ABBA 1974-2024 : From WATERLOO to the WORLD

Volgend weekend vindt het jaarlijkse Eurovisiesongfestival plaats dat 50 jaar geleden, op 6 april 1974 in Brighton, gewonnen werd door ABBA met het nummer Waterloo! Vroeger keek ik er elk jaar naar en was ik een grote ABBA-fan. Daarom reed ik vorige week naar “Het Domein van de Slag bij Waterloo 1815”, dat niet in Waterloo ligt maar in de Waals-Brabantse buurgemeente Braine L’Alleud (Eigenbrakel in het Nederlands). Sinds 23 september kan je er de tentoonstelling “ABBA 1974 – 2024 : From WATERLOO to the World” bezoeken. Aanvankelijk zou deze expo lopen tot 18 mei, maar wegens groot succes werd ze net verlengd tot 1 september.
Ik kocht enkel een ticket voor de ABBA-tentoonstelling (16 euro) en kon daarmee ook het “Panorama” en de “Butte du Lion” bezoeken. Wil je het ganse museum bekijken, dan betaal je 26 euro.

De naam ABBA is gevormd met de eerste letter van de voornamen van het Zweedse viertal: Agnetha Fältskog, Björn Ulvaeus, Benny Andersson en Anni-Frid Lyngstad. In deze expo word je volledig ondergedompeld in hun muzikale en visuele wereld. Er wordt gestart met een jeugdfoto van elk van de groepsleden en wat informatie vanaf hun geboorte tot het begin van ABBA. De tentoonstelling eindigt met eveneens vier foto’s waarin ze terugblikken op hun carrière. Een aantal belangrijke personen komen ook aan bod; zo zien we o.a. manager Stig Anderson, Inger Svenneke (ontwerpster van de outfits die ze droegen bij het nummer Waterloo en die elk maar 50 euro kostten) en Lasse Hallström (die promofilmpjes voor hen maakte alvorens naar Hollywood te gaan om te werken met oa Julia Roberts en Leonardo Di Caprio). De extravagante kledij die je in de tentoonstelling ziet, werd nagemaakt door de Zwitserse ontwerper Richard Gyver. Gedurende de hele expo word je ondergedompeld in de bekende ABBA songs en op het einde kan je zelfs dansen in een speciale ruimte op hun nummers!

In 1973 namen ze met het nummer Ring Ring deel aan het Melodifestivalen (Zweedse preselectie voor het Eurovisiesongfestival) maar het werd geen succes. Het jaar erna lukte het wel met Waterloo, waarvan meer dan 6 miljoen exemplaren werden verkocht. Het was de eerste van een reeks wereldhits die van ABBA één van de populairste groepen uit de jaren ’70 zou maken.
Tussen 1992 en 2010 zagen we een revival met het verzamelalbum ABBA Gold. Vele internationale sterren brachten een ode aan de Zweedse band en ook speelfilms Mamma Mia! en Mamma Mia! Here We Go Again met Meryl Streep, Pierce Brosnan en Colin Firth in de hoofdrollen, deden het erg goed.

Sinds mei 2022 treedt ABBA elke avond op in de ABBA Arena in Londen in de vorm van digitale avatars. Daarvoor moesten ze in 2020, gekleed in sensorpakken, hun grootste hits nog een aantal keren zingen in een filmstudio in Stockholm. Daarna werd het gedigitaliseerd en getransformeerd in ABBAtars.

Wat heb ik genoten van deze geweldige tentoonstelling, ze katapulteerde me terug naar mijn jonge jaren. De expo belicht in chronologische volgorde hun carrière met op de achtergrond de gekende ABBA songs. Op sommige plaatsen kan je ook bepaalde nummers beluisteren aan de hand van een telefoon (Ring Ring – zie foto) of met een koptelefoon. Daarnaast zijn er ook een aantal filmfragmenten te bekijken.
Nadien ging ik nog even een kijkje nemen in het “Panorama”. De 226 trappen naar de “Leeuw” liet ik aan mij voorbijgaan en stelde mij tevreden met het uitzicht op de heuvel en de leeuw.
Ondertussen had ik honger gekregen en in brasserie Le Bivouac serveerden ze “Special ABBA wattbullar” of gehaktballetjes met huisgemaakte saus, veenbessen en frietjes, helemaal om in de sfeer te blijven.

Domaine de la Bataille, Route du Lion 1815, 1420 Braine-L’Alleud (Eigenbrakel)
Alle informerende teksten zijn in het Frans, Nederlands en Engels
16 euro (Museumpas niet geldig)

Boshyacinten in het Hallerbos

In de media had ik de mooie beelden van het paarse bloementapijt al vaak voorbij zien komen. Deze toenemende aandacht maakt van het Hallerbos de bekendste plek van Vlaanderen om naar boshyacinten te gaan kijken. Duizenden toeristen van over de ganse wereld zouden er jaarlijks naartoe trekken en vorige week dinsdag kwam ik zelfs een aantal groepen Japanners tegen!

Boshyacinten of wilde hyacinten worden door de Hallenaars ook wel “snottebellen” genoemd omdat er slijm uit de stengel loopt. De Engelse benaming “bluebells” vind ik veel mooier klinken. Het Hallerbos is momenteel 542 ha groot en behoort toe aan de Belgische staat. Naast de boshyacinten kan je er ook nog heel wat andere flora en fauna spotten.

In de Griekse mythologie werd de hyacint vernoemd naar de jonge prins Hyacinthus, die werd bemind door de God Apollo. Tijdens een partijtje discuswerpen wordt Hyacinthus dodelijk getroffen en zijn hoofd zou aan zijn lichaam blijven bengelen als een geknakte bloem. Volgens een andere legende zou het bloed van de stervende prins op het gras beland zijn, waarna er op die plaats een paarse bloem verschijnt.

De bloeiperiode van de boshyacint verschilt van jaar tot jaar, maar de tweede helft van april zou ideaal zijn. Dinsdag beloofde een mooie dag te worden en dat was dus het geschikte moment om er eindelijk eens naartoe te gaan. Wat was ik benieuwd en wat waren mijn verwachtingen hoog gespannen. Ik had immers al gelezen over feeërieke en magische beelden, een echt sprookjestafereel,….

Het is voor mij wel eventjes rijden want ik moet helaas de files op de Brusselse ring trotseren. Thuis had ik gezien dat ik mijn wagen best parkeerde op parking 1 aan de Hogebermweg want daar start een gemarkeerde hyacintenwandeling van 4.8 km. De laatste weken heeft het enorm veel geregend en daarom lagen zowel de parkeerplaatsen als de bospaden er heel modderig bij. Hier had ik niet echt bij stil gestaan, anders had ik een paar extra schoenen meegenomen.
In het weekend zou het enorm druk zijn maar op een dinsdagvoormiddag was het gelukkig vrij rustig. De wandelpaden zijn afgespannen met touwen om ervoor te zorgen dat bezoekers geen bloemen vertrappelen of plukken. Als je op een bloembol trapt, duurt het immers vijf jaar alvorens er opnieuw een hyacint groeit.

Het was een prachtige dag en een mooie wandeling  tussen de paarse bloemetjes. Toch had ik er meer van verwacht, maar waarschijnlijk lagen mijn verwachtingen veel te hoog🙈 Of was het door het slechte voorjaar dat de boshyacinten niet zo mooi waren als andere jaren? Of zijn ze misschien al gewoon op hun retour… Ik weet het niet, maar ik ben wel erg blij dat ik ze eindelijk gezien heb! Verder sluit ik ook niet uit dat ik er nog eens naartoe ga als ik in de buurt ben, maar speciaal naar Halle rijden, zal ik niet meer doen.

Gelezen – De Lever – Hans Van Vlierberghe, Anja Geerts,…

In dit boek geven zes leverspecialisten uit het UZ Gent een duidelijke kijk op de lever, één van onze belangrijkste organen. Zonder lever kan je immers niet leven! De bekendste functie is de ontgifting van ons lichaam, het bloed van al onze organen wordt er gezuiverd en daarna naar het hart en de longen getransporteerd.

Als onze levercellen worden beschadigd, krijgt men in eerste instantie een leverontsteking of hepatitis, in een volgend stadium spreken we van leverfibrose of vorming van littekenweefsel en in de laatste fase hebben we te maken met levercirrose. In de eerste twee fasen kan onze lever zich nog perfect herstellen, levercirrose daarentegen is onomkeerbaar. Preventie is zeer belangrijk want leverziektes blijven heel lang onder de radar en symptomen zie je eigenlijk pas bij een vergevorderde levercirrose.

Onze levensstijl heeft een enorme impact op onze lever en vooral alcohol en overgewicht zijn schadelijk. Toch is het een misvatting dat je veel moet gedronken hebben als je levercirrose hebt, net als het feit dat mannen meer mogen drinken dan vrouwen. De nulgrens is voor iedereen de meest veilige. Naast alcohol en leververvetting gaat men in het boek ook dieper in op andere oorzaken die de lever kunnen beschadigen (virussen, kankers, paddenstoelen, medicatie,…) en ook symptomen en onderzoeken komen uitgebreid aan bod, net als levertransplantatie.

Daarnaast staat men ook stil bij een aantal onwaarheden, zoals o.a. dat je tussen twee glazen alcohol een glas water moet drinken. Dit zal de lever niet minder beschadigen, het zal enkel helpen om een kater te vermijden. Andere onwaarheden zijn dat eieren, chocolade en koffie schadelijk zijn voor je lever.

Tot slot werden er nog een aantal tips gegeven voor een gezonde lever, maar dat zijn dingen die we eigenlijk allemaal al weten: een gezond gewicht nastreven, gevarieerd en evenwichtig eten, de inname van alcohol beperken en bij voorkeur vermijden en voldoende bewegen. Ook een jaarlijkse bloedafname om de leverwaarden te controleren werd aangeraden. Voedingssupplementen zouden geen meerwaarde hebben als er geen tekorten in je bloedwaarden zijn vastgesteld.

Dit boek heb ik gelezen nadat ik voor een schimmelinfectie aan mijn vinger drie maanden lang medicatie moest nemen die erg belastend was voor mijn lever. Ik vroeg me af of ik niets extra kon doen om mijn lever te detoxen of te ondersteunen. Blijkt dat dit helemaal niet nodig is want dit kan je alleen door gezond en gevarieerd te eten en geen alcohol te drinken.

De Lever – Alles wat je moet weten over dit levensbelangrijke orgaan
Hans Van Vlierberghe, Anja Geerts, Xavier Verhelst, Helena Degroote, Sarah Raevens, Lore Hoof
Uitgeverij Pelckmans
ISBN 978 94 6337 719 5

Mijn wijnabonnement van Our Daily Bottle stopt 🥹

Voor mijn verjaardag in oktober, kreeg ik van mijn kinderen al twee keer een wijnabonnement van Our Daily Bottle cadeau, een geweldig geschenk waar ik een jaar lang van geniet!

Isabeau Sas, gepassioneerd door wijn, startte in 2016 met webwinkel Our Daily Bottle. Haar missie is mensen lekkere en betaalbare wijnen laten ontdekken en de wereld van de wijn begrijpbaarder maken. Enkele keren per jaar zijn er ook sales en dan kan je lekkere wijnen kopen tegen een aantrekkelijke prijs. Ondertussen werd op de Vlaamse Kaai in Antwerpen ook The Tasting Room geopend, waar je kan proeven en cursussen worden gegeven.

Vroeger kocht ik steeds dezelfde wijn in de supermarkt of bij de wijnhandelaar in mijn buurt, maar ik wilde wel eens iets anders… Dat probleem is ondertussen opgelost! Iedere maand werden er bij mij thuis twee flessen wijn geleverd in een mooie doos. Telkens stond een bepaalde regio in de kijker. De verrassingsbox bevatte een rode en een witte wijn van een familiaal domein met jonge wijnmakers. Deze mensen houden van hun terroir en werken met respect voor natuur en klimaat. Bovendien zat er ook nog een klein wijnmagazine bij zodat je de wijnboer, de wijnstreek en de druivenrassen leerde kennen. Er passeerden al druivenrassen de revue waarvan ik nog nooit gehoord had (bobal, nebbiolo, dornfelder). Als kers op de taart bevatte het magazine ook altijd twee receptjes waarin ofwel de wijn gebruikt werd, ofwel waar de wijn lekker bij paste.

Helaas kreeg ik een tijdje geleden een mail waarin stond te lezen dat ze stoppen met de wijnabonnementen. Zes boxen had ik nog tegoed en daarom kreeg ik de keuze ofwel zelf de wijn kiezen ofwel hen een verrassingspakket laten samenstellen op basis van mijn voorkeuren. Ik besloot om voor het laatste te gaan en vroeg wel naar meer rode dan witte wijn. Enkele dagen later werd mijn bestelling geleverd en de doos bevatte 6 flessen rode, 3 witte wijn en 3 flessen cava (zelfs twee van Belgische makelij). Ik ben heel blij met de keuze, maar wat ga ik mijn maandelijkse verrassingsbox missen!

Wasstrips – een nieuwe manier van wassen

Wasstrips had ik al vaak voorbij zien komen, maar nog nooit zelf gebruikt en daar moest verandering in komen! Op het wereldwijde web bekeek ik de verschillende bedrijven die wasstrips verkochten en ik besloot bij het Nederlandse Briters te bestellen. Ze worden telkens per 100 verkocht en hoe meer je er koopt, hoe voordeliger ze zijn. Ik besloot er 200 aan te kopen en zo betaalde ik nog geen 0.20 euro per wasbeurt. Ik was erg benieuwd…

Wasstrips zijn wasmiddelen in papiervorm waarbij de vloeistof is weggelaten. De kleine doekjes zijn rechthoekig en ultra-geconcentreerd. Het is dus gedaan met zeulen met grote plastic flessen of dozen tijdens de boodschappen. Mijn wasstrips werden thuis geleverd in een bruine envelop met duidelijke gebruiksaanwijzing erop. De strips zijn gemaakt van plantaardige ingrediënten en vrij van microplastics, fosfaten en parabenen. Ook de verpakking bevat geen plastic. Door de kleine verpakking heb je bovendien 96% minder CO2 uitstoot bij het vervoer en zowel de wasstrips als de verpakking zijn biologisch afbreekbaar.

Je legt de wasstrip gewoon op je wasgoed in de trommel en ze lossen volledig op (zelfs in koud water). Ik gebruikte telkens 1 wasstrip en al mijn wasjes waren heel proper. Er staat dat je bij sterk vervuilde was 2 strips kan gebruiken, maar dat was bij mij tot nu niet nodig. Je hebt iedere keer de juiste dosering en van overdoseren is geen sprake meer, iets wat met poeder of vloeibaar wasmiddel een veel voorkomend gegeven is.
De envelop met wasstrips ruikt vrij fel. Als de was echter uit de trommel komt, heeft die een neutrale geur en dat vind ik heel positief. Sommige producten kunnen erg sterk ruiken en daar hou ik niet van. Als je toch een geurtje wil, kan je wasparfum toevoegen.
Ook voor handwasjes zijn de strips geschikt – je snijdt ze dan gewoon in twee – en om mee op vakantie te nemen zijn ze ook superhandig want ze kunnen zelfs in je handbagage!

Ik moet zeggen dat ik het een geweldig product vind! Mijn verschillende traditionele wasmiddelen voor witte, gekleurde en zwarte was heb ik niet meer nodig! Eén enkele envelop met wasstrips vervangt alles! 
Naast het feit dat mijn was proper is, ruikt hij fris (zonder vervelende penetrante geur) en bovendien blijft mijn wasmiddelenbakje proper!

Wat gebruiken jullie voor de was?

Twee dagen naar Oostende in het spoor van James Ensor

Woensdag reed ik met de trein vanuit Antwerpen-Berchem rechtstreeks naar Oostende. In december had ik een 10-rittenkaart gekocht en die moet ik nog opwerken🤣
Bij het verlaten van het station stond Ensor me al op te wachten! “Het Masker van Ensor”, een beeld gemaakt met hooi, stro en riet, van Maxime Van Besien werd ingehuldigd op 28 december 2023 als hulde aan de Oostendse schilder die er 75 jaar geleden overleden is. Dit betekende de start van het “Ensorjaar”.

Ik checkte in bij het centraal gelegen Hotel Du Parc dat begin 2000 werd geklasseerd omwille van zijn historische, artistieke en socio-culturele waarde. Het art deco hotel is sinds juli 2023 terug open na een grondige renovatie. Op het gelijkvloers zien we het art deco interieur van weleer maar de kamers op de verdiepingen zijn hedendaags en voorzien van alle comfort.

Daarna ging ik richting Mu.ZEE waar ik vorig jaar de prachtige tentoonstelling “Anna Boch, een impressionistische reis” bezocht. Ik lunchte in het museumcafé, dat hoogst ongezellig was, en ook de bagel met gerookte zalm die ik er at was droog en niet lekker. De interactieve lezing “Ensor voor de Lens“ stelde mij teleur, net als de tentoonstelling ”Rose, Rose, Rose à mes Yeux!“ Het Mu.zee, dat begin 2025 drie jaar sluit voor een grondige renovatie, was voor mij deze keer geen succes.
In de lezing ontdek ik dat fotografie heel belangrijk was in het leven van Ensor. We kunnen enerzijds zijn levensloop reconstrueren via de talrijke foto’s die van hem genomen zijn en waarop hij nooit glimlacht. Anderzijds gebruikte hij foto’s als inspiratiebron voor zijn schilderijen zoals je hieronder links op de foto ziet.
De tentoonstelling, die nog tot 14 april loopt en ik bezocht aan de hand van een audioguide, gaat over de stillevens in België van de 19^e en de 20^e eeuw met Ensor in de hoofdrol naast andere Belgische schilders. Ensor schilderde vaak schelpen en vissen, bloemen, Chinoiserie en maskers. Ik vond de expo nogal rommelig en miste zijn maskers. Omdat ik het teleurstellend vond, had ik ook spijt dat ik de ganse dag binnen had gezeten terwijl het eigenlijk mooi weer was.

bovenste : Mu.ZEE – onderste : James Ensorhuis

De volgende dag ging ik na een heerlijke strandwandeling naar het James Ensorhuis (ook met audioguide). De rondleiding startte in het bezoekerscentrum, het moderne hoekpand, om te eindigen in het huis waar de moeder van Ensor een souvenirwinkel had en de schilder gewoond en gewerkt heeft tot aan zijn dood.
James Ensor (1860-1949) schilderde meer dan 60 zelfportretten en in meer dan 60 schilderijen duikt hij zelf op. In 1898 zei hij “Ik geloof dat ik een uitzonderlijk schilder ben” en dat zie je aan de zelfzekerheid die hij telkens uitstraalt. Je kan hier naast een aantal reproducties ook echte schilderijen van hem bewonderen. Hij is nooit getrouwd geweest en had geen kinderen, maar zijn familie was uiterst belangrijk voor hem en dat komt uitgebreid aan bod. Ik vond het James Ensorhuis een echte aanrader, maar je moet wel ruim van te voren online tickets reserveren.

Als ik op voorhand geen tickets had gereserveerd voor zowel het Mu.ZEE als het James Ensorhuis, was ik waarschijnlijk niet vertrokken omdat de weersvoorspellingen allesbehalve gunstig waren. Gelukkig hadden ze het bij het verkeerde eind en waren het twee zonnige maar wel winderige dagen. Na de eerste dag, was ik zeker niet enthousiast, maar de tweede dag maakte alles goed en zo is mijn uitje naar Oostende uiteindelijk toch nog meegevallen. Ik kan de “Koningin der Badsteden” steeds meer appreciëren, al blijft Knokke mijn favoriete badstad.

Wij zijn Europa – fototentoonstelling Lieve Blancquaert

Ondertussen heb ik al drie van de zes afleveringen gezien van het programma “Wij zijn Europa” waarin Lieve Blancquaert, samen met haar vriendin Marij, in het voorjaar van 2023 gedurende vijf maanden met een camper doorheen Europa trok.

In het Cultureel Centrum van Mechelen kan je nu de tentoonstelling bekijken van de foto’s die Lieve maakte tijdens deze trip. Deze expo is zonder twijfel één van de hoogtepunten van “Construct Europe”, het Mechels stadsfestival in het kader van het Belgisch voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie.

Blancquaert ontmoette gewone Europeanen uit 27 verschillende lidstaten. Zowel persoonlijke verhalen komen aan bod als maatschappelijke thema’s (smeltende gletsjers, vluchtelingencrisis, wooncrisis,…) Ik herkende ook veel foto’s van de verhalen die ik reeds op televisie zag.

De tentoonstelling is verspreid over vier zalen en de teksten zijn tweetalig (Nederlands en Engels).
In twee zalen kun je de indrukwekkende foto’s bekijken van de Gentse topfotografe.
In een andere zaal staat een installatie die ongeveer een uur duurt. Naast een aantal verhalen die ze vertelt, stelt ze ook tien eenvoudige vragen aan verschillende Europeanen en dit aan de hand van steekkaarten in verschillende talen. De antwoorden werden pas later in België vertaald.
In de laatste zaal zie je persoonlijke filmbeelden van de reis die niet in de televisiereeks te zien zijn.

Zoals altijd bij Lieve Blancquaert, staat ook nu de mens centraal.
Toen we de foto’s bekeken, werden we wel even stil. Vaak zijn we ons niet bewust van de grote verschillen tussen de mensen en wat er zich in sommige Europese lidstaten nog afspeelt.
Bovendien waren we het erover eens dat onze problemen vaak echt luxeproblemen zijn…
Daarnaast zagen we ook heel veel gelijkenissen en hoorden een verbindend Europees verhaal.
Ook vonden we Lieve de ideale persoon om de interviews af te nemen en de verhalen te vertellen. Haar warme uitstraling en rustige stem zorgden ervoor dat je geboeid bleef luisteren en kijken.

Cultureel Centrum, Minderbroederstraat 5, Mechelen
van 16 maart t.e.m. 30 juni van woensdag t.e.m. zondag van 10 tot 18 uur
inkomprijs: 12 euro
naast deze expo en de televisiereeks is er ook nog een boek verschenen

Binnenkijken bij Veilinghuis Bernaerts

Na mijn lunch bij Nordica 31 trok ik richting Veilinghuis Bernaerts waar ik een lezing door Peter Bernaerts zou bijwonen. Momenteel staat hij samen met zijn broer aan het hoofd van het familiebedrijf dat opgericht werd door zijn ouders in 1974. Zijn vader is nog roeper geweest bij veilinghuis Campo&Campo. Aanvankelijk hadden ze een kleine antiekwinkel op de Kartuizersvest in Lier, die nadien verhuisde naar Mechelen, om uiteindelijk in 1994 te stranden in de Verlatstraat op het Antwerpse Zuid. Momenteel is Bernaerts één van de toonaangevende veilinghuizen in België en verkoopt het in meer dan 50 landen.

Een kunstwerk wordt meestal eerst verkocht in een gallerie en komt zo in een kunstcollectie terecht. Als er nadien afstand van gedaan wordt, zal het vaak op een veiling worden aangeboden. Veilinghuizen verkopen dus, in tegenstelling tot galleries, kunst van derden tegen een zo hoog mogelijke prijs. Vaak is dat na een overlijden, een scheiding of een faillissement. Veilinghuizen zijn dienstverleners in de culturele sector en werken op commissie. Bij Bernaerts vinden ze het ethisch niet verantwoord om zelf een kunstwerk te kopen van iemand die er minder van kent dan zij. De commissie die ze opstrijken komt enerzijds van de kant van de verkoper (15%) en anderzijds van de kant van de koper (25%). Dit lijkt enorm veel maar het is interessant om te weten dat er maar vijf veilingen op een jaar zijn (weliswaar verspreid over enkele dagen), ze vijftien personen in vast dienstverband hebben en maandelijks ongeveer 110.000 euro vaste kosten hebben.
Bieden op een kunstwerk kan op vier verschillende manieren: live in de veilingzaal, online (of via de Bernaerts app), via een schriftelijk bod of telefonisch. Soms wordt een stuk ingehouden en heeft de verkoper geen kosten (ondanks de kosten die het veilinghuis gemaakt heeft).

Het duurste schilderij dat ze ooit verkochten was “Oiseau de Ciel” van René Magritte (3.815.000 euro) na het faillissement van Sabena. Hier kregen ze geen 40% commissie op; er was op voorhand een bedrag afgesproken.
Het is een misvatting dat kunst en antiek altijd duurder worden en dat het een goede belegging zou zijn. Ook ik heb dat gemerkt na het overlijden van mijn moeder. Van de mooie en dure meubelen die zij ooit kocht, kreeg ik quasi niets meer. Zowel smaken als levensstijlen zijn in de loop der jaren enorm veranderd.
Nog een goede tip die we kregen is, dat indien je een kunstwerk wil verkopen, je best bij enkele verschillende veilinghuizen langsgaat.
Ik vond dit een heel interessante namiddag. Hoe vaak was ik het veilinghuis al niet gepasseerd en nu kon ik er ook eens binnengaan en meer vernemen over hun werking.

Dit jaar geen Roland Garros voor ons

Zoals reeds lang in mijn agenda stond genoteerd, was het gisteren de dag dat de tickets voor Roland Garros in Parijs, online werden verkocht. Al verschillende jaren gaan we ieder jaar een kleine week naar Parijs en twee of drie dagen naar het tennistoernooi kijken.

Ook dit jaar hadden we op voorhand gekeken en beslist welke dagen en terreinen onze voorkeur hadden en zowel ik, als mijn dochter, zaten ruim op tijd voor onze laptop. Een half uur voor de verkoop van start ging, viel bij mij thuis het internet uit. Even alles geprobeerd, maar helaas… Ik durfde het niet afwachten en nam snel alles wat ik nodig had mee en reed naar het appartement van mijn dochter. Gelukkig vond ik snel parkeerplaats en mijn laptop was nog ruim op tijd opgestart en ingelogd via twee browsers. Om 10 uur krijg je je plaats toebedeeld en zag ik dat ik nummer 381.910 en 327.123 in de rij was. Mijn dochter had meer geluk, haar internet zal sneller geweest zijn, en zij was 109.600 en 145.514. Ik had al snel door dat we, als het meezat, niet te kieskeurig zouden moeten zijn en nemen wat er nog beschikbaar was.

Tegen half twee was de dochter aan de beurt en bleek alles voor de eerste en tweede ronde uitverkocht. Helaas geen Parijs voor ons dit jaar…  In de jaren voor de corona, was tickets kopen geen enkel probleem. Je kon dan meestal nog de stoelen kiezen die je voorkeur wegdroegen. Na de Covid epidemie werd het moeilijker om tickets te bemachtigen en vorig jaar hadden we er maar voor één dag. Waar is die goede oude tijd…  

Gelezen – De Logé – Heather Gudenkauf

Dit was het eerste boek dat ik van Heather Gudenkauf las. Deze Amerikaanse schrijfster uit Iowa heeft ondertussen reeds 8 spannende boeken uitgebracht en haar werk wordt in meer dan 20 landen gepubliceerd. Ze debuteerde in 2009 met de thriller “In Stilte Gehuld” die haar een Edgar Award opleverde.

De logé bevat drie verhaallijnen die zich afspelen op verschillende momenten. De eerste speelt zich af in het verleden. In 2000 worden in een rustig dorpje, waar geen criminaliteit is, een koppel op gruwelijke wijze vermoord en twee jongeren vermist. De tweede verhaallijn speelt zich af in het heden. We maken kennis met Wylie, een auteur van true crime, die in de winter alleen en op een afgelegen boerderij gaat schrijven aan haar volgende roman. Als ze ingesneeuwd is, vindt ze een jongetje, onderkoeld en angstig, dat niet praat…  Tenslotte is er nog een cursief geschreven verhaallijn over een onbekende vrouw en haar dochtertje die samen in een kelder zitten. Het is aanvankelijk niet echt duidelijk wanneer dit zich afspeelt. Ik begreep ook niet onmiddellijk hoe deze verhaallijnen met elkaar verbonden waren, maar hoe verder ik in het boek las hoe meer de puzzelstukjes in elkaar vielen…

Het boek is vlot geschreven, verdeeld in 50 korte hoofdstukken en met onverwachte plottwists. De drie verhaallijnen wisselen elkaar constant af waardoor het prettig lezen is. De schrijfstijl is heel beeldend en de sfeer en de setting worden geweldig neergezet. Door het beschrijven van de winterse taferelen wordt de spanning extra opgevoerd en maakt er echt een ijzersterke winterse thriller van.

De Logé – Heather Gudenkauf
Uitgeverij HarperCollins
ISBN 978 94 027 1492 0
335 blz.