Gelezen – De Lever – Hans Van Vlierberghe, Anja Geerts,…

In dit boek geven zes leverspecialisten uit het UZ Gent een duidelijke kijk op de lever, één van onze belangrijkste organen. Zonder lever kan je immers niet leven! De bekendste functie is de ontgifting van ons lichaam, het bloed van al onze organen wordt er gezuiverd en daarna naar het hart en de longen getransporteerd.

Als onze levercellen worden beschadigd, krijgt men in eerste instantie een leverontsteking of hepatitis, in een volgend stadium spreken we van leverfibrose of vorming van littekenweefsel en in de laatste fase hebben we te maken met levercirrose. In de eerste twee fasen kan onze lever zich nog perfect herstellen, levercirrose daarentegen is onomkeerbaar. Preventie is zeer belangrijk want leverziektes blijven heel lang onder de radar en symptomen zie je eigenlijk pas bij een vergevorderde levercirrose.

Onze levensstijl heeft een enorme impact op onze lever en vooral alcohol en overgewicht zijn schadelijk. Toch is het een misvatting dat je veel moet gedronken hebben als je levercirrose hebt, net als het feit dat mannen meer mogen drinken dan vrouwen. De nulgrens is voor iedereen de meest veilige. Naast alcohol en leververvetting gaat men in het boek ook dieper in op andere oorzaken die de lever kunnen beschadigen (virussen, kankers, paddenstoelen, medicatie,…) en ook symptomen en onderzoeken komen uitgebreid aan bod, net als levertransplantatie.

Daarnaast staat men ook stil bij een aantal onwaarheden, zoals o.a. dat je tussen twee glazen alcohol een glas water moet drinken. Dit zal de lever niet minder beschadigen, het zal enkel helpen om een kater te vermijden. Andere onwaarheden zijn dat eieren, chocolade en koffie schadelijk zijn voor je lever.

Tot slot werden er nog een aantal tips gegeven voor een gezonde lever, maar dat zijn dingen die we eigenlijk allemaal al weten: een gezond gewicht nastreven, gevarieerd en evenwichtig eten, de inname van alcohol beperken en bij voorkeur vermijden en voldoende bewegen. Ook een jaarlijkse bloedafname om de leverwaarden te controleren werd aangeraden. Voedingssupplementen zouden geen meerwaarde hebben als er geen tekorten in je bloedwaarden zijn vastgesteld.

Dit boek heb ik gelezen nadat ik voor een schimmelinfectie aan mijn vinger drie maanden lang medicatie moest nemen die erg belastend was voor mijn lever. Ik vroeg me af of ik niets extra kon doen om mijn lever te detoxen of te ondersteunen. Blijkt dat dit helemaal niet nodig is want dit kan je alleen door gezond en gevarieerd te eten en geen alcohol te drinken.

De Lever – Alles wat je moet weten over dit levensbelangrijke orgaan
Hans Van Vlierberghe, Anja Geerts, Xavier Verhelst, Helena Degroote, Sarah Raevens, Lore Hoof
Uitgeverij Pelckmans
ISBN 978 94 6337 719 5

Mijn wijnabonnement van Our Daily Bottle stopt 🥹

Voor mijn verjaardag in oktober, kreeg ik van mijn kinderen al twee keer een wijnabonnement van Our Daily Bottle cadeau, een geweldig geschenk waar ik een jaar lang van geniet!

Isabeau Sas, gepassioneerd door wijn, startte in 2016 met webwinkel Our Daily Bottle. Haar missie is mensen lekkere en betaalbare wijnen laten ontdekken en de wereld van de wijn begrijpbaarder maken. Enkele keren per jaar zijn er ook sales en dan kan je lekkere wijnen kopen tegen een aantrekkelijke prijs. Ondertussen werd op de Vlaamse Kaai in Antwerpen ook The Tasting Room geopend, waar je kan proeven en cursussen worden gegeven.

Vroeger kocht ik steeds dezelfde wijn in de supermarkt of bij de wijnhandelaar in mijn buurt, maar ik wilde wel eens iets anders… Dat probleem is ondertussen opgelost! Iedere maand werden er bij mij thuis twee flessen wijn geleverd in een mooie doos. Telkens stond een bepaalde regio in de kijker. De verrassingsbox bevatte een rode en een witte wijn van een familiaal domein met jonge wijnmakers. Deze mensen houden van hun terroir en werken met respect voor natuur en klimaat. Bovendien zat er ook nog een klein wijnmagazine bij zodat je de wijnboer, de wijnstreek en de druivenrassen leerde kennen. Er passeerden al druivenrassen de revue waarvan ik nog nooit gehoord had (bobal, nebbiolo, dornfelder). Als kers op de taart bevatte het magazine ook altijd twee receptjes waarin ofwel de wijn gebruikt werd, ofwel waar de wijn lekker bij paste.

Helaas kreeg ik een tijdje geleden een mail waarin stond te lezen dat ze stoppen met de wijnabonnementen. Zes boxen had ik nog tegoed en daarom kreeg ik de keuze ofwel zelf de wijn kiezen ofwel hen een verrassingspakket laten samenstellen op basis van mijn voorkeuren. Ik besloot om voor het laatste te gaan en vroeg wel naar meer rode dan witte wijn. Enkele dagen later werd mijn bestelling geleverd en de doos bevatte 6 flessen rode, 3 witte wijn en 3 flessen cava (zelfs twee van Belgische makelij). Ik ben heel blij met de keuze, maar wat ga ik mijn maandelijkse verrassingsbox missen!

Wasstrips – een nieuwe manier van wassen

Wasstrips had ik al vaak voorbij zien komen, maar nog nooit zelf gebruikt en daar moest verandering in komen! Op het wereldwijde web bekeek ik de verschillende bedrijven die wasstrips verkochten en ik besloot bij het Nederlandse Briters te bestellen. Ze worden telkens per 100 verkocht en hoe meer je er koopt, hoe voordeliger ze zijn. Ik besloot er 200 aan te kopen en zo betaalde ik nog geen 0.20 euro per wasbeurt. Ik was erg benieuwd…

Wasstrips zijn wasmiddelen in papiervorm waarbij de vloeistof is weggelaten. De kleine doekjes zijn rechthoekig en ultra-geconcentreerd. Het is dus gedaan met zeulen met grote plastic flessen of dozen tijdens de boodschappen. Mijn wasstrips werden thuis geleverd in een bruine envelop met duidelijke gebruiksaanwijzing erop. De strips zijn gemaakt van plantaardige ingrediënten en vrij van microplastics, fosfaten en parabenen. Ook de verpakking bevat geen plastic. Door de kleine verpakking heb je bovendien 96% minder CO2 uitstoot bij het vervoer en zowel de wasstrips als de verpakking zijn biologisch afbreekbaar.

Je legt de wasstrip gewoon op je wasgoed in de trommel en ze lossen volledig op (zelfs in koud water). Ik gebruikte telkens 1 wasstrip en al mijn wasjes waren heel proper. Er staat dat je bij sterk vervuilde was 2 strips kan gebruiken, maar dat was bij mij tot nu niet nodig. Je hebt iedere keer de juiste dosering en van overdoseren is geen sprake meer, iets wat met poeder of vloeibaar wasmiddel een veel voorkomend gegeven is.
De envelop met wasstrips ruikt vrij fel. Als de was echter uit de trommel komt, heeft die een neutrale geur en dat vind ik heel positief. Sommige producten kunnen erg sterk ruiken en daar hou ik niet van. Als je toch een geurtje wil, kan je wasparfum toevoegen.
Ook voor handwasjes zijn de strips geschikt – je snijdt ze dan gewoon in twee – en om mee op vakantie te nemen zijn ze ook superhandig want ze kunnen zelfs in je handbagage!

Ik moet zeggen dat ik het een geweldig product vind! Mijn verschillende traditionele wasmiddelen voor witte, gekleurde en zwarte was heb ik niet meer nodig! Eén enkele envelop met wasstrips vervangt alles! 
Naast het feit dat mijn was proper is, ruikt hij fris (zonder vervelende penetrante geur) en bovendien blijft mijn wasmiddelenbakje proper!

Wat gebruiken jullie voor de was?

Twee dagen naar Oostende in het spoor van James Ensor

Woensdag reed ik met de trein vanuit Antwerpen-Berchem rechtstreeks naar Oostende. In december had ik een 10-rittenkaart gekocht en die moet ik nog opwerken🤣
Bij het verlaten van het station stond Ensor me al op te wachten! “Het Masker van Ensor”, een beeld gemaakt met hooi, stro en riet, van Maxime Van Besien werd ingehuldigd op 28 december 2023 als hulde aan de Oostendse schilder die er 75 jaar geleden overleden is. Dit betekende de start van het “Ensorjaar”.

Ik checkte in bij het centraal gelegen Hotel Du Parc dat begin 2000 werd geklasseerd omwille van zijn historische, artistieke en socio-culturele waarde. Het art deco hotel is sinds juli 2023 terug open na een grondige renovatie. Op het gelijkvloers zien we het art deco interieur van weleer maar de kamers op de verdiepingen zijn hedendaags en voorzien van alle comfort.

Daarna ging ik richting Mu.ZEE waar ik vorig jaar de prachtige tentoonstelling “Anna Boch, een impressionistische reis” bezocht. Ik lunchte in het museumcafé, dat hoogst ongezellig was, en ook de bagel met gerookte zalm die ik er at was droog en niet lekker. De interactieve lezing “Ensor voor de Lens“ stelde mij teleur, net als de tentoonstelling ”Rose, Rose, Rose à mes Yeux!“ Het Mu.zee, dat begin 2025 drie jaar sluit voor een grondige renovatie, was voor mij deze keer geen succes.
In de lezing ontdek ik dat fotografie heel belangrijk was in het leven van Ensor. We kunnen enerzijds zijn levensloop reconstrueren via de talrijke foto’s die van hem genomen zijn en waarop hij nooit glimlacht. Anderzijds gebruikte hij foto’s als inspiratiebron voor zijn schilderijen zoals je hieronder links op de foto ziet.
De tentoonstelling, die nog tot 14 april loopt en ik bezocht aan de hand van een audioguide, gaat over de stillevens in België van de 19^e en de 20^e eeuw met Ensor in de hoofdrol naast andere Belgische schilders. Ensor schilderde vaak schelpen en vissen, bloemen, Chinoiserie en maskers. Ik vond de expo nogal rommelig en miste zijn maskers. Omdat ik het teleurstellend vond, had ik ook spijt dat ik de ganse dag binnen had gezeten terwijl het eigenlijk mooi weer was.

bovenste : Mu.ZEE – onderste : James Ensorhuis

De volgende dag ging ik na een heerlijke strandwandeling naar het James Ensorhuis (ook met audioguide). De rondleiding startte in het bezoekerscentrum, het moderne hoekpand, om te eindigen in het huis waar de moeder van Ensor een souvenirwinkel had en de schilder gewoond en gewerkt heeft tot aan zijn dood.
James Ensor (1860-1949) schilderde meer dan 60 zelfportretten en in meer dan 60 schilderijen duikt hij zelf op. In 1898 zei hij “Ik geloof dat ik een uitzonderlijk schilder ben” en dat zie je aan de zelfzekerheid die hij telkens uitstraalt. Je kan hier naast een aantal reproducties ook echte schilderijen van hem bewonderen. Hij is nooit getrouwd geweest en had geen kinderen, maar zijn familie was uiterst belangrijk voor hem en dat komt uitgebreid aan bod. Ik vond het James Ensorhuis een echte aanrader, maar je moet wel ruim van te voren online tickets reserveren.

Als ik op voorhand geen tickets had gereserveerd voor zowel het Mu.ZEE als het James Ensorhuis, was ik waarschijnlijk niet vertrokken omdat de weersvoorspellingen allesbehalve gunstig waren. Gelukkig hadden ze het bij het verkeerde eind en waren het twee zonnige maar wel winderige dagen. Na de eerste dag, was ik zeker niet enthousiast, maar de tweede dag maakte alles goed en zo is mijn uitje naar Oostende uiteindelijk toch nog meegevallen. Ik kan de “Koningin der Badsteden” steeds meer appreciëren, al blijft Knokke mijn favoriete badstad.

Wij zijn Europa – fototentoonstelling Lieve Blancquaert

Ondertussen heb ik al drie van de zes afleveringen gezien van het programma “Wij zijn Europa” waarin Lieve Blancquaert, samen met haar vriendin Marij, in het voorjaar van 2023 gedurende vijf maanden met een camper doorheen Europa trok.

In het Cultureel Centrum van Mechelen kan je nu de tentoonstelling bekijken van de foto’s die Lieve maakte tijdens deze trip. Deze expo is zonder twijfel één van de hoogtepunten van “Construct Europe”, het Mechels stadsfestival in het kader van het Belgisch voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie.

Blancquaert ontmoette gewone Europeanen uit 27 verschillende lidstaten. Zowel persoonlijke verhalen komen aan bod als maatschappelijke thema’s (smeltende gletsjers, vluchtelingencrisis, wooncrisis,…) Ik herkende ook veel foto’s van de verhalen die ik reeds op televisie zag.

De tentoonstelling is verspreid over vier zalen en de teksten zijn tweetalig (Nederlands en Engels).
In twee zalen kun je de indrukwekkende foto’s bekijken van de Gentse topfotografe.
In een andere zaal staat een installatie die ongeveer een uur duurt. Naast een aantal verhalen die ze vertelt, stelt ze ook tien eenvoudige vragen aan verschillende Europeanen en dit aan de hand van steekkaarten in verschillende talen. De antwoorden werden pas later in België vertaald.
In de laatste zaal zie je persoonlijke filmbeelden van de reis die niet in de televisiereeks te zien zijn.

Zoals altijd bij Lieve Blancquaert, staat ook nu de mens centraal.
Toen we de foto’s bekeken, werden we wel even stil. Vaak zijn we ons niet bewust van de grote verschillen tussen de mensen en wat er zich in sommige Europese lidstaten nog afspeelt.
Bovendien waren we het erover eens dat onze problemen vaak echt luxeproblemen zijn…
Daarnaast zagen we ook heel veel gelijkenissen en hoorden een verbindend Europees verhaal.
Ook vonden we Lieve de ideale persoon om de interviews af te nemen en de verhalen te vertellen. Haar warme uitstraling en rustige stem zorgden ervoor dat je geboeid bleef luisteren en kijken.

Cultureel Centrum, Minderbroederstraat 5, Mechelen
van 16 maart t.e.m. 30 juni van woensdag t.e.m. zondag van 10 tot 18 uur
inkomprijs: 12 euro
naast deze expo en de televisiereeks is er ook nog een boek verschenen

Binnenkijken bij Veilinghuis Bernaerts

Na mijn lunch bij Nordica 31 trok ik richting Veilinghuis Bernaerts waar ik een lezing door Peter Bernaerts zou bijwonen. Momenteel staat hij samen met zijn broer aan het hoofd van het familiebedrijf dat opgericht werd door zijn ouders in 1974. Zijn vader is nog roeper geweest bij veilinghuis Campo&Campo. Aanvankelijk hadden ze een kleine antiekwinkel op de Kartuizersvest in Lier, die nadien verhuisde naar Mechelen, om uiteindelijk in 1994 te stranden in de Verlatstraat op het Antwerpse Zuid. Momenteel is Bernaerts één van de toonaangevende veilinghuizen in België en verkoopt het in meer dan 50 landen.

Een kunstwerk wordt meestal eerst verkocht in een gallerie en komt zo in een kunstcollectie terecht. Als er nadien afstand van gedaan wordt, zal het vaak op een veiling worden aangeboden. Veilinghuizen verkopen dus, in tegenstelling tot galleries, kunst van derden tegen een zo hoog mogelijke prijs. Vaak is dat na een overlijden, een scheiding of een faillissement. Veilinghuizen zijn dienstverleners in de culturele sector en werken op commissie. Bij Bernaerts vinden ze het ethisch niet verantwoord om zelf een kunstwerk te kopen van iemand die er minder van kent dan zij. De commissie die ze opstrijken komt enerzijds van de kant van de verkoper (15%) en anderzijds van de kant van de koper (25%). Dit lijkt enorm veel maar het is interessant om te weten dat er maar vijf veilingen op een jaar zijn (weliswaar verspreid over enkele dagen), ze vijftien personen in vast dienstverband hebben en maandelijks ongeveer 110.000 euro vaste kosten hebben.
Bieden op een kunstwerk kan op vier verschillende manieren: live in de veilingzaal, online (of via de Bernaerts app), via een schriftelijk bod of telefonisch. Soms wordt een stuk ingehouden en heeft de verkoper geen kosten (ondanks de kosten die het veilinghuis gemaakt heeft).

Het duurste schilderij dat ze ooit verkochten was “Oiseau de Ciel” van René Magritte (3.815.000 euro) na het faillissement van Sabena. Hier kregen ze geen 40% commissie op; er was op voorhand een bedrag afgesproken.
Het is een misvatting dat kunst en antiek altijd duurder worden en dat het een goede belegging zou zijn. Ook ik heb dat gemerkt na het overlijden van mijn moeder. Van de mooie en dure meubelen die zij ooit kocht, kreeg ik quasi niets meer. Zowel smaken als levensstijlen zijn in de loop der jaren enorm veranderd.
Nog een goede tip die we kregen is, dat indien je een kunstwerk wil verkopen, je best bij enkele verschillende veilinghuizen langsgaat.
Ik vond dit een heel interessante namiddag. Hoe vaak was ik het veilinghuis al niet gepasseerd en nu kon ik er ook eens binnengaan en meer vernemen over hun werking.

Dit jaar geen Roland Garros voor ons

Zoals reeds lang in mijn agenda stond genoteerd, was het gisteren de dag dat de tickets voor Roland Garros in Parijs, online werden verkocht. Al verschillende jaren gaan we ieder jaar een kleine week naar Parijs en twee of drie dagen naar het tennistoernooi kijken.

Ook dit jaar hadden we op voorhand gekeken en beslist welke dagen en terreinen onze voorkeur hadden en zowel ik, als mijn dochter, zaten ruim op tijd voor onze laptop. Een half uur voor de verkoop van start ging, viel bij mij thuis het internet uit. Even alles geprobeerd, maar helaas… Ik durfde het niet afwachten en nam snel alles wat ik nodig had mee en reed naar het appartement van mijn dochter. Gelukkig vond ik snel parkeerplaats en mijn laptop was nog ruim op tijd opgestart en ingelogd via twee browsers. Om 10 uur krijg je je plaats toebedeeld en zag ik dat ik nummer 381.910 en 327.123 in de rij was. Mijn dochter had meer geluk, haar internet zal sneller geweest zijn, en zij was 109.600 en 145.514. Ik had al snel door dat we, als het meezat, niet te kieskeurig zouden moeten zijn en nemen wat er nog beschikbaar was.

Tegen half twee was de dochter aan de beurt en bleek alles voor de eerste en tweede ronde uitverkocht. Helaas geen Parijs voor ons dit jaar…  In de jaren voor de corona, was tickets kopen geen enkel probleem. Je kon dan meestal nog de stoelen kiezen die je voorkeur wegdroegen. Na de Covid epidemie werd het moeilijker om tickets te bemachtigen en vorig jaar hadden we er maar voor één dag. Waar is die goede oude tijd…  

Gelezen – De Logé – Heather Gudenkauf

Dit was het eerste boek dat ik van Heather Gudenkauf las. Deze Amerikaanse schrijfster uit Iowa heeft ondertussen reeds 8 spannende boeken uitgebracht en haar werk wordt in meer dan 20 landen gepubliceerd. Ze debuteerde in 2009 met de thriller “In Stilte Gehuld” die haar een Edgar Award opleverde.

De logé bevat drie verhaallijnen die zich afspelen op verschillende momenten. De eerste speelt zich af in het verleden. In 2000 worden in een rustig dorpje, waar geen criminaliteit is, een koppel op gruwelijke wijze vermoord en twee jongeren vermist. De tweede verhaallijn speelt zich af in het heden. We maken kennis met Wylie, een auteur van true crime, die in de winter alleen en op een afgelegen boerderij gaat schrijven aan haar volgende roman. Als ze ingesneeuwd is, vindt ze een jongetje, onderkoeld en angstig, dat niet praat…  Tenslotte is er nog een cursief geschreven verhaallijn over een onbekende vrouw en haar dochtertje die samen in een kelder zitten. Het is aanvankelijk niet echt duidelijk wanneer dit zich afspeelt. Ik begreep ook niet onmiddellijk hoe deze verhaallijnen met elkaar verbonden waren, maar hoe verder ik in het boek las hoe meer de puzzelstukjes in elkaar vielen…

Het boek is vlot geschreven, verdeeld in 50 korte hoofdstukken en met onverwachte plottwists. De drie verhaallijnen wisselen elkaar constant af waardoor het prettig lezen is. De schrijfstijl is heel beeldend en de sfeer en de setting worden geweldig neergezet. Door het beschrijven van de winterse taferelen wordt de spanning extra opgevoerd en maakt er echt een ijzersterke winterse thriller van.

De Logé – Heather Gudenkauf
Uitgeverij HarperCollins
ISBN 978 94 027 1492 0
335 blz.

Twee dagen Zeeland

Begin deze week had ik twee dagen geboekt bij Grand Hotel ter Duin in Burgh Haamstede, een hotel waar ik ook in de winter graag naartoe ga en wat sinds vorig jaar is gerenoveerd.

Op maandag checkte ik de weersvoorspellingen nog eens en het weercijfer voor dinsdag was 9, echt strandweer dus! Ik had al zo vaak gelezen dat Zoutelande één van de mooiste stranden van Nederland had en zelfs de Zeeuwse Rivièra wordt genoemd. Dat schepte bij mij hoge verwachtingen…

Mijn auto parkeerde ik, momenteel nog gratis, op parkeerterrein Hoge Hilt. De duinovergang bevindt zich er recht tegenover en na een mooie strandwandeling besloot ik op het terras van strandpaviljoen De Strandzot te lunchen (wat een naam🤣) Ik opteerde voor zuurdesembrood met gerookte rundercarpaccio voor 14 euro (wat is het eten in Nederland toch goedkoop😲) Het was lekker en bovendien een heel ruime portie. Op zondag kan je er zelfs oesters verkrijgen tegen 1 euro/stuk en daar wil ik beslist nog eens voor teruggaan! Het was er zalig zitten en ik deed, net zoals de meeste bezoekers, mijn jas en dikke trui uit. Wat een heerlijk weer voor een dag in februari! Voor ik naar het hotel vertrok, genoot ik nog van een cappuccino bij De Zeeuwse Rivièra, het strandhuis dat te zien is in de videoclip Zoutelande van BLOF en Geike Arnaert. Het verbaasde me dat op een doordeweekse dinsdag in een wintermaand alle strandpaviljoenen die ik passeerde open waren. Ik weet niet of dit met het mooie weer te maken had of dat dit alle dagen zo is… Langs de verhoogde wandeldijk keerde ik terug en kreeg zo nog een mooi beeld van de rest van het badplaatsje. Ik passeerde een kinderspeeltuintje en enkele informatieborden met meer uitleg over de schepen die er varen en de vogels en vissen die er leven. Zoutelande is mij heel goed bevallen, al zal het mooie weer daar zeker voor iets tussen gezeten hebben.

De volgende dag stond Goes op het programma. Na wat shoppen besloot ik te lunchen op het mooie verwarmde en overdekte terras bij Boutique Hotel Jersey op de Grote Markt. Toen ik mijn slaatje had besteld, begon het te regenen! Dit was niet voorspeld en mijn paraplu had ik in de wagen laten liggen. Na de koffie was het gelukkig terug droog en liep ik nog even langs bij de toeristische dienst, waar ook het Historisch Museum De Bevelanden is gevestigd. Ik had er een leuk gesprekje met de dame en kreeg nog enkele foldertjes mee voor een volgend en uitgebreider bezoek aan Goes.

Nordic streetfood bij Nordica 31 – Antwerpen

Toen ik naar een lezing bij Veilinghuis Bernaerts ging, besloot ik eerst in Antwerpen te lunchen. Nordica 31, aan de overkant van de Leien, is een koffie- en foodbar waar ik al lang eens naartoe wilde gaan.

Lisa, de eigenares, groeide op in het restaurant van haar ouders. Na de school trok ze gedurende twee jaar met haar camper doorheen Europa en ontdekte zo nieuwe plaatsen en (eet)culturen. Blijkbaar trok het Noorden haar erg aan want sinds de zomer van 2020 runt ze Nordica 31. De Nordic kitchen die ze ontdekte in Denemarken, Zweden, Noorwegen en IJsland combineert ze met een Scandinavisch interieur. Ze wil ons laten kennismaken met lokale Scandinavische producten en streetfood. Alle gerechten worden vers gemaakt en zijn bereid met kwaliteitsvolle en seizoensgebonden ingrediënten, zoals ik later zou ontdekken. De foodbar is vooral gekend voor het smørrebrød en de buns die ze in hun eigen micro-bakkerij bakken.

Rond half één arriveerde ik in de zaak met allemaal kleine witte tafeltjes die ondertussen zo goed als vol zat. Een vriendelijk meisje ontving me en legde uit hoe het eraan toe gaat bij Nordica 31. Tafeltje 68 was voor mij, ik kreeg een menukaart in de hand en werd geadviseerd die rustig aan mijn tafeltje te bekijken en daarna aan de toonbank te gaan bestellen en betalen. De bestelling zou vervolgens naar mijn tafeltje gebracht worden. De dagsuggestie was smørrebrød met hopscheuten en een eitje.

Ik besloot een suggestie van de kaart te nemen, nl. het zuurdesembrood met steak tartaar. Helaas was die reeds uitverkocht en daarom opteerde ik voor de hopscheuten (17 euro) en een zelfgemaakte limonade (5 euro). Mijn drankje werd eerst gebracht en even daarna volgde mijn smørrebrød. Het was een kleine portie, maar erg lekker! Het meisje kwam vragen of alles ok was en ook Lisa deed haar ronde. Ze vertelde dat haar ouders in het seizoen altijd met hopscheuten werkten en dat zij dat ook absoluut wilde doen. Thuis, toen ik dit blogje aan het schrijven was, las ik op de website dat geadviseerd wordt om van het smørrebrød twee stuks te bestellen, wat voor mij helaas te laat was 😞

Ik heb erg lekker gegeten! De buns en de Scandinavische specialty koffie wil ik beslist ook eens proeven en dus ga ik zeker nog een keertje terug!

Belegstraat 31, Antwerpen
alle dagen open tot 17 uur