We zijn net terug van onze trip naar Parijs en hadden drie dagen uitgetrokken voor het tennistoernooi Roland Garros. Het meest indrukwekkende was zonder twijfel het afscheid van de 37-jarige Jo-Wilfried Tsonga.

Vorige maand had hij aangekondigd dat Roland Garros zijn laatste toernooi zou worden. Tsonga kreeg in zijn carrière te kampen met enorm veel blessureleed. Hij was afgezakt tot plaats 297 op de ATP ranking en had van de organisatoren van Roland Garros een wildcard gekregen. Zijn hoogste ranking was de 5e plaats in 2012. Hij klopte tijdens zijn tennisloopbaan Federer en Djokovic elk 6 keer en Nadal 4 keer. Hij was één van de meest geliefde en charismatische Franse tennissers ooit en stond bekend voor zijn aanvallend tennisspel en interactie met het publiek.
Zijn laatste match speelde hij dinsdag tegen de Noor Casper Ruud (8e reekshoofd). Tsonga werd luidkeels aangemoedigd en tijdens de match zelf zong het publiek het Franse volkslied, echt een kippenvelmomentje. In de laatste set liep Tsonga nog een schouderblessure op en kreeg hiervoor een medische behandeling. Hij kon echt niet meer spelen, maar wilde toch niet opgeven. In de tie break scoorde hij geen punt meer (7-6, 6-7, 6-2 en 7-6).


Toen de match gedaan was, kuste hij in tranen het gravel terwijl het dak op court Philippe Chatrier langzaam toeschoof voor de afscheidsceremonie. Hij kreeg een mooie beker voor zijn schitterende carrière en bijdrage aan het Franse tennis. Al de trainers die hem in zijn loopbaan bijstonden, kwamen de baan op, net als zijn ganse familie en enkele van zijn collega’s. Anderen hadden dan weer een videoboodschap opgenomen en als laatste kreeg hij zelf het woord.
Het was een indrukwekkend afscheid waarbij velen een traantje wegpinkten. We zagen hem tijdens een vorige Roland Garros al aan het werk en ook toen was de sfeer fenomenaal, het publiek laaiend enthousiast. Ik vond het heel fijn dat wij dit konden meemaken.