel “over de top” en “kitcherig”, maar het is een feelgoodfilm die je moet gezien hebben als je van ABBA houdt!

Girlpower in Ocean’s Eight

Zaterdag gingen wij naar Ocean’s 8 kijken. De film was in wereldpremière gegaan op 5 juni in New York. In België kan je hem zien sinds 13 juni en in Nederland vanaf 21 juni.
De eerste Ocean’s film dateert al van 1960 met Frank Sinatra en Dean Martin in de hoofdrollen. In 2001 kwam Ocean’s 11 uit met George Clooney, Brad Pitt en Matt Damon. In 2004 volgde Ocean’s 12 en in 2007 Ocean’s 13.
Ook deze film is opgebouwd op dezelfde manier: een grote diefstal waarvoor verschillende mensen nodig zijn en waarbij samenwerken hét sleutelwoord is. Het grote verschil is dat in deze prent beroep werd gedaan op een volledig vrouwelijke topcast.

Het hoofdpersonage is Debbie Ocean (Sandra Bullock) – zus van bendeleider Danny Ocean – die na vijf jaar vrijkomt uit de gevangenis. Daar beraamde ze het geniale plan om de Toussaint – een ketting van Cartier ter waarde van 150 miljoen – te stelen tijdens het Met Gala. Om dit plan uit te voeren heeft ze echter nog een aantal dames nodig. Deze rollen worden vertolkt door o.a. Cate Blanchett, Anne Hathaway en Rihanna. In de film zien we naast de filmcast ook nog enkele bekende gezichten voorbij komen op het Met Gala (Serena Williams, Heidi Klum, Kim Kardashian,…). Naast de diefstal wil Debbie ook nog afrekenen met haar ex-vriend Claude Becker door wie ze in de gevangenis belandde.

De ketting waar de film om draait werd in 1931 ontworpen door Jacques Cartier voor een Indiase koning. Uiteraard is het niet het echte sieraad dat in de film wordt gebruikt, maar een kopie die iets kleiner is (eveneens gemaakt door Cartier). Volgens de film wordt de ketting al vijftig jaar in een kluis bewaard, maar in werkelijkheid is ze al tientallen jaren vermist!

Op Rotten Tomatoes behaalde Ocean’s 8 een score van 68 en op IMDb 6.3. Ik kan niet zeggen dat Ocean’s 8 een fantastische film was, maar hij was zeker niet slecht. Het was een leuke film voor een ontspannende namiddag of avond waar regelmatig mee kon gelachen worden!

Op één – Hoe doet België het?

Vanaf 25 april heb ik iedere woensdag met heel veel plezier gekeken naar het nieuwe programma “Op één” van Kobe Ilsen. Daarin peilt hij aan de hand van interviews met gewone mensen en op basis van internationale lijsten (van betrouwbare instanties) hoe België het doet. Op acht verschillende vlakken vergelijkt hij ons land met andere landen: gezondheid, onderwijs, wonen, veiligheid, werk, relaties, afval en voetbal. Telkens trekken hij en zijn cameraploeg naar een land dat bovenaan op een lijst staat en naar een land dat er onderaan bengelt. Daarna wordt gekeken hoe België het doet.

We klagen nogal vaak en daardoor lijkt het wel alsof we het hier niet goed hebben. Het programma haalt er echter de cijfers bij. Een aantal keren ben ik toch wel geschrokken want een aantal dingen die we veronderstellen, kloppen eigenlijk helemaal niet. Zo bleek dat de aankoopprijs van een huis bij ons eerder aan de lage kant ligt 😊! In diezelfde uitzending zagen we ook hoe klein ze in Japan wonen. Er werd een schreinend geval getoond van een man die in een “kist” leeft en onderstaand kan je het interessante voorbeeld bekijken van hoe een architect daar een kleine ruimte optimaal benut.

https://www.een.be/op-een/zo-maak-je-het-beste-van-een-klein-appartement

In verschillende uitzendingen liet Kobe zijn emoties ook duidelijk toe, iets wat we niet zo vaak op televisie zien. Verder kan ik me ook voorstellen dat zijn familie en die van zijn cameraploeg vaak ongerust zijn geweest. Ik mag er niet aan denken dat één van mijn kinderen naar het Iraakse Mossul zou gaan… Woensdag is het spijtig genoeg al de laatste aflevering en die gaat uiteraard over voetbal. De dag erna start immers het WK, alvast een mooie afsluiter.

Ondanks de soms harde realiteit is het toch geen zwaar en saai programma geworden. Het bleef ontspannende televisie en na het zien ervan besef ik nog beter hoe goed we het hier in België hebben!

Love, Simon – avant-première in Kinepolis Antwerpen

Zaterdag gingen we naar de avant-première van de romantische komedie Love, Simon. Mijn jongste dochter had hier tickets voor weten te bemachtigen.

Bij onze aankomst in Metropolis kregen we een polsbandje om (waarmee we na de vertoning op de foto konden met Tinne Oltmans én waarmee we gratis naar het toilet konden 😊). Bij het betreden van de bioscoopzaal kregen we elk nog een pakje Oreo’s. Daarna kondigde Zoë Van Gastel Tinne Oltmans aan en na een woordje van deze laatste en een gezamenlijke foto met de ganse zaal ging de film van start!

Love, Simon gaat over Simon Spier, een jongen die worstelt met zijn coming-out. Na de online outing van een medestudent onder het pseudoniem ‘Blue’ gaat het verhaal echt van start. Simon out zich tegenover Blue, maar enkel online en anoniem. Hij wordt verliefd op Blue en gaat op zoek naar hem. Dit wordt echter danig bemoeilijkt wanneer hun emailverkeer door een andere student online gelekt wordt…

De film is gemaakt naar het boek “Simon vs. the Homo Sapiens Agenda” van Becky Albertalli uit 2015. In de Verenigde Staten kan je de film sinds maart bekijken, maar bij ons pas komt hij pas uit op 20 juni en de week ervoor in Nederland. Love, Simon kreeg 8.1 op IMDB en 92% op Rotten Tomatoes. Het beloofde dus een erg goede film te worden…

Dit is ook de eerste film die rond dit thema gemaakt werd door een grote Amerikaanse filmstudio (20th Century Fox). Blijkbaar hebben – zelfs in 2018 – nog heel wat jongeren het moeilijk met hun geaardheid. Deze film geeft hen duidelijk de boodschap dat ze na hun coming-out nog steeds dezelfde persoon zijn. Bovendien benadrukt de film hoe belangrijk het is dat ze zelf kunnen beslissen wanneer en hoe ze het aan de anderen vertellen. Hopelijk kan deze film hen een hart onder de riem steken.

Wij vonden het alvast een erg goede film. Na de film ging Tinne nog op de foto met diegenen die dat wensten, maar dat lieten wij aan ons voorbij gaan.

Zondagavond in Café De Mol

Als trouwe fans van De Mol wilden we graag eens naar Café De Mol en zondag was het zover!
We werden verwacht bij Woestijnvis in Vilvoorde tegen 17.30 uur en het einde was voorzien rond 22.15 uur. Op voorhand kregen we nog een mail waarin vermeld stond waar we konden parkeren en dat we rekening moesten houden met het feit dat het erg warm zou zijn in de studio.

Toen we aankwamen kregen we een contractje dat we moesten ondertekenen om toelating te geven de opgenomen beelden te gebruiken. Op alle tafels stond chips klaar en drankjes mochten we zelf uit de frigo nemen. Vervolgens kregen we ook een plastiek zakje om onze smartphones in te steken die we dan bij het binnengaan van de studio moesten afgeven. Dit was om te vermijden dat we informatie zouden doorspelen (wat een vertrouwen 😉 ) Spijtig want ik had hier graag een foto van mezelf in het decor van Café De Mol gedeeld!  Het werd dus een foto van het opgenomen televisieprogramma.

Eens de studio binnen kregen we allemaal een plaatsje en werden onze glazen en de versnaperingen regelmatig bijgevuld. Er hing een leuke en ongedwongen sfeer en ook de presentatoren Gilles Van Bouwel en Frances Lefebure kwamen heel sympathiek over. We keken eerst samen naar de aflevering van De Mol. Daarna was er een pauze en konden we buiten wat afkoelen (wat was dat nodig!). Vervolgens begon de opname van Café De Mol met als gasten James Cooke en Issabel (voormalig kandidate van De Mol in 2016 – de reeks waarin Gilles de Mol was). James denkt dat Pieter de Mol is en Issa gokt op Joke. Ikzelf verdenk Pascale al een hele tijd. Eventjes heb ik ook aan Katrien gedacht, maar dat was dus niet zo 😊

Kijken jullie naar “De Mol” en wie verdenken jullie?

Blind Getrouwd… de ontknoping

Het derde seizoen van Blind getrouwd is bijna helemaal afgelopen. Drie jaar geleden was ik van plan om enkel naar de eerste aflevering van het programma te kijken omdat ik erg nieuwsgierig was. Het was voor mij erg vreemd dat er zou getrouwd worden zonder dat de partners elkaar ooit ontmoet hadden. Ik vroeg me af of de programmamakers een programma wilden maken dat uit was op sensatie… Ondertussen ben ik een trouwe fan van “Blind Getrouwd”! Maandag zijn we te weten gekomen welke koppels “ja” zegden tegen elkaar in plaats van tegen het wetenschappelijk experiment en volgende week zien we hoe het nu met hen gaat.

Vorig jaar hebben we gemerkt dat het in de loop van het experiment kan verkeren… Het had me toen niet verbaasd dat Nuria in de trouwzaal “neen” zou gezegd hebben tegen Stijn en nu een jaar later hebben ze een zoontje!
Totaal het tegenovergestelde speelde zich in deze editie af tussen Marjolein en Mike. In de eerste aflevering spatten de vonken eraf, maar na een paar afleveringen hing er een ijzige sfeer tussen beiden. En voor de vraag kwam of ze getrouwd bleven, waren ze al apart gaan wonen. Hier was dus al geweten dat het antwoord “neen” zou zijn.

Frie en Toon hadden volgens de wetenschappers de hoogste slaagkans, namelijk 96%. Iedereen verwachtte een “ja” wat ook gebeurde. Vraag of ze nu nog samen zijn… ik denk het wel.

Bij Esther en Tim spatten de vonken er niet af, maar toch was ik er praktisch zeker dat ook hier een wederzijdse “ja” ging komen. Of ze nu nog samen zijn… ook hier ben ik positief.

Lieve en Aljosja konden het erg goed met elkaar vinden, maar was dat genoeg om door te gaan? De “ja” van  Aljosja was niet onverwacht maar of Lieve ermee door zou gaan, was voor mij minder duidelijk. Uiteindelijk kwam van dit goedlachse koppel toch een “ja”. Of ze nu nog samen zijn… ik denk het niet…

En tenslotte Wendy en Damiano, het paar dat iedereen in Vlaanderen waarschijnlijk wel kent …  Bij Damiano waren er geen vonken te bespeuren, al gaf hij blijkbaar wel veel om Wendy en wilde haar vooral niet kwetsen. Dus ook hier tot Wendy’s spijt een “neen”.

Uiteindelijk vind ik het een geslaagd experiment. Drie op de vijf koppels besloten getrouwd te blijven. Benieuwd hoeveel er maandag nog een paar zijn…

Hebben jullie “Blind Getrouwd” gevolgd?

Film: The Post

Al een tijdje wilde ik de film “The Post” gaan bekijken, maar iedere keer kwam er weer iets tussen. Tot we zaterdag naar UGC Antwerpen trokken waar “The Post” gelukkig nog geprogrammeerd stond.

Steven Spielberg vertelt het waargebeurde verhaal van “The Pentagon Papers”. De hoofdrollen worden vertolkt door Meryl Streep en Tom Hanks. De film kreeg een Oscarnominatie voor beste film en beste actrice, maar kon helaas geen beeldje in de wacht slepen.

Katherine “Kay” Graham – gespeeld door Meryl Streep – staat aan het hoofd van The Washington Post. De uitgeverij werd opgericht door haar vader en verdergezet door haar man, tot deze zelfmoord pleegde en zij de touwtjes in handen kreeg. Ze werd de eerste vrouwelijke krantenuitgever in Amerika.

Daniel Ellsberg lekte in 1971 documenten waaruit bleek dat de regeringen van president Nixon en zijn voorgangers de bevolking bewust verkeerd hadden geïnformeerd. Deze Pentagon Papers toonden aan dat de Vietnamoorlog niet kon worden gewonnen en dat er mensenlevens werden opgeofferd om geen gezichtsverlies te lijden.

Nadat The New York Times een publicatieverbod krijgt, moeten Kay en haar hoofdredacteur Ben Bradlee – gespeeld door Tom Hanks – een moeilijke beslissing nemen: gaan ze over tot publicatie of niet? Bij publicatie volgt misschien een gevangenisstraf en het zou bovendien de toekomst van The Washington Post in gevaar kunnen brengen. De eerste week na de beursgang mochten er immers geen onregelmatigheden gebeuren of de investeerders zouden zich kunnen terugtrekken. Een ontzettend moeilijke beslissing dus…

Kort nadat het Hooggerechtshof met 6 stemmen tegen 3 in het voordeel oordeelde voor persvrijheid en alle kranten en uitgeverijen in het gelijk stelde, ontstond de “Watergate affaire” onder het presidentschap van Nixon.

Spielberg maakte er een erg interessante film van en Meryl Streep, toch wel één van mijn favoriete actrices, zet Kay Graham op een geweldige manier neer! Zo blij dat ik de film nog in de bioscoop heb kunnen zien 🙂

Australian Open 2018

Nadat we vorig jaar naar Roland Garros geweest zijn, ben ik weer helemaal into tennis (niet actief uiteraard 😊). Vroeger volgde ik het tennis op de voet, maar sedert een aantal jaren kon het me niet echt meer boeien (misschien door een gebrek aan goede Belgische spelers)…

Op de Australian Open heeft Elise Mertens een geweldige prestatie neergezet. Nadat ze “down under” reeds voor de tweede maal Hobart op haar naam schreef, geraakte ze op het eerste Grand Slam toernooi van het jaar verrassend ver. Het deed me weer dromen van de tijd waarin Clijsters en Henin mee het vrouwentennis domineerden. Toen stond ik vaak samen met mijn dochters ’s nachts op om de matchen live te volgen. Zo ook nu weer vanaf de kwartfinales. Elise sneuvelde uiteindelijk in de halve finale. Van andere Belgen hadden we meer verwacht; niemand van hen overleefde de tweede ronde, zelfs David Goffin niet (ATP 7).

In de finale supporterden we dan uiteindelijk voor Simona Halep die het spijtig genoeg niet haalde van Caroline Wozniacki. Geen van beiden had ooit al een Grand Slam gewonnen. We hebben Simona in Parijs leren kennen; aangezien we toen niet meer zo goed bekend waren met alle speelsters van het WTA-circuit en ze op de Kids’ Day een geweldige indruk op ons maakte, werd zij al snel de favoriete speelster van mijn dochter Caroline. Simona speelde op de Australian Open in merkloze kledij omdat de onderhandelingen met haar kledingsponsor nog niet afgerond zijn. Ik heb het nooit geweten dat de nummer 1 van de wereld zonder kledingsponsor zit… Ze heeft in China een aantal van haar rode merkloze outfits op maat laten maken. Ondertussen heeft zij als runner up haar eerste plaats moeten afstaan aan Wozniacki.

Simona Halep op Roland Garros (foto door Caroline)

De herenfinale hebben we spijtig genoeg niet kunnen volgen omdat we op weekend waren in Zeeland. ’s Avonds in het nieuws zagen we dat Federer zijn 20e Grand Slam titel op zak had. Wat waren we daar blij om, niemand deed hem dat ooit voor. Fantastisch!

Wat kan ik terug genieten van een heerlijke tennismatch! Ondertussen heb ik opnieuw heel wat spelers/speelsters leren kennen en het is uiteraard altijd prettiger om een match te bekijken van iemand die je kent en graag ziet spelen. Sinds ik vorig jaar de tennismicrobe terug te pakken kreeg, droom ik er heel stilletjes van om ooit eens naar Australië te gaan en daar een wedstrijd mee te pikken…

VERKIEZING MISS BELGIE 2018

De verkiezing van Miss België werd voor het eerst georganiseerd in 1929 door de jonge journalist Jean-Jacques Fortis als promotiestunt voor “Le Soir”. Vanwege het succes werd het een jaarlijkse gewoonte.
In 1969 kwam Cécile Müller aan het roer van de verkiezing van ’s lands mooiste. Cécile wilde vechten tegen het idee dat mooie vrouwen dom zouden zijn. In haar tijd beleefde de Miss België verkiezing haar hoogdagen. Het was toen een groots event dat werd uitgezonden op VTM en RTL. Zo maakten we kennis met Goedele Liekens (1986), Lynn Wesenbeek (1987), Ilse De Meulemeester (1994), Veronique De Kock (1995), Dina Tersago (2001), … Gedurende 35 jaar leidde Müller met ijzeren hand en werd ze zelfs “le Colonel” genoemd.
In 2005 nam Darline Devos de fakkel over. Zij was apotheker van opleiding en volgde specialisaties in dermatologie en cosmetica. Haar droom was immers meewerken aan de schoonheid van de vrouw. Bovendien had ze gedurende negen jaar ervaring opgedaan als voorzitster van de verkiezing “Miss Waregem Koerse”.

Zaterdagavond keek ik dus naar de verkiezing van Miss België 2018. Wat me opviel was dat er nog heel wat lege plaatsen waren in het Plopsa Theater in De Panne. Na even googelen bleek dat een zitje 150 euro kostte. Ik vrees dat dat een te hoge prijs is temeer omdat de verkiezing de laatste jaren veel van haar glans is verloren. Miss België wordt nog steeds rechtstreeks uitgezonden op televisie, maar verhuisde van VTM naar het kleinere FOX. Ook de laureaten van Miss België belandden meer en meer in de anonimiteit. Enkel Annelien Coorevits (2007) is een echt bekend gezicht geworden nadat Devos aan het roer kwam te staan.
Veronique De Kock en haar Waalse collega verzorgden de presentatie. De kandidates droegen tijdens de show o.a. tutu’s van The Tutu Shop en outfits van Caroline Biss. Vroeger was er een bikinidéfilé en daar kwam veel kritiek op, wegens “vrouwonvriendelijk” en “vleeskeuring”. Het gaat echter wel om de verkiezing van het mooiste meisje van het land, met liefst ook nog wat brains, en daarom vond ik dat een bikinioptreden wel thuishoorde in zo een wedstrijd. Dit jaar was het tot mijn verbazing vervangen door een lingeriedéfilé en hier zou ik de kritiek best kunnen begrijpen.

Miss België 2018 werd Angeline Flor Pua, een Antwerpse met Filipijnse roots. De 22-jarige die een opleiding volgt voor piloot kreeg bij de bank een lening van 100.000 euro om haar studie te financieren. Ze wil jongeren duidelijk maken dat je ontzettend veel kan bereiken als je maar doorzet. Angeline was zeker niet mijn favoriete, maar wat ze in de media over zich heen krijgt vanwege haar roots vind ik ongepast

Hoe Darline Devos ook haar best doet, de gloriejaren van Miss België lijken duidelijk voorbij.
Als styliste heb ik me een ook een aantal keren geërgerd, maar daar zal ik hier niet verder over uitweiden.