OP STAP AAN DE OPAALKUST – CALAIS

Normaal gezien gaan we rond deze periode naar het tennistoernooi Roland Garros in Parijs. Helaas konden we dit jaar geen tickets bemachtigen en daarom besloten we het over een andere boeg te gooien en enkele dagen naar Noord-Frankrijk te trekken.

Begin juni vertrokken we naar Calais, waar we nog nooit geweest waren. Het was een grijze dag en ook een vrij grauwe stad, maar gelukkig regende het niet. De wagen parkeerde ik op parking du Bassin Ouest en vandaar had ik een stadswandeling uitgestippeld die ons langs de belangrijkste plaatsen in Calais leidde.
Zo ontdekten we op Place d’Armes de ”Tour du Guet”, het oudste monument van de stad dat dateert uit de 13^e eeuw en waarop de vlag van Calais wappert. Het heeft gediend als telegraafzender, als vuurtoren  en als observatiepost tijdens de eerste Wereldoorlog.
Sinds 2013 staat hier ook het beeld van de ex-president Charles de Gaulle met zijn echtgenote Yvonne. Er is altijd een sterke band geweest tussen Calais en de Gaulle. Hij werd geboren in Rijsel (1890) en leerde in 1920 de 10 jaar jongere Yvonne Vendroux kennen, wiens vader een bekende man was in Calais. Ze zijn er getrouwd, kregen drie kinderen maar hebben nooit in Calais gewoond.

Een beetje verder, op de Place du Soldat Inconnu, zien we het stadhuis dat volgens velen één van de mooiste van Frankrijk is. Het werd gebouwd in Neo-Vlaamse en Renaissance stijl tussen 1911 en 1924. In Calais is men volop bezig met de voorbereidingen voor de Olympische Spelen, wat merkbaar is op het plein voor het stadhuis. Daar staat ook het bronzen meesterwerk van Rodin, “Les 6 Bourgeois de Calais”(1888). Van dit kunstwerk zijn er twaalf gegoten en de anderen kan je bewonderen in oa Musée Rodin (Parijs) en Victoria Tower Gardens (Londen). Tijdens de 100-jarige oorlog werd Calais door hongersnood gedwongen zich over te geven. Zes voorname burgers met de strop reeds om hun nek, gingen de sleutels van de stad aan de Engelse koning Edward III geven in ruil voor het sparen van de stad en de inwoners (1347). Edward’s vrouw smeekte hem hen te laten leven, wat uiteindelijk gebeurde, maar Calais bleef nog wel 200 jaar Engels grondgebied.

Na de lunch bij het Italiaanse restaurant Le Milano trokken we richting kust waar we de grote schepen van en naar Groot-Brittannië zagen aankomen en vertrekken.
Een ritje op “De Draak van Calais” lieten we aan ons voorbij gaan. De dagen ervoor was het niet duidelijk of het droog zou zijn en daarom had ik geen kaartjes besteld.
We passeerden het beeld van Tom Souville (1777-1839), een kaper en eveneens de man die aan de basis lag van de eerste officiële reddingsboot van Calais. Hij raakte bekend om het feit dat hij drenkelingen redden belangrijker vond dan buit binnenhalen! Zo kwamen we bij Fort Risban dat door de eeuwen heen vaak verbouwd werd. Edward III richtte het op om de bevoorrading van overzee te beletten en zo de bevolking uit te hongeren (zie ook “de 6 burgers van Calais”).

Ik ben blij dat ik Calais bezocht heb, maar vermoedelijk zal ik niet snel terugkeren want ik vond het niet echt een aangename stad. De tweede dag van onze trip bezochten we Boulogne-sur-Mer, Cap Blanc Nez en Cap Gris Nez (waarover binnenkort wat meer) en onze laatste dag brachten we door in Rijsel.