De waarheid achter broodpudding

Zoals jullie misschien wel weten, was mijn papa banketbakker. Wanneer ik vroeger uit school kwam, mocht ik altijd iets kiezen uit de winkel en frangipane genoot toen mijn voorkeur. Ik lust dat nog steeds heel graag. Wat ik toen nooit zou kiezen, was broodpudding…
Eén keer per week werd dat bij ons gemaakt, maar wij zelf aten het nooit! Waarom niet, zal je je misschien afvragen, het is toch lekker?  Ik leg het je even uit en dan begrijp je het vast wel. Wat niet verkocht werd – en dan ging het om sandwiches, koffiekoeken, frangipannetjes, …  – ging in een bak in de koelkast en daar werd één keer per week broodpudding van gemaakt. Wij bestempelden dat dus als afvalverwerking en dat was de reden waarom wij het zelf niet aten!

Toen ik mijn man leerde kennen, bakte mijn schoonmoeder regelmatig zelf broodpudding en de ganse familie vond dat heel lekker. Ik durfde natuurlijk niet te zeggen dat wij dat niet aten en proefde er schoorvoetend van. En wat vond ik dat lekker!

Broodpudding zal ik nog altijd niet bij de bakker kopen, maar ik maak het wel af en toe zelf volgens het recept van mijn schoonmoeder. Hieronder deel ik het met jullie.

½ l melk
200 gr donkerbruine suiker
400 gr brood
2 eieren
1 eetlepel kaneel
150 gr rozijnen
3 eetlepels zelfrijzende bloem

• het brood in stukjes breken
• melk en suiker laten koken
• van het vuur nemen en het brood onder de melk roeren
• eidooiers, kaneel, rozijnen en bloem er ook onder roeren en alles zeer goed mengen
• eiwitten stijf kloppen en er voorzichtig onder spatelen
• 1 uur bakken in een voorverwarmde oven van 180